ดวงใจขบถ
ตอนที่ 4
“นี่ลุง...ลุงที่เฝ้าโรงแรมนี่นา”
“ใช่แล้ว พวกเจ้ากำลังถูกตามล่า พวกเจ้าหนีไม่ทันแน่ๆ เอารถของข้าไปดีกว่า”
“ลุงช่วยพวกเราทำไม”
“เจ้าหลวงและมหาเทวีของเมืองเฮาถูกพวกมันจับตัวไปโดยที่เฮาไม่สามารถทำอะไรได้เลย เฮาจึงตั้งใจว่าถ้ามีโอกาสก็จะช่วยปกป้องเจ้าหลวง มหาเทวี หรือสายพระโลหิตไม่ว่าจะของเมืองใดก็ตาม เฮาได้ยินพวกมันพูดว่าจะจับตัวองค์หญิง ท่านคือ...”
“เจ้าแสงจันทา ธิดาเจ้าหลวงแห่งเมืองจาย”
ลุงหมอบลงตรงหน้าเจ้าจ้อยทันที “เฮาดีใจที่มีโอกาสได้ช่วยองค์หญิง รีบไปเถอะเจ้าค่า ก่อนที่พวกมันจะวกกลับมา”
“ขอบใจมากนะ เฮาจะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านในวันนี้เลย”
แล้วพสุก็ขับรถมอเตอร์ไซค์โดยมีเจ้าจ้อยซ้อนท้ายออกจากโกดังรอดพ้นคมกระสุนของพวกอันโตนไปอย่างเร็ว แต่พวกอันโตนก็ยังตามไม่ลดละด้วยรถที่จอดไว้หน้าโรงแรมตอนมาถึง
ooooooo
เมื่อเจ้าแสงหน่อฟ้ากับมหาเทวีรู้ว่ายุพราชจะกลับไปช่วยเจ้าจ้อยก็วิตกกังวลไม่น้อยถึงอันตรายที่อาจจะเกิดขึ้นได้จากพวกทหารซาอู
“ก็ไหนเจ้าบอกว่าเพื่อนของเจ้าที่กำลังช่วยเจ้าจ้อยหนีอยู่ เป็นทหารที่เก่งมาก”
“เจ้าค่า เพื่อนของข้าเฮามีฝีไม้ลายมือมากพอที่จะพาเจ้าจ้อยหนีจากทหารซาอู แต่จะข้ามฝั่งมาที่ชายแดนไทยได้หรือไม่ ข้าเฮาชักไม่แน่ใจเสียแล้ว”
“ทำไมล่ะยุพราช”
“หมวดพสุเป็นคนไทย ไม่ใช่คนคีรีหลวง เขาไม่ชำนาญภูมิประเทศเหมือนข้าเฮา อีกอย่างเขาพาเจ้าจ้อยหนีตามลำพัง ไม่เหมือนกับเจ้าหลวงและมหาเทวีที่มีพ่อข้าเฮาและองครักษ์คอยคุ้มกันอยู่หลายคน”
“นั่นสิ ยิ่งเฮาหนีเข้าชายแดนไทยได้สำเร็จแล้วแบบนี้ ทหารซาอูก็อาจจะมีการเสริมกำลังตามล่าเจ้าจ้อยมากขึ้น”
“ไม่ต้องเป็นห่วงเจ้าค่า ข้าเฮาสัญญาว่าจะกลับไปช่วยเจ้าจ้อย พาเจ้าจ้อยมาสู่อ้อมอกของเจ้าหลวงกับมหาเทวีอย่างปลอดภัยให้ได้ แม้จะต้องแลกด้วยชีวิตของข้าเฮาก็ตาม”
“เฮาขอฝากชีวิตเจ้าจ้อยไว้ในมือเจ้าด้วยยุพราช”
“เฮามั่นใจว่าเจ้าจ้อยจะปลอดภัยเมื่ออยู่ในมือเจ้า ...ยุพราช”
ยุพราชฟังแล้วฮึกเหิม พยักหน้ามุ่งมั่นและแววตาดีใจที่เจ้าแสงหน่อฟ้ากับมหาเทวีมอบชีวิตเจ้าจ้อยให้ดูแล อกานซิงห์สังเกตเห็นรู้สึกไม่สบายใจเพราะรู้ว่ายุพราชแอบหลงรักเจ้าจ้อยมานาน จึงหาโอกาสพูดคุยกับลูกชายตามลำพัง แต่อ่อนคำบังเอิญเดินผ่านมาได้ยิน
