ไฟหิมะ
ตอนที่ 15
“แล้วน้ำคิดว่าไอ้คิมมันจะปกป้องน้ำกับแม่ได้หรือไง”
“ใช่...น้ำเชื่อใจพี่คิม น้ำมั่นใจว่าเขาปกป้องครอบครัวของน้ำได้ บอกพี่หินว่าไม่ต้องมายุ่งกับน้ำกับแม่อีก ต่อไปนี้ให้ต่างคนต่างอยู่”
น้ำวางสาย...น้ำตาคลอด้วยความโมโหและเสียใจ ส่วนเผือกเห็นหินหน้าเศร้าก็ให้กำลังใจว่า
“ไม่เป็นไรนะ วันพระไม่ได้มีหนเดียว ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น”
คำตอบปลอบโยนของเพื่อนไม่ได้ทำให้หินสบายใจขึ้นเลยสักนิด ฝ่ายคิมหันต์ที่แค้นฝังหุ่นหินและครอบครัวก็ยังไม่หยุดเล่นละครตบตาสุนีย์แม้เธอจะตาบอดไปแล้วก็ตาม เขาเข้ามาในห้องนั่งลงข้างเตียงจับมือสุนีย์ที่เพิ่งตื่น
“คุณน้าครับ”
“คุณคิมเหรอคะ”
“ครับผมเอง คุณน้ารู้สึกดีขึ้นไหมครับ”
สุนีย์พยักหน้าและจะลุกขึ้นนั่ง คิมหันต์ช่วยประคอง
“คุณคิมช่วยเล่าเรื่องหินให้น้าฟังทีได้ไหมคะ”
“คุณน้าจะอยากรู้ไปทำไมครับ รู้แล้วก็ไม่สบายใจเปล่าๆ ผมว่า...”
“น้าอยากรู้ค่ะ ถึงแม้จะทำอะไรไม่ได้ แต่น้าก็อยากรู้ชีวิตของลูกชายน้าว่าช่วงที่น้าไม่สบายมันเกิดอะไรขึ้นกับหิน ทำไมหินถึงตัดสินใจทำเรื่องที่ไม่สมควรทำลงไป” คิมหันต์แกล้งถอนใจเสียงดังจนสุนีย์ได้ยิน “น้ารู้ว่าคุณลำบากใจที่จะพูด แต่น้าขอร้อง ช่วยบอกน้าที”
“เพราะผมเองครับคุณน้า หินโกรธผม ที่ผมออกค่ารักษาพยาบาลให้คุณน้า หินก็เลยพยายามจะหาเงินมาคืนให้ผม งานที่ได้เงินเร็วและได้เงินดีมันมีแต่งานผิดกฎหมาย หินถึงเลือกเดินทางนั้น ผมขอโทษนะครับ เป็นเพราะผมเอง ผมผิด...ผิดคนเดียว”
คิมหันต์ขยับตัว สุนีย์ตกใจสองมือคว้าเปะปะ ถามเขาว่าจะทำอะไร คุกเข่าหรือ ลุกขึ้นมาเถอะ
“ไม่ครับ ผมรู้สึกแย่มากกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณน้ากับน้องน้ำ”
“คุณคิมไม่ผิด ไม่ต้องรู้สึกแย่ คนที่ผิดคือน้าต่างหาก น้าเป็นต้นเหตุทำให้หินต้องกลายเป็นโจร”
สุนีย์พูดแล้วร้องไห้ คิมหันต์ลอบยิ้มสะใจก่อนจะลุกขึ้นมากอดปลอบใจ แต่พอลับหลังเขาก็รีบไปล้างมือ แสดงสีหน้ารังเกียจสุนีย์แถมด่าอย่างไร้ความนับถือ
“อีแก่หน้าโง่ แค่ฉันทำเสียงเศร้านิดๆหน่อยๆแกก็ใจอ่อนแล้ว...นี่แค่น้ำจิ้มเท่านั้นไอ้หิน ของจริงยังไม่เริ่ม”
ooooooo
