อินทรีแดง

“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ชาติโวย

“มันวางกับดักไวรัสค่ะ พอเราตามรอยความถี่ของมัน ไวรัสเข้ามาที่เครื่องเราทันที”

“เรามีระบบป้องกันไม่ใช่หรือ”

ครีมรีบเช็ก ก่อนบอกว่าระบบเราป้องกันข้อมูลไว้ได้ มันไม่ได้แฮ็กข้อมูลแต่ทำให้คอมพิวเตอร์โอเวอร์โหลด ความร้อนขึ้นเร็วมาก วุธรีบไปเช็กคอมพิวเตอร์เครื่องอื่น พบว่าลามไปเกือบทุกเครื่อง ครีมรีบรายงานสถานการณ์ให้มนตรีทราบว่าเราต้องหยุดการทำงานของคอมพิวเตอร์ทุกเครื่อง ไม่อย่างนั้นมันจะพังหมด เราไม่สามารถสนับสนุนการทำงานของเขาได้แล้ว

“ตกลง แก้ปัญหาทางนั้นให้ได้ก่อน” มนตรีวางสาย ถอดหูฟังเหวี่ยงทิ้งด้วยความหงุดหงิด...

แม้ครีมจะตามรอยความถี่ของปีศาจดำไม่ได้ แต่ฮ็อตทำได้โทร.ถามวาสนาว่าจะให้ปล่อยสัญญาณไปแจมกับมันไหม แป๊บเดียวรับรองร่วงจากฟ้า เธอร้องห้ามเสียงหลงว่าอย่า เขาสืบหาพิกัดต้นทางได้ไหม

“ได้ แต่เจ๊ต้องตามมันให้ติด ห้ามเกิน 300 เมตร ไม่งั้นเราจะหลุด”

“ดี คอยบอกทางฉัน เดี๋ยวแม่จะไปเฉ่งมันให้ยับเลย” วาสนาพูดจบวิ่งไปบอกบุญเลิศว่ามีธุระด่วน ขอตัวไปก่อนแล้ววิ่งปรู๊ดออกจากบ้าน มนตรีเห็นเธอรีบร้อนก็เอะใจ

“อังคาร วิน วาม ตามฉันมา” มนตรีสั่งเสร็จวิ่งตามวาสนาไป...

มารุตที่ซุ่มอยู่หน้าบ้านเห็นวาสนาวิ่งมาขึ้นมอเตอร์ไซค์ขี่ออกไปอย่างรีบร้อน ลุงจันเป็นห่วงหลานวิ่งไปขึ้นมอเตอร์ไซค์วิบากของตัวเองไล่ตาม มนตรีกับพวกแยกย้ายกันขี่มอเตอร์ไซค์ตามไปอีกทอดหนึ่ง

“อะไรของมันวะ มีแต่คนวิ่งไปวิ่งมา แล้วปีศาจดำอยู่ไหนวะเนี่ย” มารุตบ่นจบวิ่งไปขึ้นรถตัวเอง...

ระหว่าง ดร.วิสิษฐ์บังคับปีศาจดำกลับมาที่โกดัง รู้สึกสังหรณ์ใจบางอย่างเปิดกล้องวงจรปิดดู เห็นวาสนาขี่มอเตอร์ไซค์ตามมา โดยมีลุงจัน กับมนตรีและพวกตามมาเป็นพรวนแต่แบบห่างๆ เขาทั้งตกใจทั้งแค้นใจ

“เป็นไปไม่ได้ มันตามรอยปีศาจดำได้อย่างไร... โธ่เว้ย”

ทันใดนั้นอินทรีแดงเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วอยู่บนชั้นสองของโกดัง บังโลที่รอท่าอยู่ยิงปืนใส่แต่ เขาโดดหลบทัน ดร.วิสิษฐ์บ่นอุบ

“ทำไมมันตายยากจังวะ”

“เดี๋ยวผมจะจัดการมันเอง แต่ตอนนี้ ดร.รีบบอกภูตเบอร์ 2 ดีกว่า” บังโลว่าแล้ว ไล่ล่าอินทรีแดงอย่างไม่ลดละ ดร.วิสิษฐ์หยิบมือถือขึ้นมาไลน์หาภูตเบอร์ 2

ooooooo