อินทรีแดง
ตอนที่ 4
ชายคนนั้นปฏิเสธว่าตัวเองไม่ใช่ ดร.วิสิษฐ์แต่ชื่อบังโล มีหน้าที่ฆ่าคนที่เข้ามาในนี้เพื่อถามถึง ดร.วิสิษฐ์ อินทรีแดงท้าทายลองดูแล้วกันว่าใครจะเป็นฝ่ายฆ่าใคร แล้วเล็งปืนยิง บังโลก้มหลบพร้อมกับเหวี่ยงเก้าอี้ใส่ด้วยพลังมหาศาล เขาหลบได้แต่เก้าอี้ถูกปืนกระเด็น บังโลบาดเจ็บตรงหัวไหล่แต่ไม่มีท่าทางสะทกสะท้าน พุ่งเข้าหาผู้บุกรุก สองฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด ต่อยตีกันออกจากห้องทำงานไล่ไปที่ห้องนอน
บังโลเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ากลัวที่สุดที่อินทรีแดงเคยเจอ มันอัดเขาลงไปกอง เขากัดฟันลุกขึ้นสู้แต่สู้ไม่ไหวโดนเตะต่อยกลิ้งเป็นลูกขนุน เขาเห็นว่าสู้ไม่ได้พุ่งชนกระจกหน้าต่างแตกร่วงลงไปข้างล่าง บังโลวิ่งมาดู อินทรีแดงทำเป็นหยิบปืนที่พื้นเล็งใส่ มันนึกว่าเป็นปืนจริงหลบวูบ เปิดช่องให้เขาหนีไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ บังโลแค้นที่ถูกหลอก โดดตามลงมา แต่วิ่งไล่ไม่ทัน หยิบมือถือขึ้นมาเปลี่ยนโหมดเป็นรีโมตคอนโทรล กดระเบิดที่ฝังไว้ตามทาง
อินทรีแดงหนังเหนียวหนีรอดไปได้ บังโลมองตามเจ็บใจหักมือถือทิ้ง แล้วกลับไปที่ห้องทำงาน เดินเลยเข้าไปยังจุดที่เป็นมุมเสาบัง ดร.วิสิษฐ์นั่งทำงานอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ดร.วิสิษฐ์ครับ เราต้องไปแล้วครับ คงมีคนแจ้งตำรวจแล้ว”
เจ้าของบ้านเก็บแล็ปท็อปกับแฟ้มส่งให้บังโลถือ แล้วเดินไปหยิบกล่องใส่เครื่องมือใบหนึ่งอุ้มไว้แนบอกราวกับเป็นของสำคัญ ถามบังโลว่าคนที่บุกเข้ามาคือใคร เขาแจ้งว่ามันคืออินทรีแดง แต่มันหนีไปได้
“มันตามฉันมาถึงที่นี่ได้ แถมยังรอดจากน้ำมือแกได้ นับว่ามันเก่งสมราคา”
“ก็เรียกได้ว่าไม่ธรรมดา แต่ถ้าเจออีกครั้งผมฆ่ามันได้แน่”
ดร.วิสิษฐ์ไม่พูดอะไรอีกเดินนำบังโลออกจากห้อง...
แทนที่จะไปเซฟเฮาส์อีกแห่งหนึ่ง ดร.วิสิษฐ์สั่งให้บังโลขับรถไปบ้านทนายยศ แวะดูความพินาศของครอบครัวนี้ ยิ่งได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของลูกเมียเหยื่อ ดร.วิสิษฐ์ยิ่งมีความสุข...
ครั้งนี้อินทรีแดงเจ็บหนักเนื่องจากเจอคู่ต่อสู้ที่เหนือกว่า จึงขอให้จิ๊บคิดค้นอาวุธลับตัวใหม่ไว้ใช้ทุ่นแรงเวลาต้องเจอคนอย่างบังโลและอยากได้แบบที่เอามาใช้ตอนอีกฝ่ายนึกไม่ถึง
“จะลองคิดดูค่ะ”
“ไม่ต้องลองคิดหรอก ทำเลยจิ๊บ เร็วๆด้วยฉันได้เจอกับมันอีกแน่”
ooooooo
ขณะโรมกำลังครุ่นคิดเรื่อง ดร.วิสิษฐ์อยู่ในห้องทำงาน เกรซเอาแฟ้มการประชุมของวันนี้มาโยนลงบนโต๊ะ สั่งห้ามเลื่อนประชุมอีก คราวก่อนก็เลื่อนมาครั้งหนึ่งแล้ว เขาอ้างเมื่อวานโดนมาหนักขอเลื่อนนัดไปก่อน
“โรม ที่ผ่านมาฉันโอ๋เธอมากไปหน่อยมั้ง ดูแลธุรกิจให้จนเธอไม่ใส่ใจ”
“ไม่ใช่แบบนั้น ผมบาดเจ็บจริงๆนะครับ”
เกรซยืนกรานในเมื่อโรมมาทำงานได้ก็ต้องประชุมได้ สั่งให้เขาดูแลธุรกิจของตัวเองด้วย เขาหนีไม่ออกจำต้องรับคำ หยิบแฟ้มการประชุมมาอ่าน พยายามทำความเข้าใจ...
โรมไม่รู้เลยว่าคู่ค้าของเขาที่ชื่อกริชคือหนึ่งในภูตมรณะของไป่หลง หลังจากลงนามในสัญญาเรียบร้อย โรมพาเขาไปชมแผนกออกแบบและวิจัยของบริษัทอาร์เค กระทั่งมาถึงส่วนที่มีป้ายติดไว้ว่า “ห้ามเข้า”
