เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 1
เขตแดนสุดจะทนใจเย็น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนดูแคลนเขาขนาดนี้มาก่อน “ก็ได้ครับ คุณเห็นผมเป็นขยะ งั้นผมจะเห็นคุณเป็นแค่ตุ๊กตาก็แล้วกัน”
“ว่าไงนะ คุณว่าฉันเป็นตุ๊กตายางงั้นเหรอ หยาบคายที่สุด”
“ก็เอาที่สบายใจ คุณอยากจะเป็นตุ๊กตาอะไรก็ได้สำหรับผม ก็เหมือนกับที่คุณปฏิเสธความรับผิดชอบของผม คุณเป็นคนเลือกเองนะครับ”
เมษารินอึ้งมองหน้าเขาอย่างหนักใจ เวลานั้นนอกห้องดนัยพานครินทร์กับวันชนะมาถึง พอรุ้งรดารู้ว่ามีหนุ่มหล่ออีกคนอยากพบเมษาริน ถึงกับรำพึงว่า
“นี่มันวันเปิดประตูสวรรค์รึไงยะ ถึงมีเทพบุตรมาเข้าคิวพบหญิงเมถึงสองคน”
ภายในห้อง เมษารินตัดบทเชิญเขตแดนกลับออกไปเพราะหมดธุระแล้ว แต่เขาบอกว่าธุระของตนกำลังจะเริ่มต้นต่างหาก เธอฮึดฮัดแหวใส่เขาแต่พลาดตัวเองเกือบล้ม ถ้าไม่ได้เขาเข้ามาประคองกอดไว้ ความใกล้ชิดทำให้เขตแดนสูดดมกลิ่นหอมจากเส้นผมของเธอ...บอกตัวเองว่าเขาหลงเสน่หาผู้หญิงคนนี้ จนมันเข้าใกล้คำว่ารักแล้ว
“นี่...ปล่อยฉันนะ อย่ามาฉวยโอกาส” เมษารินขืนตัวดิ้นออกมาจากอ้อมแขนเขาได้ “ฉันไล่คุณแล้วไล่คุณอีก ทำไมคุณยังไม่ไป คุณต้องการอะไรจากฉันนักหนา”
“โรงแรมของคุณ ผมขอซื้อ”
“ใครบอกคุณว่าฉันจะขายโรงแรมนี้”
“ในแวดวงอสังหาริมทรัพย์ ใครๆเขาก็รู้ทั้งนั้นว่าโรงแรมของคุณขาดทุนย่ำแย่ขนาดไหน บริษัทธันศรันย์ภัทร เรียลเอสเตทของผมช่วยคุณได้”
“ไม่ต้องมาบอกว่าช่วยเหลือ พวกคุณมันนักธุรกิจเสือหิว”
“ใจเย็นๆครับคุณ นี่ผมกำลังเจรจาเรื่องธุรกิจกับคุณ ไม่เอาอารมณ์ส่วนตัวมาเกี่ยวข้อง บริษัทผมซื้อธุรกิจที่ประสบปัญหาแบบคุณมาเยอะมาก และทุกที่ก็พอใจกับราคาที่เราเสนอให้ หรือว่าคุณอยากจะเป็นคนกำหนดราคาขายเองก็ลองเสนอผมมาได้ครับ”
“แสนล้าน! คุณจะซื้อมั้ย”
“ผมขอต่อรองราคาได้ไหมครับ”
“ไม่ได้! ถ้าคุณไม่ซื้อแสนล้านวันนี้ พรุ่งนี้มันจะขึ้นไป 4 แสนล้าน มะรืนมันจะขึ้นไป 8 แสนล้าน เพราะโรงแรมนี้มันไม่ได้สร้างขึ้นมาด้วยดิน หิน ปูน แต่มันสร้างขึ้นมาด้วยชีวิตจิตใจของฉัน” เธอพูดจบก็เป็นฝ่ายเดินผ่านเขาไป เขตแดนรับรู้ว่าเมษารินรักโรงแรมนี้มากแค่ไหน
ooooooo
นครินทร์นั่งรออย่างใจจดจ่อ พอได้ยินเสียงประตูเปิดหันไปเห็นสาวสวยเดินออกมาก็รีบลุกไปแนะนำตัว “ผม...นครินทร์ครับ”
เมษารินหยุดมองนครินทร์อย่างแปลกใจ รุ้งรดารีบบอกว่า “คุณนครินทร์มาขอพบเมน่ะ”
“คุณคงไม่ได้มาพบฉันเพราะอยากจะขอซื้อโรงแรมฉันเหมือนคนโน้นใช่ไหมคะ” เมษารินพูดพลางปรายตามองเขตแดนที่ก้าวออกจากประตูห้องมา
“ถ้าผมตอบว่าใช่ล่ะครับ”
