เสน่หามายา
ตอนที่ 6
มนัสชนกฝันกลางวันว่าสรัลเข้ามากอดตัวเองไว้ แต่ต้องฝันสลายเมื่อแม่บ้านเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับแจกัน เธอไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะเล่นงานแม่บ้านยกใหญ่...
ทางฝ่ายอลิสร้อนใจเรื่องที่ให้สเตฟานหาช่างทำเครื่องกระเบื้องเคลือบ จึงโทร.มาจิกว่าเรื่องไปถึงไหนแล้ว เขาติดต่อช่างได้แล้วแต่ต้องใช้เวลาทำหนึ่งสัปดาห์เป็นอย่างน้อย
“ตกลง เสร็จเรื่องแล้วมาหาฉันที่ห้องรับแขก เราจะไปข้างนอกกัน”
ooooooo
ไม่นานนัก อลิสมาถึงร้านหนังสือภายในห้างฯหรู ตั้งใจจะมาเลือกซื้อหนังสือเกี่ยวกับโรคมะเร็ง และวิธีการดูแลตัวเองขณะที่เป็นโรคนี้ สเตฟานอดสงสัยไม่ได้ทำไมต้องซื้อหนังสือเหล่านี้ทั้งที่หาได้จากในเน็ต
“เพราะฉันอยากได้เป็นหนังสือมากกว่า”...
ซื้อหนังสือเสร็จอลิสกับสเตฟานออกจากร้านจะกลับบ้าน เจอแคทเดินกอดแขนกัสโซ่เลี้ยวมาจากอีกทางหนึ่งของห้างฯ กัสโซ่ดีใจที่เจอแม่ร้องทักมาทำอะไรที่นี่ แคทยกมือไหว้สวัสดีแต่อลิสไม่สนใจแม้แต่จะปรายตามอง บอกกับกัสโซ่ว่ามาช็อปปิ้ง แคทยังไม่ยอมแพ้ ถามว่ามาช็อปปิ้งของไปตกแต่งบ้านใหม่หรือ เห็นว่าจะต้องย้ายออกจากบ้านหลังนั้นถาวร อลิสมองเธอไม่พอใจ กัสโซ่เห็นท่าไม่ดีรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
“เรากำลังจะไปหาของหวานกินกัน แม่ไปกับพวกเราไหมครับ”
“ก็ดีนะ แต่ลูกน่าจะอยากอยู่กันแค่สองคนมากกว่า”
แคทหลงดีใจคิดว่าอลิสหมายถึงแค่เธอกับกัสโซ่ แต่กลายเป็นว่าอลิสหมายถึงท่านกับเขา แถมท่านยังไล่เธอกลับไปก่อนโดยให้สเตฟานขับรถไปส่ง แล้วควงแขนลูกชายออกไปอย่างมีความสุข...
ลีโอเห็นน้องสาวเครียดกับเรื่องที่พ่อแม่หย่ากันจึงพามาเที่ยวเล่นที่วัดป่าแห่งหนึ่งเผื่อความสงบในวัดกับธรรมชาติสวยๆจะช่วยทำให้น้องผ่อนคลายได้ โดยมีน้ำขิงทำหน้าที่ทั้งเป็นพยาบาลพิเศษคอยดูแลโมเน่ต์และเป็นตากล้องรับเชิญอีกด้วย หลังจากไหว้พระในโบสถ์เสร็จ ลีโอพาสองสาวมาที่ท่าน้ำเพื่อให้อาหารปลา
การพาน้องมาพักผ่อนนอกสถานที่ครั้งนี้ ลีโอเองก็ได้ปลดปล่อยอารมณ์เช่นกัน ให้อาหารปลาไปก็ยิ้มมีความสุขไปด้วย น้ำขิงเห็นเขายิ้มออกคว้ากล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้ ครั้นเขารู้ตัวว่าถูกถ่ายภาพจัดแจงแบมือ
ขอค่าเป็นนายแบบ น้ำขิงไม่ให้ ถ่ายภาพแบบแอบถ่ายไม่มีใครที่ไหนคิดเงิน ทั้งคู่หัวเราะขำ โมเน่ต์ไม่สนุกด้วยเพราะอากาศเริ่มร้อน ร้องงอแงให้พี่ชายพาไปที่อื่น และที่สำคัญเธอเริ่มหิวแล้วด้วย
“แถวนี้มีร้านอาหารอะไรบ้าง” ลีโอหันไปทางน้ำขิง
“มีตลาดน้ำค่ะ ของกินเยอะแยะ”
จากนั้นน้ำขิงพาสองพี่น้องลงเรือล่องลำน้ำตรงไปยังตลาดน้ำซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก วิวริมน้ำสองฝั่งทำให้ โมเน่ต์หายขุ่นมัว อารมณ์ดีขึ้น น้ำขิงไม่ลืมเก็บภาพสวยๆของสองพี่น้องและวิวรอบๆ
บรรยากาศของตลาดน้ำเป็นไปอย่างคึกคัก ร้าน
ขายของ เรือขายของเต็มไปหมด อาหารที่ปรุงสุกใหม่ๆ ส่งกลิ่นหอมชวนกินจนท้องของโมเน่ต์ส่งเสียงประท้วง น้ำขิงถามเธอว่าอยากนั่งตรงริมทางเท้านี่หรือจะไปกินที่ร้าน โมเน่ต์ไม่คุ้นกับการนั่งกินริมทางชวนไปกินที่ร้าน ลีโอพาโมเน่ต์ที่ใช้ไม้เท้าช่วยเดินไปที่ร้านอาหารไม่ไกลกันนัก น้ำขิงคอยเก็บภาพสองพี่น้องที่คุยกันไปยิ้มมีความสุขกันไป โมเน่ต์หันมาทางเธอ
“ฉันไม่ได้อนุญาตให้ถ่ายรูปฉันเลยนะ”
น้ำขิงขอโทษโมเน่ต์ด้วยเห็นว่าภาพสวยก็เลยถ่ายเอาไว้ โมเน่ต์ขอดูภาพพวกนั้นหน่อย เธอเปิดรูปภาพในกล้องให้ดู รูปที่ถ่ายสวยถูกใจจนโมเน่ต์ต้องขอให้เธอส่งรูปที่ถ่ายการมาเที่ยวครั้งนี้ไปให้ตนด้วย
ooooooo
โมเน่ต์เที่ยวเพลินเดินจนขาบวม กลับถึงบ้านลงเดินไม่ได้ลีโอต้องอุ้ม ปรานีตกใจกับสภาพของเธอ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เป็นอะไรถึงต้องอุ้ม ลีโอไม่ตอบอุ้มน้องไปวางที่โซฟาห้องรับแขก น้ำขิงหิ้วของจะตาม ปรานีดักหน้าไว้ ถามเสียงดุว่าทำไมคุณลีโอต้องอุ้มคุณโมเน่ต์มาอย่างนั้นด้วย เธอรายงานว่าโมเน่ต์ขาบวม
ปรานีเล่นงานน้ำขิงปล่อยให้คุณหนูของตนเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร เธอไม่มีเวลามาอธิบายขอตัวไปดูแลโมเน่ต์ก่อน แล้วเดินลิ่วเข้าข้างใน...
