ดวงใจขบถ
ตอนที่ 4
เจ้าจ้อยหลบตาแล้วอ้าปากกินอาหารที่พสุป้อนให้แทนคำตอบ พสุยิ้มกว้างด้วยความดีใจ
“แล้วจะผิดไหม ถ้าเจ้าจ้อยจะป้อนอาหารให้ผมบ้าง”
เจ้าจ้อยมองค้อน แต่ก็ตักอาหารจากกระทงตัวเองป้อนให้เขาบ้าง พสุปลื้มใจจับมือเจ้าจ้อยและสบตากันด้วยแววตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก
“จะผิดรึเปล่า ถ้าผม...”
“ไม่ผิดหรอก”
“คุณรู้ได้ยังไงว่าผมจะพูดว่าอะไร”
“อ้าว ก็คุณจะถามไม่ใช่เหรอว่าจะผิดไหม ถ้าคุณจะจับมือเฮาแบบนี้”
“ผมไม่ได้ถามแบบนั้นซะหน่อย”
“งั้นคุณจะถามว่าอะไร”
“ผมจะถามว่า จะผิดไหมถ้าผมจะรักองค์หญิง”
เจ้าจ้อยอึ้งกับคำสารภาพรักของเขา พสุจูบมือเธออย่างสุดรัก...เจ้าจ้อยเอนตัวซบอกพสุด้วยความรักล้นหัวใจ เอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า
“สำหรับเฮา ความรักไม่มีคำว่าผิด ถ้าเป็นความรักที่แท้จริง ยิ่งถ้าคนคนนั้นเป็นคนที่จะปกป้องและฝากชีวิตเฮาไว้ด้วยได้ล่ะก็...”
เจ้าจ้อยพูดไม่ทันจบ พสุก็ก้มลงจูบปากอย่างดูดดื่มก่อนจะถอนปากออกมาบอกเจ้าจ้อยว่า
“ผมจะปกป้องเจ้าจ้อยด้วยชีวิตของผม ผมสัญญา”
เจ้าจ้อยยิ้มเขินแล้วซุกตัวเข้ากับอกพสุ สีหน้าอบอุ่นใจและเชื่อมั่นในคำสัญญาของเขา
ooooooo
บริเวณป่าริมแม่น้ำท่ากระแตง เจ้าแสงหน่อฟ้าและมหาเทวีนั่งพักผ่อนมุมหนึ่ง อีกมุมอกานซิงห์ คำพูน และกาวินกำลังบรรจุกระสุนที่ได้จากลุงแสงใส่อาวุธประจำตัวของแต่ละคน อ่อนคำเดินมาหายุพราชแล้วแบมือขอปืน
“เจ้าเป็นนางกำนัล จะเอาปืนไปทำไม”
“แต่เฮาต้องคอยปกป้องมหาเทวี ถ้าไม่มีอาวุธแล้วเกิดอะไรขึ้น เฮาจะทำยังไง”
ยุพราชฟังแล้วเห็นด้วย หยิบปืนพกขนาดเล็กยื่นมา แต่พออ่อนคำจะรับไว้ เขาก็ชักมือกลับ
“อะไรของเจ้าเนี่ย”
“เฮาเพิ่งนึกได้ เจ้ายิงปืนเป็นด้วยเหรอ”
“ไม่เป็น แต่คงไม่ยากหรอกมั้ง”
“มันก็ไม่ใช่ง่ายอย่างที่คิดนะ...ตามเฮามา”
อ่อนคำเดินตามยุพราชห่างจากคณะเจ้าหลวงไปเพื่อเรียนรู้การใช้ปืนที่ถูกต้อง
“เจ้าต้องเอานิ้วชี้สอดไว้ตรงนี้ เวลาเห็นศัตรูมาในระยะหวังผลก็ยิงไปก่อน ไม่ต้องรอให้มันมาประชิดตัว”
อ่อนคำยกปืนเล็งไปที่ต้นไม้ ทำท่าจะเหนี่ยวไก ยุพราชตกใจร้องห้าม
“อย่าเพิ่งยิงนะ เดี๋ยวทหารซาอูได้ยินเสียงปืนแล้วจะรู้ว่าเราอยู่ที่นี่”
“จริงด้วย ขอบใจนะที่สอนเฮายิงปืน”
“ไม่เป็นไร เป็นหน้าที่ของเฮาที่ต้องปกป้องทุกคนให้ออกจากคีรีหลวงไปในที่ที่ปลอดภัยอยู่แล้ว”
“เฮาเคยคิดมาตลอดว่าเฮาจะได้อาศัยอยู่ในเมืองจายอย่างสงบสุขไปจนชั่วชีวิต ไม่คิดเลยว่าวันนี้เฮาต้องหนีหัวซุกหัวซุนจากบ้านเกิดเมืองนอนตัวเองไปพึ่งบ้านเมืองคนอื่นแบบนี้”
“เฮาจะไปแค่เพียงชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่นานเราจะต้องกลับมากอบกู้บ้านเมืองของเราให้กลับมาเป็นปกติสุขให้ได้”
