ตะวันอาบดาว
ตอนที่ 17
คำขู่ของฉัตรชิตาทำให้เมฆยอมคายความลับเรื่องศิวกรหมดเปลือก ทั้งเรื่องที่เขาได้รับการผ่าตัดหลังอาการทรุดและเรื่องเขาย้ายไปอยู่บ้านต่างจังหวัดกับสีดา
ดาวประดับสงสารและคิดถึงเขามาก รีบไปหาถึงบ้านสีดาแต่กลับต้องผิดหวังเพราะเขาทำเหมือนจำเธอไม่ได้และเดินผ่านราวกับเธอไม่มีตัวตน
อาการของศิวกรทำให้ดาวประดับปวดใจ เมื่อฉัตรชิตาโทร.มาถามจึงระบายอย่างอัดอั้น
“เขาทำเหมือนไม่รู้จักฉัน เขาไม่พูดกับฉันเลย ฉันทำผิดอะไร ฉันทำผิดอะไรเหรอฉัตร”
ฉัตรชิตาอยากปลอบเพื่อนรักแต่มีเรื่องสำคัญกว่าที่เธอเพิ่งรู้จากเมฆว่าศิวกรต้องตาบอดตลอดชีวิต
เมฆตัดสินใจบอกดาวประดับเรื่องคำขอร้องของศิวกรหลังจากผ่าตัดสมอง...
“ฉันมีเรื่องอยากจะขอร้องแก”
“เรื่องอะไร...บอกมาเลย”
“อย่าบอกเรื่องนี้ให้คุณดาวรู้”
“อะไรนะ!”
“ชีวิตเธอเจอเรื่องที่เลวร้ายมามากแล้ว อย่าให้เธอมาหยุดที่คนตาบอดอย่างฉันเลย”
“ไอ้กร แต่ฉันว่าคุณดาวเขาคงไม่ได้คิด”
“เมฆ...ฉันขอร้อง แล้วฉันจะไม่ขอให้แกช่วยอะไรอีกเลย”
ดาวประดับตะลึงเมื่อรู้ความจริงจากเมฆ เธอตัดสินใจไปเผชิญหน้ากับศิวกรอีกครั้ง
“ฉันรู้ความจริงเรื่องตาของนายแล้ว”
ศิวกรอยากกอดเธอให้หายคิดถึงแต่เมื่อนึกถึงสภาพตัวเองก็จำต้องตัดใจ
“ผมไม่รู้ว่าคุณตามหาผมทำไม แต่ผมอยากให้คุณลืมทุกอย่างซะ”
“นายคิดว่าฉันจะลืมได้เหรอ ถ้าฉันลืมนายได้ฉันคงไม่มายืนตรงนี้”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าผมตาบอด ผมไม่อยากให้คุณต้องเสียเวลากับคนตาบอดอย่างผม”
“ต่อให้นายไม่มีมือ ไม่มีขา ฉันก็ไม่สน ฉันขออย่างเดียว ขอให้นายยังมีหัวใจก็พอ”
ดาวประดับยืนยันความรู้สึกตัวเอง ศิวกรซาบซึ้งใจและไม่อาจปฏิเสธความรักของเธอได้
“ขอโทษนะครับ ตอนนี้แม้แต่หัวใจผมก็ไม่มี”
หญิงสาวน้ำตาคลอทั้งที่ยังฟังเขาพูดไม่จบ เข้าใจว่าเขาตัดรอน แต่แล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเขาบอกว่า
“เพราะหัวใจของผมให้คุณไปตั้งนานแล้ว”
สองหนุ่มสาวสวมกอดกันแน่น ถ่ายทอดความรักที่มีต่อกันและจะเป็นเช่นนี้ชั่วนิจนิรันดร์
ooooooo
–อวสาน–
