สวยซ่อนคม

“หมอเป็นคนดี ฉันรู้จักหมอดีว่าต้องไม่ทำอะไรอย่างนี้ตามอำเภอใจ นังเจียอิงต้องอยู่เบื้องหลังทั้งหมดแน่ๆ พี่กุ้ย...ฉันจะช่วยนายพี่พาผู้หญิงคนนั้นกลับไปแล้วยุติเรื่องราวกับหมอให้หมด...ตกลงไหม”

หลินลู่หลานจริงจังมาก ฟู่กุ้ยได้แต่หลบตา ชั่งใจอย่างหนักจะยอมตามที่เธอขอดีหรือไม่...

ooooooo

ฟู่กุ้ยยังรับปากไม่ได้เพราะต้องนำข้อเสนอไปบอกสุ้ยไถ่ หลินลู่หลานเข้าใจดี แยกจากเขาได้ก็ขึ้นห้องไปดูอาการส่งไห้ที่ไข้ลดลงแล้ว ส่งไห้ไม่รู้ตัวเพ้อถึงอ้ายผิงและคว้ามือหลินลู่หลานมากุม

หลินลู่หลานตกใจ สะบัดมือออก “เฮ้ย! ไม่ใช่... อ้ายผิงของคุณหลับไม่ตื่นอยู่โน่น แต่คนที่หน้าเหมือนนางอีกคนกำลังจะไปแต่งงานกับแฟนเก่าฉัน ตลกไหมล่ะ ฉันน่ะไม่ตลกด้วยหรอก แล้วก็ไม่อยากจะร้องไห้ด้วย”

ส่งไห้สงบลงหลังจากนั้น...ราวกับรับรู้เรื่องหนักใจของอีกฝ่าย หลินลู่หลานเห็นแล้วอดแซวไม่ได้

“แหม...พอบอกว่าไม่ใช่ก็เลิกคุยกับฉันเลยเหรอ มีแรงชวนคุยแสดงว่ากำลังจะหาย ก็ขอให้หายเสียทีนะ พี่ชายฉันมาจะได้ไม่ด่าว่าฉันมายุ่งเรื่องคนอื่นแล้วคุณก็จะได้กลับบ้านคุณเสียที”

หลินลู่หลานสบายใจขึ้นได้ระบายความอึดอัดใจ ยิ้มบางๆให้ส่งไห้ที่ยังนอนนิ่ง

“ฉันนี่เจ๋งนะ ช่วยชีวิตคนได้คนหนึ่ง แต่ฉันจำได้นะ วันนั้นคุณทำเท้าฉันเจ็บมาก”

พลันภาพความทรงจำครั้งแรกที่เจอส่งไห้ก็ผุดในหัว หลินลู่หลานจำได้ว่าหวิดมีเรื่องกับเขาเพราะเขาเหยียบเท้าเธอโดยบังเอิญที่ท่าเรือลังกาวี ไม่คิดเลยว่าเธอกับเขาจะได้เจอกันอีกในสถานการณ์สุดระทึกแถมต้องพาร่างของเขาที่เต็มไปด้วยบาดแผลกลับมารักษาถึงฮ่องกง

หลินลู่หลานดึงตัวเองจากอดีต อดเหน็บเขาไม่ได้ด้วยความหมั่นไส้แกมเอ็นดู

“ที่จริงน่าจะปล่อยให้ซี้แหงแก๋ไปเลย คนอะไร  ทำฉันเจ็บแล้วฉันต้องมาช่วยอีก มันใช่ไหมล่ะ!”

ซุนหลิงไม่รู้เรื่องสถานการณ์ที่ฮ่องกง...หมกมุ่นกับความคิดตัวเองเรื่องสุ้ยไถ่ แม้จะสับสนและว้าวุ่นใจกับท่าทีของเขาแต่ก็สำนึกได้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้เธอกับครอบครัวเสมอ เมื่อจินนี่ครูสาวโทร.มาตามไปเรียนพิเศษจึงตอบตกลงและกลับไปที่บ้านเทียนซั่งอีกครั้ง

ฟานดีใจมากที่เห็นหน้าซุนหลิงอีก กุลีกุจอไปช่วยจัดห้องเรียน

“มาทุกวันนะซุนหลิง มาคุยกันบ้าง นายคนใหญ่คงไม่กลับง่ายๆหรอก...ตามผู้หญิงไปเขาก็คงไปอยู่กันนานล่ะ”

“งั้นบ้านเทียนซั่งก็คงจะมีงานมงคลเร็วๆนี้น่ะสิเจ๊ เขาคงไม่รออะไรอีกแล้ว”

“ก็จริงนะ ป่านนี้ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกแล้วมั้ง มันคงรอต่อไปอีกไม่ได้ เฮ้อ...สงสารนายน้อย”