เจ้าสาวจำยอม

“ฉันเป็นเจ้าหญิงที่ไม่ต้องการเจ้าชาย” เมษารินกล่าวจริงจังหนักแน่น หารู้ไม่ว่าเวลานี้เจ้าชายรูปหล่อถึงสองคนกำลังต้องการพบเธอ

ดนัย ผู้จัดการโรงแรมต้อนรับขับสู้แขกวีไอพีอย่างเขตแดนอย่างดี เมื่อแขกต้องการพบเจ้าของโรงแรมก็รีบแจ้งไปทางเลขารุ้งรดา แต่ได้คำตอบว่าเจ้านายงานยุ่งมากไม่สะดวกให้พบ

แต่แล้วผ่านไปไม่นาน เขตแดนกับเมษารินก็ได้พบกันจะจะจังๆ ต่างฝ่ายต่างตะลึงก่อนที่ฝ่ายหญิงจะรีบเดินหนีโดยที่รุ้งรดาก้าวตามอย่างไม่เข้าใจ

ในเมื่อเธอเดินไม่หยุด เขตแดนตัดสินใจตะโกนออกไป “กลัวผมเหรอ ถึงต้องเดินหนี”

เมษารินหยุดกึก...รุ้งรดาหยุดตามและมองเลิ่กลั่ก เมษารินหันกลับมาทำใจดีสู้เสือ

“ฉันจะกลัวคุณเรื่องอะไร ฉันไม่ได้รู้จักคุณสักหน่อย”

เขตแดนยิ้มๆ จะตอบโต้แต่ดนัยเดินเข้ามาเสียก่อน “อ้าว เจอกันแล้วเหรอครับ”

“เจออะไรคุณดนัย” รุ้งรดาถาม

“ก็นี่ไงครับคุณเขตแดนที่ขอพบคุณเม”

เขตแดนกับเมษารินตกตะลึงมองกันอีกรอบ

“โธ่เอ๊ย ทำไมผมไม่เอะใจกับชื่อของคุณนะ ที่แท้คุณก็คือคุณเมษารินทายาทห้างเดอะเฮฟเว่นกับเจ้าของโรงแรมนี้”

“กรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน เราไม่รู้จักกัน” ว่าแล้วเมษารินเดินต่อไปยังห้องจัดเลี้ยง รุ้งรดาก้าวตาม รั้งท้ายด้วยเขตแดนและอาชา

เขตแดนไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดมือไป ตามเข้ามาในห้องยืนยันว่าเขารู้จักเมษาริน

“คุณตามเข้ามาทำไม ออกไปนะ”