จ้าวสมิง

“แกคิดว่าแม่ไม่เห็นเหรอ แล้วที่ส่งสายตามองคุณอรรถมันคืออะไรล่ะ”

“แม่เอาอะไรมาพูดเนี่ย”

“เอ็งคิดอะไร คิดว่าแม่ไม่รู้รึไง ไม่รู้เหรอว่าคุณอรรถเป็นว่าที่คู่หมั้นคุณหนูพิมพ์ อย่าทำแบบนี้ให้เห็นอีกนะ แล้วกับคุณหนูอย่าไปลอยหน้าลอยตาแบบนั้นอีก”

“ทำไมแม่ เขาดีเลอเลิศมากนักเหรอแม่ถึงได้ปกป้องนัก”

“นี่เจน มองตัวเองบ้าง เราเป็นใคร อยู่ในฐานะอะไร ต้องรู้จักเจียมตัวบ้าง ไม่ใช่จะยกตัวขึ้นไปตีเสมอเจ้านาย”

“แล้วทีแม่ล่ะ ยกตัวขึ้นไปห้องเขามันคืออะไร แม่อยู่ในฐานะเมีย นางบำเรอ หรือว่าคนใช้กันแน่”

ใจโกรธจัดกับวาจาสามหาวนั้น ตวัดมือตบหน้าลูกอย่างแรง แต่พอลูกตัดพ้อว่าแม่เกลียดตนใช่ไหม คนเป็นแม่ถึงกับหน้าเสีย

“ไม่ใช่ ที่แม่ตบแกไม่ใช่ว่าเพราะเกลียด ไม่มีแม่ที่ไหนในโลกเกลียดลูกตัวเองหรอก แต่เพราะอยากเตือนสติ ให้มีสำนึกบ้าง เรามาแต่ตัว ดีแค่ไหนที่เขาให้ที่คุ้มหัว ให้ข้าวกิน ให้เงินใช้ เขามีบุญคุณกับเราแค่ไหน ทำไมไม่คิด แล้วที่แม่กับคุณสวัสดิ์จะยังไงกันมันก็เรื่องส่วนตัวของแม่กับเขา”

“นี่ไงที่หนูคาใจ แม่มีอะไรกับเขา ทำไมแม่ไม่ให้เขาเปิดเผยยกเป็นเมียออกหน้าออกตา ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆอยู่แบบคนใช้แบบนี้”

“คุณสวัสดิ์เขาไม่เคยคิดว่าเราเป็นคนใช้ มีแต่แกที่คิด ที่บ้านนี้ไม่มีคนใช้ มีแต่ผู้อาศัยอย่างเราที่ต้องทำโน่นนี่บ้างเพื่อตอบแทนเขา แล้วแม่พอใจสถานะที่เป็นอยู่ ไม่ได้ต้องการมากกว่านี้”

“ทำไมล่ะ แม่ก็เหมือนเมียเขา ก็ให้เขายอมรับเป็นคุณนายบ้านนี้ไปเลย ฉันจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกอีกคน จะได้เงยหน้ากล้ามองหน้าลูกสาวเขาได้บ้าง”

“แกคิดได้เท่านี้ใช่ไหม ทำไมต้องอยากตีตนเสมอคุณพิมพ์ พวกเขามีบุญคุณกับเรา เงินที่แกใช้ มหาวิทยาลัยที่แกเรียนจบก็เพราะเขาส่งเสียไม่ใช่เหรอ หัดคิดซะบ้างสิเจน อย่าเรียกร้องอะไรที่มันเกินควร ทั้งหมดแม่ไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่แม่ทำเพื่อแกทั้งนั้น ต่อไปอย่าคิดไม่ดีกับคุณหนูและอย่าพูดแบบนี้กับแม่อีก”

ใจพูดจบก็หันหลังเดินจากไปด้วยความเสียใจและผิดหวังจนน้ำตาคลอ เจนจิตแค้นเคืองระคนน้อยใจ ด่าพิมพ์สายลับหลังแม่อีก

“นังตัวดี มาถึงก็ได้เรื่อง ทำไมพวกโจรไม่ลากไปข่มขืนให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยนะ”