สวยซ่อนคม

สุ้ยไถ่ทำภารกิจสำเร็จพาอ้ายผิงตัวจริงออกจากอพาร์ตเมนต์หมอโซวแล้วจะเดินทางกลับเมืองไทยทันที ฟู่กุ้ยต้องตามไปด้วยเพราะเขา ต้องการให้เป็นพยาน แต่ก่อนไปเขาอยากเจอหลินลู่หลานก่อน

ฟู่กุ้ยทำตามสั่งไปตามหลินลู่หลานมาพบสุ้ยไถ่ที่จอดรถรอหน้าอพาร์ตเมนต์ของเธอ

“นายฉันอยากพบเธอ อยากขอบใจและให้รางวัล เขารออยู่ในรถกำลังจะไปสนามบินกัน นายให้ฉันไปด้วย”

หลินลู่หลานส่ายหน้า ความรู้สึกผิดกับเหมยยังทรมานใจเธอไม่เลิก “ฉันไม่อยากได้รางวัล ไม่อยากได้คำขอบใจ แต่อยากได้คำสัญญาจากเขาว่าจะไม่ทำให้หมอเดือดร้อน...ฉันต้องการแค่นั้น”

“เธอก็มาบอกกับเขาเอง”

ฟู่กุ้ยยืนกรานและพาหลินลู่หลานไปเจอเจ้านายหนุ่มจนได้ สุ้ยไถ่เอ่ยทักเสียงเรียบ “เธอหรือที่ช่วยงานฉัน”

หลินลู่หลานเห็นหน้าเขาไม่ชัดเพราะมีกระจกกั้นไว้เกือบครึ่ง กระนั้นก็ไม่ติดใจ

“ใช่...แต่ฉันไม่ต้องการรางวัลอะไรจากคุณ ฉันขอเพียงอย่าให้หมอเจ้าของบ้านนั้นเดือดร้อนเท่านั้นพอ”

สุ้ยไถ่พยักหน้า กระนั้นก็ไม่วายค่อนแคะถึงหมอโซว “รู้ไหม...เขาไม่ใช่คนดีเท่าไหร่ แต่เอาเถอะ ฉันจะให้ตามที่เธอขอ แล้วนี่...เงินรางวัล ฉันอยากให้เธอรับไว้ ฉันไม่ชอบใช้งานใครฟรีๆ”

พูดจบก็ยื่นซองบรรจุธนบัตรปึกใหญ่ให้ และจังหวะที่เขาเปิดกระจกให้กว้างเพื่อยื่นซองเงินให้นี่เองทำให้เธอเบิกตาโพลงเพราะสุ้ยไถ่มีใบหน้าเหมือนส่งไห้ราวกับเป็นคนเดียวกัน!

หมอโซวไม่ได้รับรู้เรื่องอ้ายผิงตัวจริงถูกลักพาตัว มัวปลื้มกับรสรักที่เจียอิงปรนเปรอหลายต่อหลายครั้งตั้งแต่ล่องเรือมาด้วยกัน แม้จะมีความหวาดระแวงหลงเหลือเพราะท่าทางแปลกๆของเธอกระนั้นหมอหนุ่มก็เลือกมองข้ามและตัดสินใจไม่รับสายจีซานเพื่อนรักเจ้าของบริษัทเช่าเรือ

ลีรอจังหวะอยู่แล้ว ทันทีที่เห็นหมอโซวอยู่ตามลำพังก็ปรี่ไปคุยด้วย

“หมอดูมีความสุขมาก”

“ผมรอวันนี้มานานแล้ว วันที่เขาตอบตกลงเป็นเจ้าสาวของผม”

“เขาเป็นผู้หญิงที่งามประหลาด...สวยจัดแต่ลึกลับ”

“นั่นคือเสน่ห์ไม่ใช่หรือ”

“ผมไม่เถียง...แต่มันก็เป็นความน่ากลัวอย่างหนึ่งเหมือนกัน ผู้หญิงเป็นได้ทั้งดอกไม้และอสรพิษ”

“เพราะเหตุนี้หรือคุณถึงโสด”

“ทำไมหมอถึงรู้”

“เจียอิงบอกผม...เธอบอกว่ารู้จักคุณมานานแล้ว”

“ผมรับใช้เธอมานาน”

“ทำไมผมถึงไม่รู้จักคุณมาก่อน”

“ผมไปอยู่ที่เมืองไทย...เจียอิงให้ผมทำเฉพาะงานใหญ่ที่พลาดไม่ได้ครับ”