เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 1
เอกพงศ์เพื่อนสนิทของเขตแดนซึ่งไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนว่าการที่เขตแดนแต่งงานกับปิ่นมณีก็เพื่อรับเป็นพ่อของเด็กในท้อง ถึงกับตะลึงมองเพื่อนอย่างอึ้งๆ แต่เขตแดนก็ยังคงนิ่งขรึมฟังแม่ลูกคุยกันต่อไป
“ลูกก็ควรจะได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงของเขาสิคะแม่”
“ว่าไงนะ นี่หมายความว่าผู้ชายที่พาแกหนีไปก็คือ...”
“นายศรุต” เขตแดนโพล่งขึ้น วิไลยืนตะลึงพูดอะไรไม่ออก ฟังปิ่นมณีพูดประโยคสุดท้ายว่า
“หนูขอโทษค่ะแม่” แล้วเธอก็วางสายไปทันที
ooooooo
ใกล้ค่ำ เมษารินในชุดเจ้าสาวเดินเด็ดดอกไม้จากช่อทิ้งลงทะเลทีละกลีบทีละดอกอย่างเจ็บปวดที่สุด พนักงานโรงแรมออกมาถามว่าพิธีแต่งงานจะเริ่มเมื่อไหร่ เมษารินหันขวับมาตอบเสียงดังเกือบตวาด
“จะเริ่มได้ยังไงกัน เจ้าบ่าวฉันหายไปไหนก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมไม่ไปตามล่ะครับ”
“จะให้ฉันไปตามที่ไหนล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิครับ หรือว่าจะให้พวกผมไปช่วยตามหาให้ไหมล่ะครับ”
“เอาเลย ถ้าตามหาเจอแล้วพากลับมาแต่งงานกับฉันได้ ฉันจะจ่ายให้ไม่อั้น”
พนักงานรีบเดินกลับไป ทิ้งให้เมษารินยืนน้ำตาไหลเป็นทาง โยนดอกไม้ทิ้งแล้วแผดเสียง
“มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตฉันนี่ ฉันพยายามเลือกคนที่ไว้ใจที่สุด หนีห่างผู้ชายเลวๆ แต่สุดท้ายฉันก็หนีไม่พ้น ในโลกนี้มีผู้ชายดีๆบ้างไหม”
เมษารินแผดเสียงแล้วกระทืบดอกไม้ก่อนเดินไปจากตรงนั้น เสียงกดชัตเตอร์ดังขึ้นตลอดเวลาโดยที่เธอไม่รู้ตัว
เมธัสพ่อของเมษารินส่งคนตามติดเก็บภาพลูกสาว และพอรู้ว่างานแต่งล่มก็ยิ้มพอใจ เพราะเขาเชื่อว่าศรุตที่เป็นลูกแหง่ไม่คู่ควรกับเมษารินแม้แต่นิดเดียว
ฝ่ายเขตแดนที่ต้องล้มเลิกงานเลี้ยงแต่งงาน เอกพงศ์เพื่อนสนิท กับอาชาลูกน้องคู่ใจของเขตแดนต่างเห็นตรงกันว่าควรปล่อยให้เขตแดนอยู่ตามลำพังในช่วงเวลาอย่างนี้
เขตแดนเดินออกมาที่มุมปาร์ตี้บาร์บีคิวของโรงแรมริมทะเล แล้วเขาก็ได้พบกับ “เจ้าสาว” นั่งคอตกอยู่ริมหาดเพียงลำพัง แรกทีเดียวคิดว่าเป็นปิ่นมณี แต่กลับกลายเป็นเมษารินที่ดื่มจนเมามาย เขตแดนคุ้นหน้าเธอ แต่ก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นที่ไหน
เมษารินกำลังเมาและอยู่ในห้วงของความผิดหวังช้ำรัก จึงด่าทอเจ้าบ่าวของเธอเป็นผู้ชายเฮงซวยให้คนแปลกหน้าฟัง ทั้งยังพร่ำพูดความในใจต่างๆนานา ชะตาชีวิตที่ใกล้เคียงกันมากทำเอาเขตแดนอึ้ง ก่อนจะหัวเราะหยันในความน่าสมเพชของเธอและเขา บอกให้เธอร้องไห้ออกมา ปล่อยมันออกมาให้หมด
เหมือนถูกแรงยุ...เมษารินร้องไห้โฮอย่างไม่อายเขา สะอึกสะอื้นตัวโยน เขตแดนลูบหลังเธอเบาๆเป็นการปลอบใจพร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมายื่นให้เธอซับน้ำตา
ooooooo
