ไฟหิมะ

ติ๊ยาใช้สองมือจับหน้าหินหันกลับมาพูดให้เขาฟังว่า “ผู้ชายก็คนนะคะ เข้มแข็งได้ อ่อนแอได้ ร้องไห้เป็น...ร้องให้เต็มที่เถอะค่ะ ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่บอกใคร ร้องให้สะใจแล้วกลับไปสู้ปัญหาต่อ คนที่รักคุณรอคุณอยู่” 

หินอึ้งสบตาชั่วครู่ก่อนดึงเธอเข้ามากอดแนบแน่น

สักพักหินผละออกมองหน้าถามเธอ “แล้วคุณล่ะ คุณจะรอผมด้วยรึเปล่า” หญิงสาวอึกอัก หินลูบผมเธออย่างเอ็นดูก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเสื้อตัวเองที่พาดอยู่มาใส่มือเธอ “เปลี่ยนเสื้อซะ เดี๋ยวจะไม่สบาย ผมจะออกไปรอข้างนอก เสร็จแล้วเรียกผม” พูดจบหินลุกออกไป

ติ๊ยานั่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ เปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อของหินยาวเกือบถึงเข่าแล้วเดินออกไปหาเขา หินมองด้วยสายตาอ่อนโยน ดึงมือเธอกลับเข้ากระท่อม ให้นอนห่มกระสอบเพิ่มความอบอุ่น แต่เธอกลัวเขาหนาวเพราะไม่ได้สวมเสื้อ เขาบอกตอนนี้เขาแข็งแรงดีแล้วถอยออกมานั่งมองอยู่ห่างๆ

ooooooo

เช้าวันใหม่ นลินแต่งตัวจะออกไปทำงานโดยเรียกแท็กซี่มารอรับ ป้าอุไรพร่ำขอร้องให้รถที่บ้านไปส่ง กลัวคิมหันต์จะเอาเรื่อง แต่เธอไม่ยอม ต้องการจะพึ่งพาตัวเองให้ได้ เมื่อคิมหันต์ตื่นลงมารู้ว่านลินไม่อยู่ก็อาละวาดกับป้าอุไรจนได้

หน้าบริษัท จินนี่มีผ้าก๊อซแปะจมูกจากที่ไปผ่าตัดปีกจมูกมา พอเห็นนลินลงรถแท็กซี่ก็ดักรอหาเรื่องด้วยความหมั่นไส้

“ต๊ายตาย...ไม่อยากจะเชื่อว่าวันนี้คุณหนูจะนั่งรถแท็กซี่มาเอง รถประจำตำแหน่งหายไปไหนล่ะจ๊ะ อ๋อ...หรือว่านี่เป็นแผนขากลับจะให้บอสไปส่งที่บ้านอีก เชอะ! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ทันนะยะ” นลินไม่สนใจเดินหนี “นี่ฉันพูดด้วยทำไมไม่พูด”

“ลินคิดว่าลินไม่จำเป็นต้องตอบคุณเลขานะคะ”

จินนี่ปรี๊ดที่นลินกล้าต่อปากต่อคำ ไม่เพียงเท่านั้น นลินยังตอกหน้าว่าเวลางานควรจะอยู่ที่โต๊ะทำงาน

มากกว่ามายุ่งเรื่องชาวบ้าน จักรเดินผ่านมาได้ยินชอบใจที่นลินกล้าสู้คน เข้าขัดจังหวะเพราะเห็นจินนี่เงื้อมือจะตบ แล้วบอกให้นลินเข้าไปพบที่ห้องทำงาน จินนี่หน้าเสีย

จักรให้นลินมาพบเพื่อจะบอกว่าเธอฝึกงานครบสามเดือนแล้ว เธอร้อนตัวคิดว่าเขาจะให้ออกจากงาน เขาหัวเราะ เธอหน้าตึงไม่พอใจ เขาล้อ