ดวงใจขบถ

ทหารซาอูกระจายกันล้อมบ้านไปถึงด้านหลัง อันโตนก้าวมายืนหน้าบ้านมองขึ้นไปแต่ยังไม่เห็นความเคลื่อนไหวใดๆ แต่เงาวิญญาณภูตพรายลอยเวียนวนกระตือรือร้นอยู่รอบตัวเขา ช่วยย้ำว่าเจ้าแสงจันทาอยู่ในบ้านแน่นอน

“ออกมาเจ้าแสงจันทา เฮารู้ว่าเจ้าอยู่ในนั้น รีบออกมาเถอะน่าองค์หญิงที่แสนสวย ท่านนายพลรอนานแล้วนะ ไปพบนายพลอังกูกับเฮาดีๆเสียดีกว่า อย่าให้เฮาต้องบุกเข้าไปเชิญด้วยตัวเอง เดี๋ยวเนื้อตัวองค์หญิงจะช้ำซะเปล่าๆ”

อันโตนพูดไปแล้วหยุดฟัง เผื่อจะมีความเคลื่อนไหวภายในบ้าน แต่ก็ไม่มีการตอบโต้กลับมา อันโตนชักไม่สบอารมณ์

“มึง! ไอ้ทหาร หูแตกหรือไงวะ บอกให้ส่งตัวองค์หญิงออกมา มึงคนเดียวคิดจะขวางกูเหรอ ถ้าไม่ออกมา บ้านหลังนี้จะเป็นที่ฝังศพของมึง”

ในบ้านเงียบกริบ ไร้ซึ่งสรรพเสียงหรือการเคลื่อนไหวใดๆ อันโตนขบกรามโกรธ ค่อยๆยกมือก่อนตะโกนสั่ง

“ทหาร...ไปเอาตัวองค์หญิงออกมา”

 จ่อเอวิ่งนำเหล่าทหารไปทันที อันโตนก้าวตามหลังด้วยสีหน้าถมึงทึง

พสุไม่ปล่อยให้เจ้าจ้อยเป็นอันตรายหรือโดนทหารซาอูจับไปอย่างแน่นอน แม้เขาตัวคนเดียวต้องสู้กับอีกฝ่ายที่มากันนับสิบ แถมอันโตนยังมีพวกภูตพรายวิญญาณร้ายเป็นบริวาร แต่พสุก็ไม่ย่อท้อที่จะพาเจ้าจ้อยหนีต่อไปหลังจากฆ่าทหารซาอูตายหลายคน ที่สำคัญอันโตนก็โดนเจ้าจ้อยยิงทะลุไหล่ได้รับบาดเจ็บ

พสุทำไปไม่ใช่เพียงแค่หน้าที่ที่ต้องคุ้มครองเจ้าจ้อย แต่เป็นเพราะความรักที่ก่อตัวขึ้นในห้วงเวลาที่รอนแรมอยู่ด้วยกันตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ในขณะที่เจ้าจ้อยเองก็คิดไม่ต่างกัน เธอรู้สึกปลอดภัยและอุ่นใจที่มีพสุอยู่ใกล้ๆ เขาดูแลเอาใจใส่อย่างดีจนเธอซึมซับรับรู้ความจริงใจของเขาด้วยความประทับใจ

ทางด้านคณะของเจ้าแสงหน่อฟ้า เวลานี้ทุกคนมาถึงบริเวณป่าใกล้ริมแม่น้ำ ยุพราชเดินนำและส่งสัญญาณให้คณะหยุดเดิน ทุกคนมีท่าทีอ่อนล้าและบาดเจ็บกับการหนีตาย

“ในที่สุดเราก็มาถึง...ข้ามแม่น้ำสายนี้ไปก็จะเป็นชายแดนไทยแล้ว”

ฟังยุพราชแล้วทุกคนดีใจและโล่งใจ ยุพราชชี้ไปที่อีกฝั่งแม่น้ำ เห็นธงชาติไทยปลิวไสวอยู่ไกลๆ

“เราจะข้ามไปเลยคงไม่ได้ จนกว่าทางการไทยจะอนุญาต”

“ข้าเฮาประสานกับทางไทยไว้แล้วเจ้าค่า แค่ตอนนี้ต้องหาทางติดต่อกับหน่วยที่มารอรับพวกเราให้ได้ก่อน”

“อีกอย่างนึง การข้ามชายแดนไปคงไม่ง่ายนัก ข้าเฮาไม่มั่นใจว่าทหารซาอูจะวางกำลังดักซุ่มเอาไว้รึเปล่า เราต้องไม่ผลีผลาม”

“แล้วจะติดต่อกับทางการไทยได้อย่างไรยุพราช เราไม่มีเครื่องมือสื่อสารติดตัวกันมาเลย”

“ข้าเฮามีพลุเจ้าค่า ถ้ายิงขึ้นฟ้าเมื่อไหร่ ก็จะมีกำลังทางฝ่ายไทยมาช่วย แต่ข้าเฮาไม่มั่นใจว่าฝ่ายไทยจะมารออยู่ที่นี่รึเปล่า”

“ทำไมล่ะ ก็ไหนว่านัดกันไว้แล้ว”