ดวงใจขบถ
ตอนที่ 4
เจ้าจ้อยชะงัก หลบตาเขินอาย พสุยิ้มๆก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าแล้วจับเท้าเจ้าจ้อยขึ้นมา
“คุณจะทำอะไร”
“ขอผมดูเท้าคุณหน่อย”
“อย่า! เท้าของเฮา เฮาดูเองดีกว่า”
“อย่าดื้อสิครับเจ้าจ้อย ผมรู้จักคุณดี ถ้าให้คุณดูเอง คุณก็ต้องบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้ว จริงไหมครับ”
พสุจับเท้าเจ้าจ้อยขึ้นมาดูจนได้ เขาลูบรอยแผลอย่างทะนุถนอมแกมสงสาร
“ดูสิ มีแต่แผลทั้งนั้น ผมขอโทษที่พาคุณมาลำบากนะครับ”
เจ้าจ้อยซึ้งใจ ประคองใบหน้าพสุขึ้นมาพร้อมกล่าวคำขอบคุณ เลยโดนเขาติงว่าองค์หญิงขอบคุณตนนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว
“เฮาไม่ได้ขอบคุณคุณ แต่เฮาขอบคุณฟ้า ขอบคุณพ่อเฒ่าพ่อแก่ ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรืออะไรก็ตามที่ส่งคุณมาปกป้องเฮา ถ้าไม่มีคุณ เฮาก็คงตายตั้งแต่ที่หอคำแล้ว...ขอบคุณนะ”
เจ้าจ้อยบรรจงจูบหน้าผากพสุอย่างแผ่วเบาแล้วโอบกอด พสุไม่มีคำพูดใด นอกจากกอดตอบด้วยความรักสุดหัวใจ
ooooooo
เย็นนั้นกลุ่มเจ้าแสงหน่อฟ้ากำลังเร่งเดินทางโดยมียุพราชเป็นผู้นำ ทั้งหมดพยายามไปถึงริมแม่น้ำให้เร็วที่สุดก่อนที่ทหารซาอูจะมาเจอ
แต่พอถึงเขตเชื่อมต่อชายแดนไทย พวกนายพลอังกูตามมาทันและยิงโดนคำพูนบาดเจ็บ แต่คำพูนก็หาได้หยุดยั้งที่จะช่วยพวกอกานซิงห์พาเจ้าหลวงกับมหาเทวีข้ามไปฝั่งไทย
นายพลอังกูใช้ทั้งทหารและวิญญาณภูตพรายเข้าเล่นงาน แต่เพราะเจ้าหลวงมีพญาแมลงภู่ดำจึงหยุดยั้งทุกอย่างได้และพาทุกคนหนีเข้าเขตไทยได้สำเร็จ โดยมีเผ่าเทพและกำลังตำรวจตระเวนชายแดนรอรับและตั้งท่าปกป้อง นายพลอังกูรู้ว่าตอนนี้ตกเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำจึงสั่งคนของตนถอย แต่เจ้าแสงหน่อฟ้าก็มั่นใจว่านายพลอังกูจะไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่
เมื่อผ่านพ้นวิกฤติชีวิตกันมาแล้ว ทุกคนต่างโล่งอก เผ่าเทพให้หน่วยแพทย์ดูแลคนที่บาดเจ็บ ส่วนเจ้าหลวงกับมหาเทวีก็มีที่ให้พักผ่อนอย่างดี ยุพราชเดินไปจับมือเผ่าเทพด้วยมิตรไมตรี
“ขอบคุณหมวดมากสำหรับความช่วยเหลือในครั้งนี้”
“ยินดีด้วยนะครับที่ภารกิจสำเร็จไปด้วยดี”
“ยังครับ ภารกิจของผมยังไม่เสร็จสิ้น ยังเหลือเจ้าแสงจันทากับพสุอยู่ที่ฝั่งโน้นอีก หมวดลืมไปแล้วเหรอครับ”
“จริงด้วย”
“หมวดได้รับการติดต่อจากทั้งสองคนนั้นหรือยังครับ”
“ทั้งคู่น่าจะมาถึงชายแดนเมืองแพรกแล้ว แต่ผมยังไม่ได้รับการติดต่อกลับมา”
“ผมจะลองกลับไปที่เมืองแพรกดู”
“คุณยังจะกลับไปที่นั่นอีกเหรอ”
“ผมต้องกลับไป เผื่อว่าเขาสองคนอาจต้องการความช่วยเหลือจากผม” ยุพราชมองกลับไปที่ฝั่งตรงข้ามด้วยสีหน้ามุ่งมั่นมาก...
