ไฟหิมะ
ตอนที่ 15
ติ๊ยาผละจากหินตรงไปทางห้องทำงาน แต่ไม่ปรากฏตัวเพราะสังเกตเห็นคิมหันต์กำลังอาละวาดเที่ยงที่ยืนหน้าซีดเหมือนทำอะไรผิด
“ไอ้กระจอกเอ๊ย! พลาดอีกแล้ว”
“ผมขอโทษครับนาย”
“ขอโทษ? ทำงานพลาดขนาดนี้อย่าว่าแต่คำขอโทษเลย ชีวิตแกยังเทียบไม่ได้กับเศษเดนของสินค้าลอตนี้เลยด้วยซ้ำ” คิมหันต์ด่าไม่ไว้หน้าแล้วเปิดโน้ตบุ๊กไล่ดูหน้าจอก่อนจะตัดสินใจโทร.หาผู้ช่วยเหลือคนเดิม “ท่านครับ ผมมีเรื่องรบกวนให้ท่านช่วยอีกแล้วครับ...ได้ครับ ผมจะส่งลูกน้องผมไปเดี๋ยวนี้เลยนะครับ ขอบคุณมากครับท่าน”
ทันทีที่วางสาย คิมหันต์สั่งเที่ยงไปเคลียร์ให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองเดินหงุดหงิดออกจากห้องทำงาน เมื่อทั้งเจ้านายและลูกน้องไปหมดแล้ว ติ๊ยารีบผลุบเข้ามาเก็บข้อมูลจากโน้ตบุ๊กใส่ทัมบ์ไดรฟ์อย่างเร่งด่วน
เวลานั้นหินคุยกับแม่และน้องอยู่อีกห้อง “แม่กับน้ำอยู่ที่นี่ต้องระวังตัวให้ดีนะ ผมไปดูบ้านใหม่ไว้ให้แล้ว อดทนอีกนิด พร้อมเมื่อไหร่ผมจะรีบมารับแม่กับน้ำออกไปทันที”
“คืออะไร? พี่หินจะเลิกเป็นโจรก่อนใช่ไหม เป็นแล้วเลิกได้ด้วยงั้นเหรอ”
“น้ำ...” สุนีย์ปรามลูกสาว
“ก็จริงนี่แม่ ลองถ้าเหยียบเข้าไปขนาดนั้นแล้วก็มีแต่จะต้องถลำลึกลงไปเรื่อยๆ พี่หินไม่มีทางถอนตัวออกมาได้หรอก นอกจากตาย”
“ยัยน้ำ! ทำไมถึงพูดจาแช่งพี่เขาแบบนี้”
“น้ำไม่ต้องห่วง พี่ไม่ยอมตาย พี่จะกลับมารับน้ำกับแม่...เชื่อพี่ชายคนนี้นะ”
“โอ้โห...ซึ้งจริงๆ” คิมหันต์ส่งเสียงเข้ามา “สามคน แม่ลูกรักกันเหนียวแน่นมาตลอดจริงๆนะครับ น่ารักจริงๆ”
“ใช่สิ ใครจะโดดเดี่ยวอย่างคุณล่ะ”
“น้ำ...ขอโทษนะคะคุณคิม”
“ไม่เป็นไรครับคุณน้า ผมชินแล้ว น้องน้ำก็เป็นของเขาแบบนี้ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาว น่ารักดี ผมไม่ถือ” คิมหันต์ไม่พูดเปล่าแต่จะลูบศีรษะน้ำด้วย เลยโดนหินปัดมืออย่างแรง “อะไรของแกไอ้หิน น้องสาวของแกก็เหมือนน้องสาวของฉัน ต้องขอโทษด้วยนะครับ พอดีเมื่อกี้มีธุระด่วน ผมหวังว่าทุกคนคงจะมีความสุขกับอาหารมื้อนี้นะครับ แล้วนี่คุณติ๊ยาไปไหนครับเนี่ย”
ไม่มีใครตอบคำถามได้แน่ชัด สุนีย์เดาว่าติ๊ยาน่าจะไปห้องน้ำ คิมหันต์มองหินอย่างระแวง จิกตาข่มขู่ก่อนจะผลุนผลันออกไปทางห้องทำงานซึ่งติ๊ยาเก็บข้อมูลใกล้เสร็จพอดี หินสังหรณ์ใจรีบมาช่วยพาติ๊ยาหลบคิมหันต์ได้ทันท่วงที แล้วให้เธอโกหกเมื่อเขาโทร.ตามตัว
“ฉันมาเอาของที่รถค่ะ”
“อ๋อ...ผมเห็นคุณหายไปนานก็เลยเป็นห่วง”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวฉันเข้าไปค่ะ”
คิมหันต์ไม่ติดใจวางสายไป แต่หินก็ยังไม่ปล่อยติ๊ยาเป็นอิสระเสียที
“คุณทำอะไรของคุณ ปล่อยฉันได้แล้ว”
“คุณนั่นแหละทำอะไร นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่รู้ตัวหรือเปล่า”
“ฉันรู้ คุณไม่ต้องมายุ่ง”
“ไม่ใช่แค่ไอ้คิมคนเดียวหรอกนะที่เป็นห่วงคุณ คุณต้องบอกผม ต้องเล่าให้ผมฟัง”
ติ๊ยาชะงัก...แต่ไม่มีเวลาอธิบาย เธอสะบัดหลุดจากเขาแล้ววิ่งหนีไปจากตรงนั้น
ooooooo
