ไฟหิมะ

“จ้ะ...น้ำ...ว่าไง...อะไรนะ! ได้ๆ ลินจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลย” นลินคว้ากระเป๋าจะออกไป

คิมหันต์แปลกใจรีบถามเกิดอะไรขึ้น พอรู้ว่าสุนีย์หมดสติเข้าโรงพยาบาล ก็ได้ทีแอบยิ้มร้ายอาสาพานลินไปเผื่อจะช่วยอะไรได้ นลินซาบซึ้งใจพากันออกไป

น้ำเห็นนลินมาก็โผกอดร้องไห้ บอกตนโทร.หาใครไม่ได้เลยต้องรบกวนเธอ

“ไม่เป็นไร บอกลินได้เลยน้ำ เราเพื่อนกันนะ”

“แม่เป็นความดันสูงกับเบาหวานน่ะ หมอบอกต้องนอนโรงพยาบาลหลายวันอยู่ อีตอนพาแม่มาโรงพยาบาล น้ำก็มัวแต่ตกใจ บอกแท็กซี่ว่าให้รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด แท็กซี่เลยพามาที่นี่...ขนาดห้องธรรมดายังคืนละห้าพันแน่ะ แล้วน้ำจะเอาตังค์ที่ไหนจ่ายล่ะลิน นี่น้ำให้แม่รอในห้องฉุกเฉินยังไม่กล้าให้ออกมาเลย”

นลินเห็นใจ น้ำตัดสินใจจะย้ายแม่ไปโรงพยาบาลของรัฐ จึงถามนลินพอจะติดต่อให้ได้บ้างไหม นลินให้อยู่ที่นี่ น้ำปฏิเสธเพราะรู้ว่าคงหลายหมื่น ขายมะม่วงเบายกสวนก็ไม่พอจ่าย

คิมหันต์เดินเข้ามาบอกว่าจะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายให้ นลินดีใจแต่น้ำไม่เห็นดี

“ไม่เอา ไม่ต้อง ฉันไม่ต้องการเงินของคุณ”

“น้ำ...”

“โทษนะลิน แต่น้ำรับไม่ได้จริงๆ ไม่ใช่แค่น้ำนะ ทั้งแม่และโดยเฉพาะพี่หินต้องยิ่งรับไม่ได้ และไม่อยากรับเงินของคุณแน่ๆ”

นลินเสียใจ น้ำขอโทษและขอให้นลินกลับไป คิมหันต์เข้ามาประจันหน้า น้ำเชิดใส่ไล่ให้กลับไป เขาทำเสียงและสีหน้าสำนึกผิด

“น้ำ...ยกโทษให้พี่เถอะนะ พี่สำนึกผิดแล้ว ที่ผ่านมา

...ถ้าพี่ทำอะไรผิด ทำอะไรให้ป้านีย์ หินและน้ำไม่พอใจ พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าน้ำคงไม่ยกโทษให้พี่ง่ายๆ แต่ก็ไม่เป็นไร น้ำจะโกรธพี่ไปอีกนานแค่ไหนก็ได้ แต่ตอนนี้ ป้านีย์กำลังป่วยอยู่ ขอให้พี่ได้ทำอะไรดีๆให้ป้านีย์ก่อนที่มันจะสายเกินไปนะน้ำ”

น้ำใจหายวาบกลัวแม่เป็นอะไรไป นลินส่งสายตายืนยันให้น้ำรับคำ เห็นเพื่อนนิ่งจึงรวบรัดว่าไม่ปฏิเสธและแจ้งย้ายสุนีย์ออกไปนอนห้องพิเศษ น้ำพูดไม่ออกไม่รู้จะทำอย่างไร

ooooooo

จักรใบหน้ายังมีร่องรอยบาดแผล นั่งเหงาเศร้าซึม แต่พอเห็นจินนี่โผล่เข้ามาก็อดปากดีไม่ได้

“เอ้าคุณจินนี่ ยังไม่กลับอีก ปกติบ่ายสามก็ตามตัวไม่เจอแล้วนี่”

“โห...นี่ขนาดปากเพิ่งโดนต่อยมานะคะเนี่ย”

จินนี่แดกดันเบาๆ

“ว่าไงนะ”

“ปะเปล่าค่ะ...แหมในสถานการณ์ตึงเครียดแบบนี้ จินนี่ก็ต้องคอยดูแลบอสสิคะ คนอย่างจินนี่ไม่ชิ่งไม่หนี ไม่เคยคิดจะถีบหัวใครส่ง เหมือนคนบางคนหรอกค่ะ”