จ้าวสมิง

สวัสดิ์ยังเจ็บใจโจรร้ายไม่หาย บ่นอีกว่า “ถ้าลูกมันปล้น พ่อมันก็ต้องรู้เห็นเป็นใจอยู่ดี ดีนะที่รอด”

“พ่อคะ ถ้าไม่มีเสือตัวนั้นพวกเราก็คงไม่รอด เพราะเสือนั่นหนูถึงรอดมาได้”

“นั่นสิ ที่เล่ามาพ่อก็ไม่อยากเชื่อ ไอ้เสือนั่นมันคงหิวจัดรึเปล่าถึงกับกระโจนเข้ากลางวงแบบนั้น”

“ไม่รู้ค่ะพ่อ แต่มันมาแล้วก็ไป แต่แปลกที่ไม่ทำอะไรพวกหนูเลย แถมพวกโจรยิงไปตั้งหลายสิบนัด แต่เสือนั่นไม่เป็นอะไรเลยค่ะ”

“ถ้าเป็นคนอื่นพูด พ่อไม่เชื่อเด็ดขาด แต่เอาเถอะ เมื่อไม่มีใครเป็นอะไรก็ถือว่าโชคดีไป แต่พวกโจรนั่นพ่อไม่ปล่อยไว้แน่”

“จริงๆเราจัดการกันเองก็ได้นะครับ เรื่องนี้ให้ผมจัดการขั้นเด็ดขาดกับพวกเสือคล้อยเลยไหมครับ”

“มันก็ควรที่จะเป็นแบบนั้นนะปลัด มันหยามกันถึงถิ่นแบบนี้ก็เอาไว้ไม่ได้”

“พ่อคะ ให้เป็นหน้าที่ของตำรวจก่อนเถอะค่ะ บ้านเมืองมีกฎหมาย หนูรู้ว่าพ่อกับอรรถคิดจะทำยังไง

กับพวกนั้น หนูไม่อยากให้ใช้ศาลเตี้ยจัดการ อรรถ...คุณก็เป็นถึงปลัดอำเภอเลยนะ ถ้าจะใช้วิธีนี้มันไม่ถูกต้องไม่ใช่เหรอคะ พิมพ์ไม่เห็นด้วย”

“แต่พวกมันมาปล้นเรานะพิมพ์”

“ให้ตำรวจเขาจัดการดีแล้วค่ะ เพราะมันจะถูกต้องชอบธรรมตามกฎหมาย อย่าจัดการกันเองเลยนะคะ”

เสี่ยสวัสดิ์มองหน้าลูกสาวแล้วอ่อนลง บอกปลัดว่าคราวนี้เราคงต้องฟังเหตุผลของนักเรียนนอกบ้าง อรรถไม่ขัดข้อง อีกอย่างเขาอยากจะรอดูฝีมือผู้กองกำพลด้วยว่าจะปราบพวกเสือคล้อยได้หรือไม่

ขณะที่ทุกคนคุยกันอยู่นั้น เจนจิตลูกสาวของใจจับตามองมาที่ปลัดรูปหล่ออย่างพึงใจ แต่ท่าทางเธอหมั่นไส้พิมพ์สาย แอบด่าลับหลังว่าดัดจริตโดยไม่รู้ว่าใจแม่ของตัวเองยืนหลบมุมอยู่แถวนั้นได้ยินถนัดชัดเจน

 ooooooo

ใจเป็นพี่เลี้ยงของพิมพ์สายที่เลี้ยงดูกันมาตั้งแต่เล็ก เนื่องจากพิมพ์สายกำพร้าแม่ สองคนผูกพันกันมาก รักและไว้ใจกันตลอดมา ส่วนเจนจิตลูกสาวของใจนั้นไม่ชอบพิมพ์สายเอาเสียเลยทั้งที่เธอไม่เคยทำอะไรให้

เจนจิตเป็นลูกติดท้องใจมา แต่เมื่อสวัสดิ์รับใจมาเป็นเมียเก็บจึงเลี้ยงดูเจนจิตเหมือนกับลูกสาวคนหนึ่ง ใจคอยพยายามห้ามไม่ให้ลูกสาวตีเสมอกับคุณหนูของตนเพื่อไม่ให้สวัสดิ์รังเกียจ แต่เจนจิตใฝ่สูงทะเยอทะยานจึงคอยอิจฉาริษยาพิมพ์สายที่มีแต่คนรุมรักและเอาใจ

ใจไม่ปล่อยผ่านกับสิ่งที่ได้ยินเจนจิตแอบด่าพิมพ์สายลับหลัง ตามเข้ามากำราบลูกสาวถึงในครัวว่าเมื่อสักครู่พูดอะไรตรงห้องรับแขก

“พูดอะไร เปล่านี่ ยังไม่ได้หลุดปากสักคำเลย”