อินทรีแดง

โรมในคราบอินทรีแดงวิ่งหนีเอาตัวรอดไปอีกทาง อึดใจเกิดระเบิดขึ้นเสียงดังสนั่นเปลวเพลิงเผาผลาญทุกอย่าง เอ็มทีซึ่งหลบอยู่ด้านนอกรอดพ้นแรงระเบิดไปได้ เขามองไปยังที่ที่เคยเป็นอาคาร เซฟเฮาส์ตอนนี้ราบเป็นหน้ากลอง พลันอินทรีแดงเดินออกมาจากกองเพลิงราวกับนกฟีนิกซ์ฟื้นจากกองขี้เถ้า เอ็มทีทึ่งมากถามว่าเขาเป็นใคร เขาประกาศกร้าวว่าเขาคืออินทรีแดง...

ครู่ต่อมาอินทรีแดงเอาตัวเอ็มทีมามอบให้มนตรีซึ่งรออยู่ที่ท่าเรือเปลี่ยว มนตรีเอาตัวเอ็มทีกลับไปด้วยไม่ได้ต้องฝากเขาไว้ก่อนเนื่องจากตอนนี้หน่วยของตนถูกแทรกซึม ไว้ใจใครไม่ได้

“มีอยู่วิธีหนึ่งที่จะทำให้ไป่หลงไม่สนใจความเป็นความตายของเขา” อินทรีแดงว่าแล้วเดินนำมนตรีมาหาเอ็มทีที่ถูกมัดมือมีเทปกาวปิดปากไว้ ดึงเทปกาวออกบอกให้แฉความลับของไป่หลงมาให้หมดแล้วเขาจะปลอดภัย เขาไม่ยอมปริปากพูดอะไรได้แต่บอกว่ายังไม่ถึงเวลา

ในเมื่อไม่มีแผนอย่างอื่น มนตรีจึงต้องฝากเอ็มทีไว้กับอินทรีแดงก่อน แล้วถามว่าตนจะติดต่อเขาอย่างไร อินทรีแดงจะเป็นฝ่ายติดต่อไปเอง มนตรีพยักหน้ารับรู้ก่อนเดินจากไป อินทรีแดงมองเอ็มทีสีหน้าครุ่นคิดหนัก

“เอาอย่างไรกับแกดีวะเนี่ย”

หลังจากคิดทบทวนอยู่พักใหญ่ อินทรีแดงตัดสินใจพาเอ็มทีไปกักตัวไว้ในบ้าน ดร.วิสิษฐ์ โดยทิ้งอาหารสำเร็จรูปแช่แข็งไว้ให้ ก่อนไปเขากำชับกับเอ็มทีให้อยู่ที่นี่อย่าสร้างปัญหา...

ด้านบังโลแค้นใจมากที่ต้องเสียทั้งพิโรธและพายุจากการถูกอินทรีแดงระเบิดเซฟเฮาส์ หมายหัวเขาไว้จะต้องแก้แค้นแทนเพื่อนให้ได้

ooooooo

โรมตื่นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง เดินผ่านหน้า ห้องพักของจิ๊บจะลงไปห้องครัวเห็นประตูห้องแง้มอยู่ มองผ่านช่องที่แง้มเข้าไปเห็นฮ็อต

นั่งจับมือจิ๊บก็นิ่วหน้าแปลกใจ เกรซเข้ามายืนข้างๆ พลางกระซิบว่า

“เขามาตั้งแต่ตีห้ากลับห้าทุ่ม มาแบบนี้ทุกวัน”

“ใจเขาใหญ่มาก...น้าเกรซบอกเขาค้างที่นี่เลยก็ได้นะครับ”

เกรซเห็นดีด้วย โรมงับประตูห้องอย่างเบามือปล่อยทั้งคู่ไว้ตามลำพัง ฮ็อตจับมือจิ๊บไปพลางพูดกระตุ้นเธอไปด้วย เขารู้สึกเหมือนนิ้วของเธอขยับ ก้มดูเห็นมันขยับนิดๆก่อนนิ่งไป เขายื่นหน้าไปกระซิบข้างหูให้เธอพยายามสู้เข้าไว้ คราวนี้มือของเธอบีบมือเขา เปลือกตาค่อยๆเปิด เขาดีใจมากตะโกนร้องเสียงลั่น เกรซกับโรมได้ยินเสียงเอะอะวิ่งมาดู พอเห็นจิ๊บฟื้นต่างดีใจ...

เช้าวันถัดมา จิ๊บซึ่งดูดีขึ้นนั่งรถวีลแชร์ที่ฮ็อตเป็นคนเข็นมายังสวนสวยข้างบ้านเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ เธอรู้จากน้าเกรซว่าเขามาเยี่ยมเธอทุกวัน เขาไม่ได้แค่มาเยี่ยมแต่นั่งจับมือเธอไว้ บอกให้หายเร็วๆ เธอแกล้งโวย

“จับมือฉันด้วย...ใครอนุญาตไม่ทราบ”

“เขาเรียกว่าถือวิสาสะ”

“ฮ็อต ฉันขอบคุณนายมากนะ ฉันไม่รู้จะตอบแทนนายยังไงดี นอกจาก...” จิ๊บโน้มคอฮ็อตเข้ามาจูบ สองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม เสียงเรียกของจิ๊บทำให้ฮ็อตสะดุ้งตื่นจากภวังค์มองไปรอบๆถึงได้รู้ว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นแค่ภาพในจินตนาการของเขาเท่านั้น

“เหม่ออะไรอ่ะ น้ำลายยืดเชียว”

“ไม่มีอะไร แหะๆ” ฮ็อตหัวเราะกลบเกลื่อน เข็นรถวีลแชร์พาจิ๊บชมสวนต่อไป...