ไฟหิมะ

ภาสกรดื่มอยู่บ้านคิมหันต์จนเมากรึ่มๆ นลินในชุดนอนเบาพลิ้วเดินลงมาชนกับภาสกรก็ตกใจจะเดินหนี แต่เขากลับมองเธอด้วยสายตาโลมเลีย เธอจะเลี่ยงหนีแต่ถูกรวบตัวไว้

“พี่กร! ปล่อยลินนะคะ ปล่อยลิน”

“จุ๊ๆ ม่ายเอา ม่ายดื้อ ไม่ดิ้น โอ้มายก้อด...รู้จักกันมาตั้งนาน แต่ไม่เคยได้จ้องหน้าลินใกล้ๆขนาดนี้เลย”

“อย่านะ ปล่อยลินนะ!”

“ปล่อยก็โง่สิ น้องลินน่ารักซะขนาดนี้ พี่กรอยากเล่นด้วยจังเลย” ภาสกรพยายามปลุกปล้ำ

นลินร้องให้คนช่วย ทันใดนั้นเอง คิมหันต์เข้ามากระชากภาสกรไปชกอย่างไม่ยั้งมือ และถีบจนสลบ นลินรีบห้ามกลัวพี่ชายเอาถึงตาย คิมหันต์ดีใจที่นลินหายโกรธ เธอขอร้องไม่ให้เขาทำอะไรไม่ดีอีก เขาบอกว่าคนที่ทำคือภาสกร นลินได้ทีย้อน

“ทีนี้พี่คิมก็เข้าใจแล้วใช่ไหมคะว่าความรู้สึกของคนที่ถูกทำอะไรแย่ๆใส่มันเป็นยังไง”

คิมหันต์หน้าเสีย เที่ยงวิ่งเข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น คิมหันต์ตบหน้าเขาฉาดฐานปล่อยให้นลินโดนลวนลาม แล้วสั่งให้เอาภาสกรไปโยนทิ้ง...

ในกระท่อมค่ำคืนเดียวกัน ติ๊ยานั่งคุดคู้ห่มกระสอบตัวสั่นด้วยความหนาว เหลือบมองหินที่นั่งไม่สวมเสื้ออยู่อีกมุม เสื้อของเขาถูกผึ่งตากไว้ เธอเอ่ยปากขอบคุณเขาที่ช่วย เห็นเขานิ่งก็ค้อนปะหลับปะเหลือกก่อนจะตัดสินใจขอถามสักอย่าง เขาสวนทันควัน

“เลิกวุ่นวายกับผมซะที!” ติ๊ยางง หินหันมาจ้องหน้า “เลิกสะกดรอยตามผมซะที”

“บ้า! สะกดรอยตาม ฉันเนี่ยนะสะกดรอยตามคุณ นี่ไม่หลงตัวเองไปหน่อยเหรอคุณ หรือยังเพ้ออารมณ์โปลิศจับขโมยอยู่...ฉันมาทำงานให้บริษัทฉันย่ะ แล้วนี่เป็นบ้าอะไรถึงคิดจะฆ่าตัวตาย”

“ฆ่าตัวตาย?” หินแปลกใจ

“ก็เออสิ โดดพุ่งลงทะเลขนาดนั้น ไม่ฆ่าตัวตายแล้วจะอะไร แข่งโดดน้ำโอลิมปิกสินะ”

“แล้วคุณเป็นบ้าอะไรถึงคิดกระโดดน้ำทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น” หินตอกกลับหน้านิ่ง

“ก็ฉันจะลงไปช่วยคุณไงล่ะ ยังจะถาม...” ติ๊ยาชะงักที่ตัวเองหลุดปาก

“แล้วทำไมคุณต้องช่วยผม”

ติ๊ยาตอบไม่ได้หันขวับกลับมานั่งนิ่งบ้าง นั่งกอดเข่าหนาวสั่น หินเห็นว่าเสื้อเปียก เธอรีบออกตัวว่ากางเกงเขาก็เปียกยังไม่เป็นอะไร สองคนจ้องตาไม่ยอมกัน สักพักติ๊ยาเริ่มหนาวสั่นจับขั้วหัวใจ ขยับกระสอบให้กระชับตัว หินมองออกกลัวเธอจะเป็นไข้ จึงดึงตัวเข้ามากอด