สวยซ่อนคม

“จริงด้วย นายน้อยคงเสียใจมาก ป่านนี้เลยไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องอยู่กับเหลาไท่ที่ปักษ์ใต้เสียเลย”

ซุนหลิงพูดด้วยความหมั่นไส้ ฟานตั้งท่าจะพูดบางอย่างแต่ไม่ทันอ้าปากสุ้ยไถ่ก็โทร.มา ซุนหลิงเงี่ยหูฟังเต็มที่แต่เมื่อฟานยื่นโทรศัพท์ให้กลับไม่ยอมคุยด้วย

“ฉันไม่อยากพูดกับเขา”

“เสียมารยาทน่า พูดนิดหน่อยจะเป็นไรไป นายคนใหญ่อุตส่าห์โทร.มา...เร็ว...ทางไกลไม่ใช่ถูกๆ”

สุดท้ายซุนหลิงก็รับสายเขาอย่างเสียไม่ได้ สุ้ยไถ่ดีใจมากที่ได้ยินเสียงเธอ

“ซุนหลิง...ฉันรู้ว่าเธอไม่อยากพูด แต่ฟังนะ ทุกอย่างที่ฉันทำ ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันมีเหตุผลที่อธิบายได้และเธอจะต้องเข้าใจทุกอย่างเมื่อฉันกลับไป ทีนี้ล่ะ...เธอจะต้องเรียกฉันว่าพี่ชายคนใหญ่อย่างเต็มใจ”

“ฝันไปเหอะ! พี่ชายฉันต้องเป็นคนมีคุณธรรม น่านับถือ ไม่เห็นแก่ตัว ไม่แย่งชิงของรักของน้องตัวเอง คุณมันผิดกับพี่ส่งไห้ที่ฉันนับถือความดีของเขาสุดหัวใจ พี่ชายอย่างคุณฉันไม่ต้องการ...แค่นี้นะ!”

แหวจบก็วางสาย ฟานมองมาอ้าปากค้าง ไม่อยากเชื่อว่าซุนหลิงจะกล้าต่อปากต่อคำกับสุ้ยไถ่แบบนี้...

ooooooo

ในที่สุดกำหนดการลงเรือก็มาถึง เหมยตื่นเช้าเตรียมของว่างและอาหารให้ลูกสาวกับลูกเขย หมอโซวตื่นเต้นจะได้ใช้เวลากับแฟนสาว ต่างจากเจียอิงที่สวมหน้ากากทำเป็นยินดีที่ได้ฮันนีมูนล่วงหน้า

หมอโซวส่งตาหวานให้แฟนสาวที่แต่งตัวสวย เจียอิงไม่ได้ยี่หระหันไปสั่งแม่

“ม้า...ถ้าฉันไม่ลืม พรุ่งนี้จะโทร.มาให้ออกไปเอากระเป๋าที่ฉันสั่งไว้ที่ร้านแถวถนนแคนตั้นนะ”

เจียอิงมีแผนให้แม่ออกจากอพาร์ตเมนต์หมอหนุ่มเพื่อเปิดโอกาสให้ลูกน้องของลีเข้ามาจัดการอ้ายผิงตัวจริง เหมยไม่รู้เรื่องรับปากด้วยความเต็มใจแต่ไม่ยอมรับเงินของลูกสาว เจียอิงต้องคะยั้นคะยอ

“ม้าก็ไปช็อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆ ไปเข้าร้านนวด เสริมสวยอะไรก็ไป...เข้าใจไหม”

“โอ๊ย...เปลือง...ม้าอยู่แต่บ้านไม่ได้ไปไหน ไปเสียเงินซื้อเสียเงินทำพวกนั้นทำไม...มันไม่จำเป็น”

“ไม่ได้ๆ เอาเถอะ เชื่อฉันนะม้า ฉันกลับมาต้องเห็นม้ามีเสื้อใหม่ ทำผมใหม่”

เหมยยอมเพราะขัดลูกสาวไม่ได้ หมอโซวเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างอดถามไม่ได้

“คุณไม่ให้ร้านเขาเอาของมาส่งที่นี่ล่ะ”

“ไม่หรอกค่ะ เราไม่ควรให้คนแปลกหน้ามาที่นี่นะคะหมอ หมอลืมไปแล้วหรือว่านังอ้ายผิงมันยังนอนอยู่นี่”

หมอโซวอึ้งไป อยากจะพูดบางอย่างแต่เจียอิงก็โพล่งตัดหน้า

“จะเป็นญาติโกโหติกาหรือเป็นคนไข้โคม่าของหมอคนไหนก็เถอะ ก็ไม่ควรให้มา”