ดวงใจขบถ
ตอนที่ 4
“ก่อนอื่นพ่อต้องขอชื่นชมเจ้าที่มีจิตใจกล้าหาญ เสี่ยงจะกลับเข้าไปคีรีหลวงอีกครั้งเพื่อไปช่วยเจ้าจ้อย พ่อรู้ว่าทั้งหมดที่ทำเจ้าทำด้วยหัวใจที่จงรักภักดีต่อเจ้าจ้อย แต่เจ้าจงอย่าลืมว่าที่พ่อส่งเจ้าไปฝึกในหน่วยกรีนเบเร่ต์ที่อเมริกา ก็เพราะต้องการให้เจ้าตระหนักว่าเจ้าควรอยู่ในจุดใด เจ้าต้องจำให้ดีว่าเจ้าเป็นองครักษ์ของเจ้าจ้อย ที่ที่เจ้าจ้อยอยู่ไม่ใช่ที่ของเจ้า ต่อให้เจ้ารักเจ้าจ้อยมากแค่ไหน เจ้าก็ต้องไม่อาจเอื้อมทำให้เจ้าจ้อยต้องเสียหายเด็ดขาด”
“ท่านพ่อไม่ต้องตอกย้ำก็ได้ ข้าเฮาไม่เคยลืมว่าข้าเฮาเป็นใคร เจ้าจ้อยเป็นใคร”
“งั้นก็ดีแล้วลูก...ยุพราช พ่อขออวยพรให้เจ้าปลอดภัยกลับมา ทำภารกิจช่วยเหลือเจ้าจ้อยสำเร็จ”
อ่อนคำหน้าจ๋อย ค่อยๆถอยออกมาแล้วรอจังหวะยุพราชอยู่คนเดียวก็เข้าไปอ้อนว่าอยากไปช่วยเจ้าจ้อยด้วย
“เจ้าจะไปทำไม มันอันตราย”
“อันตรายแค่ไหน เฮาก็ผ่านมากับเจ้าแล้ว เฮาต้องกลัวอะไรอีกหรือ พาเฮาไปด้วยนะ”
“หยุดอ้อนวอนเฮา แล้วอยู่ทำหน้าที่ของเจ้าต่อไป คือคอยดูแลเจ้าหลวงกับมหาเทวีให้ดีที่สุด”
อ่อนคำตั้งท่าจะดื้อดึง ยุพราชจับไหล่เธอทั้งสองข้างแล้วพูดอย่างจริงจัง
“เจ้าฟังเฮาให้ดี ต่อจากนี้เจ้าหลวงและมหาเทวีต้องไปอยู่ที่คุ้มจันทรา เฮาไม่รู้ว่าทั้งสองพระองค์ต้องอยู่ที่นี่อีกนานแค่ไหนถึงจะได้กลับเมืองจายอีก สภาพจิตใจของทั้งสองพระองค์คงจะย่ำแย่มาก เฮาถึงได้อยากฝากฝังให้เจ้าดูแลท่านทั้งสองให้ดี”
อ่อนคำอึ้ง จำนนกับเหตุผลที่ยุพราชยกมา
“อีกอย่าง พ่อของเฮาก็กำลังบาดเจ็บ ต้องการการดูแลเอาใจใส่ เฮาก็ไม่เห็นใครนอกจากเจ้าที่เฮาจะฝากฝังไว้ได้”
“เฮาเข้าใจแล้ว เฮาอยู่ที่นี่ก็ได้”
“พูดง่ายๆอย่างนี้สิถึงจะ...”
“ถึงจะน่ารักหรือ”
“ถึงพูดภาษาคนรู้เรื่อง”
“ปากร้ายกับเฮาเข้าไปเถอะ เฮาอุตส่าห์เป็นห่วงเจ้า...ดูแลตัวเองให้ดีๆนะยุพราช เฮาขออวยพรให้เจ้าช่วยเจ้าจ้อยได้สำเร็จอย่างที่หัวใจเจ้าต้องการ แล้วเฮาก็...เฮาขอฝากหัวใจของเฮาไปกับเจ้าด้วย”
อ่อนคำสบตายุพราช สายตาบ่งบอกความในใจ ยุพราชนิ่งไปเหมือนรับรู้ แต่ทันใดนั้นเผ่าเทพก็เข้ามาถามยุพราชว่าพร้อมหรือยัง สองคนเลยผละออกจากกันทันที
“เฮาพร้อมแล้วหมวด ไปนะอ่อนคำ”
“ระวังตัวนะยุพราช”
ยุพราชพยักหน้าแล้วคว้าเป้สะพายหลังก่อนเดินตามเผ่าเทพออกไป อ่อนคำมองตามพลางพึมพำด้วยความรักและเป็นห่วง
“เฮาจะรอเจ้านะยุพราช...ไม่ว่าหัวใจเจ้าจะอยู่ที่ใครก็ตาม”
ooooooo
