อินทรีแดง

“เอาไอ้คนไม่มีปืนแล้วกัน” วาสนาเสนอแนะ อินทรีแดงพยักหน้าเห็นด้วย วิ่งออกจากที่ซ่อนหลบไปหลบมา พิโรธวาดปืนตามแต่ไม่มีมุมยิง พายุวิ่งเข้าหาอินทรีแดง วาสนาโผล่ออกจากที่ซ่อนตวัดมีดดามัสกัสตัดเอ็นขาขาด มันล้มลงดิ้นพราดๆเหมือนหุ่นยนต์ลานเสีย เธอขอโทษมันแล้วใช้มีดแทงตัดขั้วหัวใจ พอใกล้ตายความเป็นคนของมันกลับมาอีกครั้ง มองสภาพตัวเองแล้วมองวาสนา

“ขอบคุณคุณมาก พวกมันใช้ผมไม่ได้อีกแล้ว” พูดได้แค่นั้น พายุสิ้นใจ วาสนามองเขาด้วยความสงสาร

อินทรีแดงเห็นพิโรธวาดปืนมาทางนี้ พุ่งรวบตัววาสนาหลบกระสุนได้ทัน ก่อนจะพากันวิ่งหนีเข้าไปหลบในห้องห้องหนึ่ง พิโรธวิ่งตามเข้ามาพบว่าเป็นห้องแช่เนื้อสัตว์ อินทรีแดงกับวาสนาที่ดักรออยู่คนละด้านใช้ขาหมูแช่แข็งฟาดที่หัวพิโรธซึ่งไม่ทันตั้งตัว มันถึงกับหมุนคว้างเซไปมา อินทรีแดงพุ่งมาจับปืนในมือมัน

ดันเข้าใต้คางเหนี่ยวไกรัวๆจนกระสุนหมด พิโรธล้มตึง ทั้งคู่โล่งใจคิดว่าจัดการมันได้จะพากันออกจากห้อง

ooooooo

พิโรธลุกขึ้นมาอีกครั้งคว้าขาหมูฟาดใส่ อินทรีแดงดึงวาสนาหลบได้ทัน ขาหมูฟาดถูกพื้นแตกกระจาย มันหยิบกระดูกหมูที่หักเป็นแหลมๆ

ไล่แทงอินทรีแดง คมกระดูกกำลังจะถึงตัวเขา แต่มันล้มฟุบเสียก่อน

อินทรีแดงโล่งอกที่รอดมาได้ชวนวาสนาออกจากห้องเย็น แต่ลุงตี๋ที่เลือดอาบตัวปิดประตูล็อกไว้ทัน

“เสร็จละอินทรีแดง จับแกได้แบบนี้ นายใหญ่จะให้ฉันเป็นภูตมรณะไหมนะ” ลุงตี๋เดินไปที่รถหยิบกุญแจจะสตาร์ตเครื่องแต่ขาดใจตายคาพวงมาลัยรถ โรงงานเงียบกริบแม้ประตูรั้วจะเปิดแต่ไม่มีใครสนใจ เนื่องจากช่วงนี้ยังเป็นวันหยุดประจำปีสามวันของโรงงานแห่งนี้...

วาสนากับอินทรีแดงช่วยกันหาทางออกจากห้องเย็นทางอื่นแต่ไม่เจอ พยายามโทร.ขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีสัญญาณ อินทรีแดงคิดจะพังประตูออกไป คว้าขาหมูแช่แข็งฟาดประตู ฟาดจนหอบลิ้นแทบห้อยประตูไม่สะเทือน ก็เลยโยนขาหมูทิ้ง หันไปเห็นวาสนาดูเสียขวัญก็เลยชวนคุยโน่นนี่เบนความสนใจ

“คุณวาสนาไม่ต้องกลัวหรอกครับเดี๋ยวเรา

ก็ออกไปได้ จริงสิ คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมอยู่ที่นี่”

“คุณบอกอยู่บ้านดงเลน ฉันเลยเสิร์ชชื่อ

วารินเพิ่ม ตามไปที่บ้านเห็นสภาพบ้านก็รู้แล้วว่าคุณปะทะกับพวกมันแล้ว เลยรีบตามหา โชคดีมา

ถูกทางเลยช่วยคุณได้ทัน”

“ขอบคุณมากครับ” อินทรีแดงมองสบตา

กับวาสนาก่อนจะยิ้มให้กัน ส่วนที่ด้านนอกอาคารยังคงไร้ผู้คน...

ขณะที่วาสนากับอินทรีแดงติดแหง็กอยู่ใน

ห้องเย็น ครีมลืมตาตื่นขึ้นมองไปรอบๆไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน รู้แค่ว่าอยู่บนเตียงผ่าตัด แต่สภาพห้อง

ไม่ใช่ห้องผ่าตัดในโรงพยาบาล เหมือนห้องผ่าตัดภาคสนามมากกว่า เธอก้มมองตัวเองที่อยู่ในชุด

หลวมๆ มีรอยผ่าตัดมีผ้าพันแผลปิดอยู่ ขยับจะลงจากเตียงพบว่าข้อเท้าถูกลามโซ่ กวาดตามองหา

ตัวช่วยเจอคลิปที่หนีบกับเอกสารวางอยู่ใกล้ๆ ดึงคลิปออกมาง้างเพื่อไขกุญแจล็อกข้อเท้า

ครีมค่อยๆย่องออกจากห้องผ่าตัด พยายาม

นึกทบทวนว่าเกิดอะไรขึ้น มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ทันใดนั้นมีอมนุษย์ตัวหนึ่งโผล่มาเห็นเธอพุ่งใส่ทันที เธอเบี่ยงตัวหลบหันหลังวิ่งหนีแต่เจ็บแผลผ่าตัด

วิ่งไม่ไหว อมนุษย์จะกระโจนใส่ พลันมีเสียงดังขึ้น

Powered by Froala Editor