ดวงใจขบถ
ตอนที่ 4
พลันมีเสียงดังกรอบแกรบดังขึ้นข้างๆตัวอ่อนคำ อ่อนคำเบิกตาโพลงเมื่อเห็นงูเหลือมตัวหนึ่งกำลังเลื้อยผ่านไปอย่างช้าๆ
อ่อนคำปิดปากตัวเองเอาไว้ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วเหลือบมองทหารซาอูสลับกับเหลือบมองงูเหลือม พลางคิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหลับหูหลับตาคว้างูเหลือมเขวี้ยงออกไปทางทหารซาอูที่ยืนปลดทุกข์อยู่
งูเหลือมลอยไปพาดคอทหารซาอูอย่างแม่นยำเหมือนจับวาง ทหารคนนั้นเห็นงูก็ตกใจร้องลั่น
“เฮ้ยงู!!! ช่วยด้วย!!”
ทหารซาอูรีบวิ่งหนีไปพร้อมกับงูที่ยังพาดอยู่บนคอ อ่อนคำโล่งใจที่ทำสำเร็จ รีบคลานกระดุ๊กกระดิ๊กไปหายุพราชที่รออยู่ แล้วสองคนก็จับมือกันด้วยความดีใจ
“เก่งนี่”
“แน่นอนอยู่แล้ว เพิ่งรู้เหรอ”
ยุพราชกับอ่อนคำชะงัก เพิ่งรู้ตัวว่าจับมือกันอยู่ ยุพราชเป็นฝ่ายปล่อยมือออกก่อน
“รีบไป...ทุกคนรออยู่”
อ่อนคำพยักหน้ายิ้มๆ แล้วพากันวิ่งไปสมทบกับทุกคนที่รออยู่ไม่ไกล
ooooooo
ที่ตลาดเมืองแพรก พสุกับเจ้าจ้อยเดินจูงมือกันมาในตรอกเล็กๆ มีแต่ร้านค้าและบ้านเก่าซอมซ่อ จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านที่มียายแก่ๆนั่งเคี้ยวหมากปากเปรอะ พสุถามยายว่าแถวนี้มีที่พักค้างคืนบ้างไหม ยายไม่พูดแต่ชี้มือไปทางหนึ่ง
พสุกับเจ้าจ้อยเข้าพักในโรงแรมเล็กๆ โดยหลอกลุงผู้ดูแลว่าเขาและเธอเป็นสามีภรรยากัน เพราะตอนแรกแกท่าทางเจ้าเล่ห์ไม่น่าไว้ใจ ซักถามเหมือนสนใจเจ้าจ้อยที่หน้าตาสะสวย แต่พอได้ยินพสุบอกว่าภรรยาตนกำลัง ท้อง ลุงก็ให้กุญแจห้องพร้อมกำชับอย่ามาโอ้กอ้ากทำห้องเลอะเทอะก่อนจะเดินผละไป
เมื่อเข้ามาในห้องที่ค่อนข้างเล็กแต่สะอาดเรียบร้อยดี เจ้าจ้อยเอาผ้าที่ใช้ปิดบังใบหน้าออกแล้วถอนใจดังเฮือก
“เฮานึกว่าลุงนั่นจะจับได้แล้วสิ โชคดีที่คุณโกหกได้ทัน”
“ผมขอโทษนะครับ ตอนนั้นผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ เลยต้องรับสมอ้างไปแบบนั้น”
“หมวดแก้ไขสถานการณ์ได้ดีแล้วค่ะ”
“ผมน่าจะหาข้ออ้างที่ดีกว่านี้ได้”
“ขอบคุณนะที่หมวดขอโทษเพื่อรักษาเกียรติให้เฮา เฮาไม่ได้ถือสาอะไรเลยจริงๆ หมวดไม่ต้องกังวลนะคะ”
เจ้าจ้อยกุมมือพสุไว้เพื่อปลอบใจไม่ให้คิดมาก พสุยิ้มขอบคุณแล้วพาเจ้าจ้อยไปนั่งพักที่เตียง ก่อนจะมองสำรวจรอบห้องเห็นห้องน้ำอยู่มุมหนึ่งเลยเดินไปดู
“ทางนี้มีห้องน้ำด้วยครับ อาจจะเล็กไปหน่อย แต่ก็พอใช้ได้”
“ดีจริง เฮาจะได้อาบน้ำเสียที เฮาไม่ได้อาบน้ำอาบท่ามาหลายวัน เนื้อตัวมอมแมมไปหมดแล้ว”
“ถึงจะมอมแมม แต่องค์หญิงก็ยังสวยนะครับ”
