ดวงใจขบถ

“ก็แผนเดิมที่เราวางไว้คือเราจะช่วยเจ้าหลวงกับมหาเทวีหนีไปทางด่านชายแดนเมืองแพรก แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เรามาอีกจุดนึง เฮาไม่แน่ใจว่าลุงแสงได้แจ้งข่าวนี้กับทางการไทยหรือยัง”

“แล้วถ้ายังล่ะ” อ่อนคำมีสีหน้าวิตกกังวล

“เฮาคงต้องข้ามชายแดนไทยไปคนเดียวก่อน เพื่อติดต่อกับฝ่ายไทย”

อกานซิงห์ท้วงลูกชายว่าเสี่ยงเกินไป แต่ยุพราชบอกว่าเสี่ยงยังไงตนก็ต้องทำ เพราะนี่เป็นวิธีเดียวที่ตนจะนำเจ้าหลวงกับมหาเทวีไปยังที่ที่ปลอดภัย เพื่อชาวเมืองจาย เพื่อเจ้าจ้อย

ทุกคนมองยุพราชด้วยความขอบคุณที่จะเสียสละ พลันมีเสียงสวบสาบดังมาจากพุ่มไม้ที่ห่างออกไปเล็กน้อย ยุพราช อกานซิงห์ คำพูน และกาวินชักปืนเล็งไปทันที ปรากฏว่าเป็นลุงแสงนั่นเอง ยุพราชจึงตะโกนบอก

“อย่ายิง นั่นคนที่ทางการไทยส่งมาช่วยภารกิจ”

พวกอกานซิงห์ลดปืนลง ลุงแสงเดินออกมาพร้อมยกมือทั้งสองข้างให้เห็นว่าไม่มีอาวุธ ยุพราชเข้าไปหาด้วยความดีใจ

“ลุงแสง! เฮากำลังนึกถึงลุงอยู่พอดี”

แล้วสองคนก็เดินแยกตัวมาคุยกันตามลำพัง

“ผมแจ้งข่าวให้หมวดเผ่าเทพทราบแล้วว่าหมวดตามมาช่วยกลุ่มของเจ้าหลวงที่มาทางท่ากระแตง พอส่งเจ้าแสงจันทากับหมวดพสุขึ้นรถผู้ใหญ่ส่วยให้ไปส่งกลางทางแล้ว ผมก็รีบขับรถตามมาท่ากระแตงทันที”

“เจ้าแสงจันทาเป็นยังไงบ้างครับตอนที่รู้ว่าผมไม่ได้อยู่อารักขาต่อ องค์หญิงหวาดกลัวหรือกังวลบ้างรึเปล่า”

“ก็ไม่นะครับ องค์หญิงก็ดูไว้วางใจหมวดพสุดี ไม่เห็นมีท่าทีกังวลอะไร”

ยุพราชชะงัก ผิดหวังที่เจ้าจ้อยไม่ได้เห็นความสำคัญของตน

“หมวด มีอะไรรึเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรครับ เฮาก็แค่ถามดู ว่าแต่ระหว่างทางมาที่นี่ลุงไม่เจอทหารซาอูกักรถหรือตรวจค้นอะไรเลยหรือ”

“โธ่...คุณ ทหารซาอูก็เป็นคนธรรมดา ไม่ได้ยึดมั่นในหน้าที่ไปซะทุกคนหรอกครับ”

“แล้วลุงทำยังไง”

“เงินสิครับ เงินยังเป็นใหญ่ในประเทศนี้เสมอ มีเงินซะอย่าง คุณจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละครับ”

ยุพราชถึงบางอ้อ ลุงแสงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ แล้วจากนั้นลุงแสงก็ใช้วิทยุสื่อสารพูดคุยกับเผ่าเทพที่รออยู่ในฝั่งไทย

“ตอนนี้กลุ่มของเจ้าหลวงเดินทางมาถึงฝั่งท่ากระแตงเรียบร้อยแล้วครับ”

“พิกัดอยู่ตรงไหน...อืม เข้าใจแล้ว คณะของเจ้าหลวงมีกันทั้งหมดกี่คนครับ”

“มีเจ้าหลวง มหาเทวี องครักษ์ 4 คน รวมทั้งหมวดยุพราช แล้วก็นางกำนัลอีก 1 คนครับ”