อินทรีแดง
ตอนที่ 14
“ต่อให้ลูกไม่รู้เรื่องแต่พอเจอมันก็วิ่งหนีสิไม่ใช่ชักมีดวิ่งเข้าไปหามัน”
“คนกำลังจะถูกฆ่าตายต่อหน้า ถ้าหนูไม่ช่วยเขาวิ่งหนีไปจริงๆพ่อจะดีใจเหรอคะ หนูรู้ว่าพ่อเสียใจเรื่องลุงจัน และพ่อก็เป็นห่วงหนู แต่ตระกูลเราเป็นคนแบบนี้ เราสู้เพื่อความถูกต้อง เราไม่ก้มหัวให้คนเลว ปู่สอนพ่อกับลุง พ่อกับลุงสอนหนู พวกเราไม่ใช่พวกขี้ขลาด มันก็ต้องมีเส้นทางชีวิตแบบนี้แหละค่ะ”
“ไปๆมาๆกลายเป็นลูกสอนพ่อซะงั้น”
“หรือไม่จริงคะ อย่างที่พ่อกำลังเสิร์ชอยู่เนี่ย ถ้าหนูเดาไม่ผิดต้องเป็นเรื่องต่อต้านไป่หลงแน่ๆใช่ไหมคะ”
บุญเลิศยอมรับว่าใช่ มีคนทำพรีเซนเทชันมาให้ท่านกำลังตรวจอยู่แล้วชี้ไปที่หน้าจอแล็ปท็อป มีเสียงบรรยายประกอบภาพความวุ่นวายในต่างประเทศที่ถูกไป่หลงโจมตีทางเศรษฐกิจและตอนนี้เป้าหมายโจมตีของมันก็คือประเทศไทย วาสนาอยากรู้ว่าพ่อจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้
“เรากำลังจะรวมนักการเมือง ข้าราชการ นักธุรกิจที่รักชาติ ร่วมมือกันป้องกันและโต้กลับไป่หลงและตอนนี้เราก็มีมิสเตอร์เอ็มที เขาเคยอยู่กับจางเฟยหย่วน แต่แตกคอกัน เขารู้จุดอ่อนจุดแข็งของจางเฟยหย่วนดี”
“หนูอยากช่วยพ่อ แต่หนูไม่มีความรู้เรื่องเศรษฐศาสตร์เลย”
“ไม่เป็นไร เราทุกคนมีหน้าที่ต่างกันไปขอแค่ให้ตั้งใจทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด ถึงมีศัตรูเก่งกาจแค่ไหน มันก็ทำอะไรประเทศไทยของเราไม่ได้หรอก”...
อินทรีแดงนัดมนตรีมาพบเพื่อแจ้งเบาะแสเพิ่มเติมว่างานสุดท้ายของ ดร.กานดาอาจเกี่ยวข้องกับคนชื่อวาริน มนตรีเล่าว่าก่อนครีมจะถูกชิงตัวไปได้พูดถึงสถานที่แห่งหนึ่ง นั่นคือบ้านดงเลน
“มันอาจจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวกันเลยก็ได้”
“ไม่เป็นไร ผมจะไปสืบดู”
มนตรีคงช่วยอินทรีแดงมากกว่านี้ไม่ได้เพราะต้องสืบเรื่องกองทัพอมนุษย์ว่าอยู่ดีๆพวกมันมาจากไหน อินทรีแดงบอกให้เขาสืบเรื่องอมนุษย์ไป ส่วนเรื่องงานของ ดร.กานดาตนจะสืบเอง
ooooooo
วันรุ่งขึ้น โรมในคราบชายแก่ขับรถกระบะ เก่าๆมาจอดหน้าบ้านเป้าหมาย ลงมากดกริ่งประตูรั้ว สักพักมีป้าคนหนึ่งเดินออกมา โรมแจ้งว่าจะมาพบกับวาริน สุนใบเขียว เธออ้างว่าเป็นพี่สาวของเขา มีอะไรหรือ
“เขาอยู่ไหมครับ”
“ไม่อยู่ หนีออกจากบ้านไปเป็นสิบปีแล้ว
ไม่ติดต่อกลับมาเลย”
โรมในคราบคนแก่โกหกว่าตัวเองเคยยืมเงินจากวารินไปลงทุนตอนนี้ได้กำไรเป็นล้าน เลยจะเอาเงินมาคืน ป้าอ้างว่าติดต่อวารินไม่ได้จริงๆ ถ้าเขาเจอวารินบอกให้กลับมาที่บ้านบ้างแม่ป่วยหนัก โรมรับคำยกมือไหว้ลาเธอ แล้วขึ้นรถขับออกไป หญิงคนนั้นรอจนรถแล่นลับสายตาก็หยิบมือถือมาโทร.หาลุงตี๋
“หัวหน้าคะ มีคนมาถามหาคนชื่อวารินค่ะ”
“อืม เฝ้าบ้านหลังนั้นต่อไป อย่าให้มีพิรุธ
ฉันจะไปดูสถานการณ์เอง”...
ระหว่างแวะกินก๋วยเตี๋ยวข้างทาง โรมนึกอะไรขึ้นมาได้ว่าป้าคนเมื่อครู่นี้สวมเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม ท่าเดินเหมือนชาวเมืองมากกว่าชาวบ้าน แถมสำเนียงไม่เหน่ออีกต่างหาก คิดได้ดังนั้น เขาขับรถกลับไปซุ่มดูที่บ้านหลังนั้นอีกครั้ง
Powered by Froala Editor
