ไฟหิมะ

“ว่าติ๊ยาเหรอ?” จักรแย็บ จินนี่ร้องลั่น

“ว้าย! ไม่ใช่ค่ะ ไม่ใช่คุณติ๊ยานะคะ แหม...ใครจะกล้า จินนี่ว่ายัยเด็กฝึกงานนั่นต่างหาก คนอะไร้ ไม่รู้จักบุญคุณบอสเลย อุตส่าห์รับมาฝึกงาน ทำออฟฟิศวุ่นวายยังไม่พอ ยังพาพี่ชายมากระทืบบอสอีก จม่งจมูกจินนี่พังหมด เลว...เลวทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ แล้วนี่บอสว่ามันจะกล้าโผล่หัวมาที่นี่อีกไหมคะ จริงสิ! ลืมไป มันฝึกงานครบสามเดือนแล้วนี่ มันคงไม่มาอีกแล้ว จริงไหมคะบอส?”

จักรคิดตามด้วยหัวใจหวั่นไหว...

ค่ำนั้นติ๊ยากับสารภีกลับถึงบ้านต้องแปลกใจที่บ้านเงียบ แต่ก็คิดว่าทางสะดวกไม่ต้องตอบคำถามประเสริฐ สารภีบอกว่าช่วงนี้ท่านคุยว่าลูกค้าแน่นคงจะเหนื่อยขึ้นห้องพักแต่หัวค่ำ

“เออ...ก็จริง แต่เอาไงดีล่ะพี่สารภี ถึงจะรอดคืนนี้ไปได้ พรุ่งนี้เช้าก็ไม่น่ารอด จะบอกพ่อว่าไงดีที่เราหายเงียบไปอย่างนี้ เฮ้อ...มีหวังบ่นหูแตกแหงๆ”

“แหมๆ อย่าเราสิคะ...คุณหนูติ๊คนเดียวต่างหากนะคะที่หายเงียบไป แถมจนป่านนี้ยังไม่ยอมบอกพี่สารภีเลยว่าหายไปไหนมา”

ติ๊ยาแกล้งหาวปากกว้าง บ่นง่วงขอตัวขึ้นนอน สารภีติงว่าพอถามก็ง่วงขึ้นมาทันที แล้วหวั่นใจว่าพรุ่งนี้จะโดนสวดชุดเล็ก ชุดใหญ่หรือชุดจัมโบ้ คิดแล้วก็สยอง สองคนแยกย้ายไปนอนโดยไม่รู้ว่าประเสริฐแอบอยู่มุมหนึ่ง มองลูกสาวด้วยสายตาเศร้ารู้สึกผิด ได้แต่พึมพำขอโทษลูก

ooooooo

ค่ำคืนนั้น คิมหันต์กับนลินยังอยู่ดูแลสุนีย์ที่ห้องพักพิเศษ น้ำหงุดหงิดไม่อยากให้เขามาวุ่นวาย สุนีย์คอยปรามลูกให้พูดจาดีๆ เพราะเกรงใจและสำนึกบุญคุณที่ช่วยค่ารักษาพยาบาล

“จะตอบแทนยังไง เดี๋ยวเราก็หาเงินคืนเขาไปก็จบสิ้นกันสิแม่”

“หาเงินคืน...แม่นอนอยู่อย่างนี้ใครจะทำข้าวแกงขาย ลำพังมะม่วงเบากะปิโหว่ของแกมันจะขายได้วันละเท่าไหร่กัน...แล้วค่าห้อง ค่าหมอ ค่ายา ต่อให้แม่ขายข้าวแกงทั้งปีก็ยังไม่รู้ว่าจะพอจ่ายคืนคุณคิมได้รึเปล่าเลย”

คิมหันต์แอบยิ้มมุมปาก นลินรีบบอกสุนีย์กับน้ำไม่ให้คิดมาก คิมหันต์เสริมว่า

“จริงครับป้านีย์ เงินเล็กน้อยแค่นั้นป้านีย์อย่ากังวลเลยนะครับ หมอก็สั่งไว้แล้วว่าห้ามเครียด เดี๋ยวจะมีผลต่อความดัน ป้านีย์ทำใจให้สบาย พักผ่อนเถอะนะครับ”

“ป้าอยากกลับไปพักที่บ้านมากกว่าค่ะ” สุนีย์เกรงใจเป็นอย่างมาก นลินห้าม

“ไม่ได้เด็ดขาดนะคะ ตะกี้คุณป้าก็ได้ยินคุณหมอบอกแล้วว่าคุณป้าต้องนอนโรงพยาบาลจนกว่าจะควบคุมความดันแล้วก็น้ำตาลในเลือดได้ ไม่งั้นอาจเป็นอันตรายมากนะคะ”