ตะวันอาบดาว
ตอนที่ 17
คลิปของวิทยาจบลงแค่นั้น ธาดาสะเทือนใจมากพึมพำเสียงเครือ
“พ่อ...พ่อทำไมเอาแต่ห่วงคนอื่น”
ธาดาเสียใจที่พ่อเอาแต่ทำเพื่อคนอื่นจนลืมใส่ใจความรู้สึกคนในครอบครัวอย่างเขา กระนั้นก็ไม่มีเวลาฟูมฟายเพราะถึงช่วงเวลาสวดศพของพ่อ
ดาวประดับ ฉัตรชิตาและเมฆมาร่วมงานด้วย สารวัตรหนุ่มฝืนยิ้มให้ทุกคนโดยเฉพาะดาวประดับที่ทำท่าเหมือนมีบางอย่างอยากพูดกับเขา
“ธาดา...ฉันขอโทษ...ถ้าพ่อวิทย์ไม่มาช่วยฉันพ่อวิทย์ก็คง...”
“พ่อคงไม่ได้อยากได้ยินดาวขอโทษพ่อหรอก ถ้าพ่ออยู่ตรงนี้พ่อคงจะบอกดาวว่าดีใจที่เห็นดาวไม่เป็นไร พ่อเขาเป็นอย่างนี้แหละ คิดถึงคนอื่นก่อนตัวเอง”
ธาดาพาเธอและคนอื่นไปไหว้ศพพ่อ ดาวประดับสงสารเขามาก ก้มกราบศพวิทยาทั้งน้ำตาพลางอธิษฐานในใจ
“ขอบคุณค่ะพ่อที่ให้ชีวิตดาวอีกครั้ง ดาวสัญญาค่ะว่าดาวจะใช้ชีวิตที่เหลือต่อจากนี้อย่างมีคุณค่าที่สุด”
งานศพของวิทยาผ่านไปพร้อมความโศกเศร้า ดาวประดับอดใจไม่ไหวขอคุยกับธาดาหลังงานจบ
“ธาดา...ดาวมีเรื่องอยากถามเกี่ยวกับพ่อวิทย์หน่อยนะ”
ธาดารู้ดีว่าดาวประดับคงคาใจเรื่องที่พ่อของเขาโผล่ไปบ้านเขมวัฒน์ทันเวลา จึงตัดสินใจเล่าความจริง
“พ่อทำงานให้น้าช่อ ไม่สิ...ถ้าจะพูดให้ถูก พ่อทำงานเพื่อตอบแทนบุญคุณคุณตาของดาวน่ะ”
สีหน้าสารวัตรหนุ่มอึดอัดใจมาก ดาวประดับอยากปลอบแต่ไม่ทันได้พูด ลูกน้องของธาดาก็มารายงานเรื่องปราณนท์พ้นขีดอันตรายแล้ว
ooooooo
ดาวประดับตามธาดาไปหาปราณนท์ที่โรงพยาบาล เธอสะเทือนใจไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพพ่อบุญธรรม ปราณนท์เจ็บแค้นมาก เมื่อเห็นหน้าลูกสาวบุญธรรมก็ตวาดใส่
“แก...แกมาทำไม!”
“อย่างน้อยดาวก็เคยเรียกคุณว่าพ่อ”
“ฉันไม่ใช่พ่อแก!”
ปราณนท์สลัดภาพคุณพ่อแสนดีอย่างหมดเปลือก อาละวาดแทบคลั่งเมื่อรู้ว่าร่างกายส่วนล่างของตนพิการเนื่องจากกระดูกสันหลังหักเพราะตกบันได
“ไม่...ไม่จริง! แล้ว...แล้วมันจะหายได้ใช่มั้ย”
“คุณไม่สามารถเดินได้ไปตลอดชีวิต”
จบคำของสารวัตรหนุ่ม ปราณนท์ก็ทุบขาตัวเองอย่างบ้าคลั่ง
“ไม่ๆ รู้สึกสิ รู้สึก!”
ดาวประดับมองมาอย่างสมเพชปนเวทนา
“อะไรที่คุณทำกับดาวไว้ดาวอโหสิกรรมให้คุณค่ะ”
“แกไม่ต้องมาอโหสิให้ฉัน ฉันขอสาปแช่งแกให้ทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต นังชั่ว...แกจะไปไหน ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก!”
ธาดาพาดาวประดับออกจากห้อง เพราะ
ไม่อยากให้ปราณนท์คลุ้มคลั่งไปกว่านี้ ดาวประดับเหนื่อยใจมาก ก่อนจะหน้าตาตื่นเมื่อพยาบาลวิ่งมาบอกเรื่องศิวกรอาการทรุด
ความดันของศิวกรตกกะทันหัน หมอกับพยาบาลช่วยปั๊มหัวใจเพื่อยื้อชีวิตเขา โดยไม่รู้เลยว่าเจ้าตัวกำลังตกในภวังค์ที่เหมือนความฝัน...ยืนบนดาดฟ้าพูดคุยกับศิวัชน้องชายฝาแฝดผู้ล่วงลับ
“จะทำอะไรน่ะพี่”
“ฉันเหนื่อยมามากแล้ว...ขอพักหน่อยไม่ได้หรือไง”
“พี่โกรธฉันไหม”
“ที่จริงฉันก็พอจะรู้อยู่แล้วล่ะว่าไอ้คลิปวิดีโอนั่นมันอาจจะเป็นฝีมือแก เพียงแต่ที่ผ่านมาฉันแค่ไม่กล้ายอมรับความจริงเท่านั้น ตอนนี้ทุกคนก็รู้ความจริงแล้ว ฉันอยากพักหน่อย”
“พี่ยังพักไม่ได้หรอก...เพราะมันยังไม่จบ”
“หมายความว่าไงไอ้วัช...ไอ้วัช!”
วิญญาณศิวัชหายวับไปแล้ว ศิวกรตะโกนเรียกหา ก่อนจะรู้สึกตัวเวลาต่อมาพร้อมความโล่งใจของทุกคน โดยเฉพาะดาวประดับที่ลุ้นแทบขาดใจให้เขาฟื้น
