ไฟหิมะ

“แต่ว่าป้า...”

“ป้านีย์ครับ ผมทราบดีว่าป้านีย์คงจะรังเกียจผม เพราะเข้าใจผมผิดเรื่องหินกับรตี แต่ก็ช่างเถอะครับ ปล่อยให้วันเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ แต่ผมขอร้องให้ป้านีย์ได้ให้ผมดูแล ไม่อย่างนั้นดวงวิญญาณพ่อผมคงจะไม่มีวันให้อภัยผมแน่นอนครับ” คิมหันต์ทำทีนอบน้อมเข้าหา

“คุณคิมอย่าพูดอย่างนั้นสิคะ”

น้ำตัดบทให้สุนีย์นอนพักให้หายดีก่อน “น้ำจะนอนเฝ้าแม่เองจะได้ไม่เปลืองค่าพยาบาลมานอนเฝ้า แล้วพอเช้าน้ำจะรีบกลับบ้านไปขายข้าวแกงแทนแม่ หรือไปรับจ๊อบอะไรก็ได้ หาเงินมาใช้หนี้ให้เร็วที่สุด”

นลินสงสารเพื่อนแต่คิมหันต์แอบยิ้มเหยียด ทันใดเผือกเปิดประตูเข้ามา น้ำโผกอดร้องไห้ต่อว่า เขาขอโทษเพราะติดงานด่วน พอเห็นคิมหันต์ก็โกรธกระชากคอเสื้อพร้อมตวาดใส่

“นี่แกยังกล้าโผล่หัวมาอีกเหรอไอ้ชั่ว”

เที่ยงปราดเข้ากระชากเผือกออก แต่คิมหันต์ห้ามจึงโดนเผือกชกหน้าล้มคว่ำไปทับสุนีย์ที่นอนบนเตียง ทุกคนตกใจ สุนีย์ร้องห้ามเผือกแต่ไม่เป็นผล เธอกุมอกอาการกำเริบ น้ำเป็นห่วงแม่ผลักไสทุกคนแล้วหันมากอดแม่ไว้ ส่วนนลินรีบไปตามพยาบาล

เผือกสงบได้ชั่วครู่ เห็นคิมหันต์แอบยิ้มหยันก็โมโหจะพุ่งเข้าใส่อีก แต่ต้องชะงักเพราะหมอและพยาบาลเข้ามาดูอาการสุนีย์

เมื่อความชุลมุนจบลง สุนีย์นอนหลับ เผือกนั่งลงข้างน้ำเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

“พี่ขอโทษนะน้ำที่ทำให้อาการน้านีย์กำเริบ แต่พี่...พี่ยั้งไม่อยู่จริงๆ ไอ้คิมมัน...”

“น้ำเข้าใจ...น้ำเกลียดมัน อยากชกหน้ามันยิ่งกว่าที่พี่เผือกชก อยากฆ่ามันให้ตายด้วยซ้ำ”

“น้ำทำอย่างนั้นไม่ได้นะ”

“ก็ใช่น่ะสิ ก็เพราะรู้น่ะสิว่าทำไม่ได้ น้ำถึงได้ยิ่งเจ็บใจไง ทำไมคนที่รู้ว่าอะไรดีอะไรชั่ว คนที่ไม่กล้าทำความชั่วอย่างเราถึงต้องโดนคนชั่วๆอย่างไอ้คิมมันรังแก โดนโชคชะตากลั่นแกล้งอย่างนี้” น้ำโผกอดเผือกร่ำไห้ เขากอดตอบด้วยความสงสาร

“น้ำ...พอแล้ว อย่าร้องไห้เลย พี่เผือกอยู่นี่ทั้งคนนะ พี่เผือกจะไม่ยอมปล่อยให้น้ำกับน้านีย์โดนรังแกเด็ดขาดนะ”

“พี่เผือก ที่พี่เผือกพูดตะกี้ คนที่ต้องพูดควรจะเป็นพี่หินไหมอ่ะ”

เผือกกลุ้มใจไม่รู้ว่าหินหายไปไหนทำไมไม่ติดต่อกลับมา

ooooooo

วันต่อมา ภาสกรเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะคิมหันต์ส่งมือปืนมาลอบยิงตรงลานจอดรถลับตาคน ซึ่งคนที่เข้ามาช่วยเขาไว้ก็คือหินนั่นเอง

หินรวบตัวมือปืนไว้ได้และคาดคั้นว่าใครส่งมา ขณะที่ภาสกรโกรธมากทำท่าจะยิงมือปืนแต่หินห้ามไว้

และชี้ให้ดูว่าตรงนี้มีกล้องวงจรปิด ว่าแล้วก็ยิงใส่กล้องพัง ภาสกรชอบใจหันปืนมาขู่มือปืน คราวนี้มันกลัวลานยอมสารภาพว่าเที่ยงเป็นคนว่าจ้าง ภาสกรแค้นใจรู้ว่าเป็นคำสั่งคิมหันต์แน่ เขายิงมือปืนตายคาที่ หินอึ้งไม่อยากให้ทำแบบนี้