จ้าวสมิง

“บ้านข้ามันไม่มีสมบัติอะไรให้ใครมาปล้นหรอกลุง”

“ข้าไม่ได้หมายถึงพวกปล้น แต่ข้าหมายถึง

พวกเสือสมิง มันสามารถแปลงกายเป็นคนหรือเป็นเสือก็ได้ เอ็งก็เห็นแล้วว่าเราไม่รู้ว่ามันจะมาในรูปแบบไหน”

“พ่อข้าก็เคยเตือนเอาไว้เหมือนกัน เขาว่าบางทีมันจะแปลงมาเป็นคนที่เรารู้จัก มาเรียกให้เราลงไปหา พอเราลงไปมันก็จะกัดเราตาย”

“ใช่แล้ว ยิ่งตอนนี้มันเจ็บหนัก มันจะยิ่งอันตราย

และดุร้ายมาก ข้ากลัวว่าจะมีใครพลาดท่าไปเจอมันเข้าแล้วจะกลายเป็นเหยื่อเอาได้ง่ายๆ”

“ครับลุง แต่ถ้าลุงผ่านมาแถวนี้ก็แวะไปหาข้าได้นะ บ้านข้าอยู่แถวชายป่าไลโว่นั่นแหละ”

“ถ้าเรามีวาสนาต่อกัน ไอ้หนุ่มเอ๊ย เชื่อเถอะว่าเราคงได้พบกันอีกแน่ๆ”

จอปาตบบ่าตะวันเบาๆก่อนเดินลุยข้ามลำห้วยตามเสือสมิงตัวนั้นไป...

อูซานเดินโซซัดโซเซไปในป่าหลังจากโดนธนูอาคมของจอปา สักพักเดินต่อไปไม่ไหวลงนั่งพิงต้นไม้ มือข้างที่กุมแผลตรงหัวไหล่เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด แปลกใจที่บาดแผลไม่หายเองเหมือนครั้งก่อนๆที่โดนทำร้าย แต่ยังพร่ำบอกตัวเองว่า

“ข้าต้องไม่ตาย...ข้ายังตายไม่ได้...ข้าเจอเอ็งแล้วอองที...ข้าต้องฆ่าเอ็ง...ฆ่าเอ็งให้ได้”