ไฟหิมะ

“ติ๊รู้ค่ะคุณน้า”

น้ำไปชะเง้อหาอุปกรณ์ทำแผลในบ้าน แต่ตู้ยาอยู่สูงหยิบไม่ถึงเลยพยายามเขย่งเท้า คิมหันต์เข้ามายืนมองรูปร่างเธอด้วยสายตาโลมเลียก่อนจะอาสาหยิบให้ แต่อยากรู้ว่าจะเอาอุปกรณ์ทำแผลไปให้ใคร

ระหว่างนี้ติ๊ยาปรุงต้มยำแล้วตักให้สุนีย์ชิมรสชาติ แต่เพราะความเผ็ดร้อนทำให้สุนีย์สำลัก ติ๊ยาต้องรีบรินน้ำใส่แก้วแต่ไม่ทันจะหยิบขึ้น หินโผล่มาแย่งแก้วพร้อมกับทำมือส่งสัญญาณว่าห้ามเสียงดัง สุนีย์มองไม่เห็นแต่เหมือนจะรู้ว่ามีใครคนอื่นเข้ามา แต่พอถามติ๊ยาก็ปฏิเสธว่าไม่มีใคร

หลังจากสุนีย์ดื่มน้ำแล้ว ติ๊ยาทำทีพูดถึงหินขึ้นมา “คุณน้าไม่โกรธคุณหินใช่ไหมคะ ที่เดี๋ยวนี้เขาเปลี่ยนไปแล้ว”

“ไม่มีแม่คนไหนโกรธลูกได้ลงคอหรอกหนู ต่อให้ลูกจะทำเลวทำชั่วยังไง คนเป็นแม่ก็พร้อมให้อภัยเสมอ น้าสงสารหินมากกว่าที่ต้องเจอเคราะห์ซ้ำกรรมซัด มีปัญหาชีวิตคู่แถมยังต้องออกจากงาน น้าเองก็ป่วยเข้าโรงพยาบาล ต้องใช้เงินมากมาย สุดท้ายหินเลยต้องเลือกทางเดินที่ผิดเพื่อหาเงินมาดูแลรักษาน้า”

หินสะเทือนใจแทบร้องไห้ ติ๊ยาเศร้าสลด จู่ๆสุนีย์พูดขึ้นอย่างไม่มีใครคาดคิด

“หินกลับตัวตอนนี้ก็ยังไม่สายเกินไปนะลูก”

“แม่...” หินโผกอดแม่แน่น สุนีย์หอมแก้มลูกอย่างชื่นใจ

“ถึงแม่จะมองไม่เห็น แต่แม่จำลูกได้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเสียงฝีเท้าหรือแม้แต่กลิ่นของลูกแม่”

ทุกคนกำลังซึ้งกินใจ ทันใดคิมหันต์เข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล เขาทักทายหินก่อนลงมือทำแผลให้ติ๊ยาเพื่อโชว์ความหวานให้หินเห็น เสร็จแล้วชวนทุกคนออกไปที่โต๊ะอาหารเพราะได้เวลาแห่งความสุข

โต๊ะอาหารตกแต่งสวยเป็นพิเศษ คิมหันต์นั่งหัวโต๊ะ ติ๊ยา น้ำ และสุนีย์นั่งฝั่งเดียวกัน ตรงข้ามเป็นหินคนเดียว

“ไม่ยักกะรู้ว่าจะมีพี่ติ๊ยากับพี่หินมาด้วย” น้ำพูดเสียงเรียบ

คิมหันต์ไม่สนใจ อ้อนติ๊ยาว่าตนอยากกินต้มยำกุ้งฝีมือเธอ อุไรไม่รู้อะไร คิดแต่อยากเอาใจเจ้านายจึงตั้งท่าจะตักต้มยำให้ กลายเป็นโดนตวาดจนหน้าเสีย

“ไม่ต้อง...คุณติ๊ช่วยตักให้ผมหน่อยสิครับ”

ติ๊ยารู้ว่าเขาคิดอะไรแต่จำใจตักให้ คิมหันต์ชิมแล้วชมเปาะ

“โอ้โห อร่อยมาก ผมไม่เคยทานต้มยำกุ้งที่ไหนอร่อยเท่านี้มาก่อนเลย เอ้าหิน ชิมหน่อยสิ รบกวนคุณติ๊ตักให้หินมันชิมหน่อยสิครับ”

“ติ๊ว่าให้ป้าอุไร...”