เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 1
ความจริงเมษารินไม่ได้เมามายจนหมดสติ แต่เธอต้องแกล้งทำเพราะหลีกเลี่ยงกองเชียร์ที่ต้องการให้บ่าวสาวจูบกัน
“ออกมาจากปาร์ตี้แล้วใช่มั้ย”
“อ้าวคุณ นึกว่าเมาหลับไปแล้วซะอีก”
“ยัง! ถึงฉันจะเมาแต่ฉันก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง คนแต่งงานกันเล่นๆจะให้มาจูบกัน เชอะ! ฝันไปเถอะ ปล่อยฉันลงได้แล้วคุณ ฉันจะกลับห้อง”
ชายหนุ่มปล่อยหญิงสาวลงยืน แต่เธอก็ยืนเป๋ขาอ่อนจนเขาต้องช่วยพยุงไว้
“ระวังคุณ! แค่ยืนยังไม่ไหวแล้วจะเดินกลับห้องไหวเหรอนี่”
“ไหวสิ ทำไมจะไม่ไหว ว่าแต่...ห้องฉันไปทางไหนล่ะ”
“แล้วกัน มาถามผม ผมจะไปรู้ได้ยังไงครับ”
“อ๋อ ฉันรู้แล้ว ไปทางนี้นี่เอง ไม่ใช่ๆ อยู่ทางนี้มากกว่า เอ...ไม่ใช่ทางนี้...ทางโน้นสิ เอ๊ะ หรือว่าทางนู้น”
เมษารินเดินเป๋กลับไปกลับมา เขตแดนยืนเท้าเอวมองอย่างขำๆ
“ตกลงห้องคุณอยู่ทางไหนกันแน่”
“ไม่รู้อ่ะ แต่ที่รู้แน่ๆตอนนี้คือ...ฉี่ฉันจะราดอยู่แล้ว ห้องน้ำอยู่ไหน”
“อย่าเพิ่งราดนะคุณ อั้นไว้ก่อน”
“ก็เร็วๆเข้าสิ ห้องน้ำอยู่ไหน”
“ที่ใกล้ที่สุดก็ห้องผม”
“ก็อยู่ไหนล่ะ รีบพาไปสิ ฉันขยับขาเดินยังไม่ได้เลย มันจะราดแล้ว”
“โอ๊ะ! งั้นขึ้นมา” เขตแดนรีบนั่งย่อตัวหันหลังให้ทันที สองมือของเมษารินโผกอดคอเขาหมับ เขาลุกขึ้นพาเธอขี่หลังรีบวิ่งไปทันที
เป็นอันว่าทันเวลาพอดี เมษารินไม่ฉี่รดชุดแต่งงาน แต่ก็เล่นเอาเขตแดนเหนื่อยจนหอบ ปล่อยเธอไว้ในห้องน้ำ ส่วนเขาไปต้มน้ำร้อนชงชาไว้ให้เธอดื่มแก้เมา แต่เมษารินอยู่ในห้องน้ำนานผิดปกติ จึงเดินไปร้องถาม
“เป็นยังไงบ้างคุณ”
ไม่มีเสียงตอบกลับ เขาเคาะประตูเรียกอีก
“คุณ...เสร็จหรือยัง คุณได้ยินผมมั้ย ตอบมาหน่อย คุณๆ ทำไมเงียบ เป็นอะไรหรือเปล่า”
เมื่อยังเงียบเขาจับลูกบิดประตูปรากฏว่าประตูไม่ล็อกจึงเปิดผลัวะเข้าไป แล้วก็เห็นหญิงสาวนั่งคอตกก้มหน้าแนบตักตัวเองอยู่บนชักโครก
“มาเมาหลับอะไรอยู่ตรงนี้”
เขตแดนดึงไหล่เธอขึ้นถึงรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ แต่กำลังร้องไห้และปาดน้ำตาไปอย่างเมาๆ
“อ้าว...ร้องไห้อีกแล้ว”
“ก็มันอดไม่ได้นี่ พออยู่คนเดียว แล้วเห็นสารรูปตัวเองใส่ชุดเจ้าสาวเก้อ มันรู้สึกเจ็บจุกขึ้นมา”
“คุณแต่งชุดเจ้าสาวเก้อที่ไหน ดูนี่สิครับ” เขาจับมือที่สวมแหวนแต่งงานของเธอมาตรงหน้า “คุณเพิ่งแต่งงาน แล้วก็ได้เจ้าบ่าวคนใหม่อย่างผมมาแทน”
เขตแดนยิ้มปลอบใจ เมษารินมองแหวนแล้วมองหน้าเขา...ยิ้มทั้งน้ำตา
“จริงสินะ ฉันไม่ได้แต่งชุดเจ้าสาวเก้อ ฉันมีเจ้าบ่าวอย่างคุณ ถึงมันจะเป็นการแต่งงานหลอกๆ ก็ยังดีกว่าคืนนี้ฉันต้องอยู่คนเดียว” เมษารินพูดพลางหันมาเจอหน้าเขาที่อยู่ใกล้แค่คืบ เขตแดนต้องพยายามข่มใจกับดวงหน้าสวยๆที่ยามเมาดูยั่วยวนเหลือเกิน
“ผมว่าออกไปจากห้องน้ำดีกว่าครับ ผมจะพาคุณไปส่งที่ห้อง”
“โอเค”
เมษารินป้อแป้มาก ยักแย่ยักยันจนเขตแดนต้องขออนุญาตอุ้มเธอออกไป
ooooooo
