เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 1
เมื่อวางเธอลงที่โซฟารับแขก คำแรกที่เธอถามคือมีอะไรให้กินบ้าง เขตแดนเดินไปหยิบถ้วยชาที่ชงรอไว้ บอกให้ดื่มสักหน่อยจะได้รู้สึกสร่าง แต่หันมาต้องถือถ้วยชาค้างเพราะเธอกำลังหยิบขวดแชมเปญที่แช่ไว้ในถังน้ำแข็งขึ้นมา
“แชมเปญเย็นๆช่วยให้หายคอแห้งได้นะคะ” พูดจบคว้าแก้วมารินแชมเปญไปนั่งดื่ม เขตแดนเลยต้องวางถ้วยชาไว้อย่างเดิมแล้วเดินมานั่งคุยด้วย
“ยังจะกินต่ออีกเหรอคุณ...คุณชื่ออะไรครับ ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย”
“ถ้าอยากรู้ชื่อฉัน เรามาเล่นทายชื่อกันไหมคะ... หรือว่าฉันควรจะกลับห้อง”
“เดี๋ยวครับ คุณกลับสภาพนี้ไม่ถึงห้องหรอกครับ ตกลง ผมจะเล่นทายชื่อกับคุณ ว่ากติกามา”
“กติกาง่ายๆค่ะ ถ้าคุณทายถูก คุณจะได้ดื่มแชมเปญหนึ่งแก้ว แต่ถ้าคุณทายผิด ฉันจะได้ดื่ม ส่วนคุณจะต้องถอดทีละชิ้นๆ เคยเล่นไหมล่ะ”
“เคยสิครับ ผมเคยเล่นกับเพื่อนๆ มาครับ ผมพร้อมจะทายชื่อคุณแล้ว”
สองคนสนุกกันใหญ่ ทายไปถอดไป...ในที่สุดเขตแดนก็ทายชื่อเธอถูกต้องแต่ยังนึกไม่ออกว่าเป็นใครมาจากไหน
“แล้วคุณล่ะคะ ชื่ออะไร”
“ผมชื่อเขตแดน” เขาพูดเสร็จก็จูบเธอทันที เมษารินได้แต่อึ้งตัวชา...แล้วก็หลับตาโอนอ่อนตาม
เขตแดนอุ้มเธอขึ้นอย่างช้าๆพาไปที่ห้องนอน วางเธอบนเตียงนุ่มและกอดจูบอย่างหักห้ามใจไม่ไหว
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น เมษารินลืมตามองไปที่ประตูระเบียง ยังไม่รู้ว่าไม่ได้อยู่ในห้องพักตัวเองเพราะแต่ละห้องก็เหมือนๆกัน เธอจับหน้าผากรู้สึกถึงอาการเมาค้างของตัวเอง ก่อนยันตัวลุกขึ้นนั่งแล้วต้องตกใจเมื่อผ้าห่มหลุดจากตัว
ร่างของเธอเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น เธอใจหายวาบ จะควานหาเสื้อผ้ามาใส่แต่ยิ่งผวาตกใจ เจอหนุ่มหล่อนั่งมองอยู่ที่เก้าอี้อีกฟากเตียง
เมษารินใช้สองมือปิดหน้าอกตัวเองพร้อมกับถลาถอยหลังทำให้ร่วงตกลงข้างเตียงดังพลั่ก
“ว้าย!”
เขตแดนลุกพรวดเดินอ้อมเตียง แต่เธอร้องลั่นไม่ให้เข้ามา นั่งหน้าเหยเกคุดคู้อยู่ข้างเตียง
“นี่คุณยังเมาค้าง จำผมไม่ได้เหรอครับ”
แม้จะเมาๆจำได้บ้างไม่ได้บ้าง แต่เมษารินจำเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาได้ แต่ส่ายหน้าอายๆไม่กล้าสบตา
“ฉันจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”
“โอเค ผมจะให้เวลาคุณนึกก่อนก็แล้วกัน อ่ะนี่ คุณรีบใส่เสื้อคลุมนี่ไว้ก่อน” เขตแดนพูดพลางถอดเสื้อคลุมตัวเองออกเหลือบ็อกเซอร์ตัวเดียว
เมษารินคว้าเสื้อคลุมจากมือเขามาใส่อย่างเร็ว เสร็จปุ๊บก็หันมาโวยวายไล่เขา
“ออกไปนะ คุณออกไปให้พันจากห้องฉันเดี๋ยวนี้”
“ขอโทษนะครับ นี่ห้องผม” หญิงสาวตกใจหันวิ่งไปที่ประตู “เดี๋ยวคุณ จะออกไปทั้งอย่างนี้เหรอ”
เห็นเขาตรงเข้ามาจับแขน เธอตกใจกลัวจะโดนเขาทำอะไรอีกจึงขัดขืนและร้องขอความช่วยเหลือดังลั่น
“อย่าร้องสิคุณ”
“ปล่อยฉันนะ ปล่อย ช่วย...อุ๊บ”
เขตแดนตัดสินใจปิดปากเธอด้วยการจูบแล้วโอบพาทิ้งตัวลงบนเตียง เมษารินพยายามทุบตีเขาครู่หนึ่ง แต่แล้วก็อ่อนแรงหลับตาลงเคลิ้มไป
ooooooo
