ตะวันอาบดาว
ตอนที่ 14
ดาวประดับไม่ตอบ ศิวกรเลยทึกทักเอาเอง
“เดี๋ยวคุณนอนห้องผมแล้วกัน”
ดาวประดับสะดุ้ง ศิวกรรู้ทันแกล้งแหย่
“ตกใจอะไร ผมบอกว่านอนห้องผม ไม่ใช่นอนกับผม”
“นอนกับนายอะไร พูดอะไรน่าเกลียด”
“หรือคุณจะไปนอนห้องไอ้วัชล่ะ”
ดาวประดับถอนใจยาวก่อนบอกเขาตรงๆ
“แต่ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่”
“ผมรู้ว่ามันอาจจะไม่สะดวกสบาย แต่ตอนนี้...”
“ฉันไม่ได้กลัวลำบาก...ก็ถ้านายบอกว่ามีคนต้องการชีวิตฉันจริงๆ ฉันก็แค่ไม่อยากให้แม่นายเดือดร้อนไปด้วย”
“คุณไม่ต้องห่วง อยู่ที่นี่คุณจะปลอดภัย...รีบอาบน้ำล่ะ จะได้กินข้าวกัน”
ดาวประดับพยักหน้ารับทั้งที่ลึกๆเกรงใจเขากับแม่
ooooooo
วิทยาไม่ได้รับสายจากช่อแพรอีก จ่าหนุ่มใหญ่เลยถือโอกาสนี้ไปรักษาแผลที่แขนในโรงพยาบาล แต่ดันโชคไม่ดีเจอธาดาที่มาสอบถามเรื่องคดีของดาวประดับ
“พ่อ...มาทำอะไรที่นี่ แขนไปโดนอะไรมา”
“ล้มแล้วกิ่งไม้มันแทงเข้านิดหน่อยน่ะ”
“เอ้า...ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยพ่อ ทำไมไม่บอกผม”
“ก็พ่อเห็นแกงานยุ่งเลยไม่อยากกวนแกน่ะ แกนั่นแหละมาทำอะไร อย่าบอกนะว่ามาจีบพยาบาลแถวนี้”
“เมื่อวานดาวถูกทำร้ายที่นี่ครับ ยังดีที่ผมกับนายศิวัชมาช่วยทันแต่มันก็หนีไปได้”
“แล้วรู้ไหมว่าคนร้ายเป็นใคร”
“ไม่รู้ครับ แต่ผมให้คนเก็บตัวอย่างลายนิ้วมือกับร่องรอยของคนร้ายไปตรวจแล้วครับ รอดูว่ามันตรงกับผลตรวจดีเอ็นเอของคนร้ายคราวที่แล้วไหม”
“ผลตรวจดีเอ็นเอเหรอ”
“ครับ...ผลตรวจดีเอ็นเอของคนร้ายที่บุกเข้าบ้านนายศิวัชมาแล้ว แต่พอดีเมื่อวานเกิดเรื่องที่นี่เลยยังไม่ได้ดู”
วิทยาได้ฟังแล้วเครียดหนัก กลัวลูกชายจะสาวถึงตัวในไม่ช้า
ช่อแพรพยายามหาทางโทร.หาวิทยาในวันเดียวกันนั้นเอง จ่าหนุ่มใหญ่ไม่ได้รับสายเพราะมัวคุยกับหมอเรื่องแผล ผู้บริหารสาวขัดใจมาก ก่อนจะหน้าเสียเมื่อเชิญขวัญโผล่พรวดเข้ามาในห้อง
“พอดีว่าจ๋าเขามาเบิกเงินกับขวัญน่ะค่ะ ขวัญก็เลยจะขึ้นมาถามคุณช่อ”
“เรื่องแค่นี้ก็ต้องขึ้นมาถามเหรอ...ก็ให้นังนั่นเบิกไปสิ”
พูดจบก็หมุนตัวขึ้นเตียง พยายามซ่อนมือถือของจ๋าหรือสาวใช้ที่ตัวเองยึดมันมาเมื่อวันก่อน แต่เชิญขวัญที่รู้เรื่องทั้งหมดแล้วก็แกล้งพูด
“ขวัญไม่ได้ขึ้นมาถามเรื่องเบิกเงินหรอกค่ะ แต่ขวัญจะขึ้นมาถามว่าคุณช่อเอามือถือของจ๋าไปทำไมคะ”
เชิญขวัญเดินไปหยิบมือถือของจ๋าออกจากที่ซ่อน ก่อนแสยะยิ้มเย้ยหยันช่อแพร
“นี่ถ้าจ๋าไม่มาเบิกเงินไปซื้อมือถือใหม่ ขวัญเองก็คงไม่รู้ว่าคุณช่อเอามือถือเธอมา”
ช่อแพรตาเหลือก แหวลั่น “เอามานี่...เอาของฉันมานี่!”
เชิญขวัญยื้อยุดกับช่อแพรกระทั่งพลั้งมือทำให้เธอล้มหัวฟาดพื้นต้องส่งโรงพยาบาลด่วน พยาบาลสาวรอเยาะเย้ยอยู่แล้วเมื่อเธอฟื้น
“เป็นอะไรไหมคะ ขวัญขอโทษนะคะคุณช่อ”
“เอามือถือให้ฉันนะ”
“ขวัญก็อยากจะให้นะคะ...แต่คงทำไม่ได้”
ขาดคำก็หยิบมือถือของจ๋ามาหย่อนลงแก้วน้ำใกล้มือ ช่อแพรเดือดพล่านด้วยความโกรธจัด กระนั้นเชิญขวัญก็ไม่ยี่หระ
“คุณช่ออย่าโกรธขวัญเลยนะคะ คุณหมอสั่งมาว่าห้ามคุณช่อคุยกับใครทั้งนั้น...เชื่อขวัญนะคะ ถึงคุณช่อจะโทร.แจ้งตำรวจให้มาช่วยก็คงไม่มีคนเชื่อ เพราะตอนนี้คุณช่อคือคนวิกลจริต!”
จบคำก็ควักเข็มฉีดยามาเตรียมพร้อม ช่อแพรกรีดร้อง
“ไม่...ฉันไม่ฉีด ฉันไม่อยากฉีดยาอีกแล้ว”
เชิญขวัญเหยียดยิ้มร้าย ปักเข็มบนตัวช่อแพรที่อ่อนแรงเพราะฤทธิ์ยาทันที!
ooooooo
