ดวงใจขบถ

หลังจากปะทะกับพวกอันโตนจนหนีรอดมาได้ พสุพาเจ้าจ้อยมาถึงตลาดเล็กๆมีคนไม่พลุกพล่าน มุมหนึ่งบ่งบอกว่าเป็นท่ารถ

“เราถึงท่ารถแล้ว” เจ้าจ้อยดีใจ พสุกวาดตาสำรวจก่อนจะพาเจ้าจ้อยไปนั่งพักหลบอยู่มุมหนึ่ง

“นั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะเจ้าจ้อย เดี๋ยวผมจะไปถามเรื่องรถ”

“รีบกลับมานะปี้จายแสง เฮาเป็นห่วง”

พสุยิ้มนิดๆให้เจ้าจ้อยแล้วรีบเดินไปทางท่ารถ สอบถามชายคนหนึ่งก็รู้ว่ารถที่จะไปชายแดนเที่ยวสุดท้ายเพิ่งออกไปเมื่อสักครู่นี้เอง จะมีอีกครั้งก็พรุ่งนี้เช้า พสุรู้สึกผิดหวังเดินกลับมาบอกเจ้าจ้อยตามข้อมูลนั้น

เจ้าจ้อยรับรู้แล้วเอ่ยว่า “ตอนนี้เรามีทางเลือกสองทาง ถ้ารอรถประจำทางก็ต้องพรุ่งนี้เช้า แต่ถ้าจะไปต่อก็ต้องเดินเท้าเอาใช่ไหม”

“แต่ผมว่าคุณคงเดินต่อไม่ไหว ไม่สบายก็ยังไม่หาย เท้าก็ยังเจ็บอยู่”

“คุณเองก็สู้กับพวกนั้นจนสะบักสะบอมไปทั้งตัวเหมือนกัน”

“สรุปพวกเราสองคนไม่อยู่ในสภาพที่เดินเท้าไปต่อได้เลย”

“หมายความว่า...เราต้องค้างคืน รอรถที่นี่สินะ”

“เท่าที่ดูผมยังไม่เห็นทหารซาอูที่นี่เลยสักคน ค้างสักคืนก็ดีเหมือนกันครับ เจ้าจ้อยหิวไหม ผมเห็นตรงโน้นมีร้านขายอาหารพื้นเมืองอยู่”

“แล้วคุณล่ะ หิวหรือเปล่า”

เจ้าจ้อยไม่คิดถึงแต่ตัวเอง แต่มองพสุอย่างห่วงใย พสุส่งยิ้มแทนคำขอบคุณก่อนจะไปซื้ออาหารใส่กระทงใบตองมาสองสามกระทงยื่นให้เจ้าจ้อยทั้งหมด

“เชิญเสวยครับเจ้าจ้อย”

เจ้าจ้อยรับกระทงอาหารมา พสุหันหลังจะเดินไปอีกมุม

“อ้าว แล้วคุณไม่มากินด้วยกันกับเฮาหรือ”

“ผมมีอาหารของผมแล้ว” พสุหยิบข้าวเหนียวเนื้อแห้งที่พกมาตั้งแต่หมู่บ้านออกมา เจ้าจ้อยมีสีหน้าไม่สบายใจ

“คุณทำแบบนี้เท่ากับดูถูกเฮา ตอนลำบาก เราก็ลำบากด้วยกัน แต่พอสบาย คุณจะให้เฮากินอิ่มสบายอยู่คนเดียวงั้นหรือ”

“แต่คุณเป็นเจ้าแสงจันทา”

“ตอนนี้ไม่มีเจ้าแสงจันทาอะไรทั้งนั้น ตอนนี้คุณคือปี้จายแสง ส่วนเฮาก็คือนางเจิ่ง”

“แต่ว่า...”

“ถ้าคุณยังไม่ยอมนั่งกินข้าวกับเฮา เฮาก็จะไม่กินเหมือนกัน”

“ก็ได้ครับ ผมจะกิน ผมกินเก่งนะ ถ้าผมกินหมดอย่ามาว่ากันนะ”

พสุนั่งลงกินข้าวในกระทงกับเจ้าจ้อยอย่างเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะเจ้าจ้อยที่พูดแล้วพูดอีกว่าอร่อยมาก

“เฮารู้สึกเหมือนเฮาเพิ่งได้กินอะไรอร่อยๆแบบนี้เป็นครั้งแรก หลังจากที่ต้องกินอาหารประทังชีวิต ตั้งแต่ตอนที่หนีออกจากเมือง ต้องทิ้งบ้าน ต้องพลัดพรากจากท่านพ่อ ท่านแม่”

พสุเห็นเจ้าจ้อยเริ่มเศร้าก็รีบตักข้าวจากระทงตัวเองยื่นให้ “เจ้าจ้อยลองชิมกระทงนี้ดูสิครับว่าอร่อยไหม”

เจ้าจ้อยชะงัก มองช้อนที่เขายื่นมาให้ พสุรู้สึกตัวถามว่า

“จะผิดไหม ถ้าผมจะป้อนอาหารเจ้าจ้อย”