สายโลหิต
ตอนที่ 6
“ขอรับ เมื่ออยู่พิษณุโลก ได้ยินกันว่าเนเมียวสีหบดีคุมกองทัพจากลำปางมาเมื่อเดือนสิบ ไม่นานก็ได้ยินว่าข้าศึกได้เมืองตาก เมืองกำแพงเพชร ย้อนขึ้นไปได้เมืองสวรรคโลก แล้วกำลังมุ่งหน้ามาที่เมืองสุโขทัย เจ้าพระยาพิษณุโลกจึงคิดจะไปช่วยสุโขทัยขอรับ กระผมเลยอาสาไปด้วย
“แล้วเกิดอะไรขึ้นกับสุโขทัย ทำไมถึงแตกล่ะพ่อ”
“ไปยังไม่ทันรบ เกิดเหตุทางพิษณุโลกเกิดกบฏขอรับ เจ้าพระยาพิษณุโลกเจ้าเมืองเลยต้องยกทัพกลับ”
“ปราบกบฏได้มั้ย”
“ได้ขอรับ แต่ข้าศึกก็ไม่ได้ไปตีเมืองพิษณุโลกนะขอรับ ชะรอยจะอยู่นอกเส้นทางออกไป จึงเลยลงมาตีนครสวรรค์”
“อ้อ...ทางพิษณุโลกก็ได้แต่รักษาเมือง...พ่อไกรก็จะอยู่เฉยๆได้อย่างไรนะขอรับคุณแม่”
“ขอรับ กระผมเห็นว่าควรจะกลับมาช่วยรักษากรุงดีกว่าเพราะอย่างไรข้าศึกคงถึงกรุงศรีอยุธยาในไม่ช้าอย่างแน่นอนขอรับ”
พระสุวรรณกับดาวเรืองตกใจมาก นังเยื้อนถึงกับเข่าอ่อนทรุดลงนั่งหมดแรง ขณะที่คุณย่าเอ่ยเสียงเข้มอย่างทำใจได้แล้ว
“ศึกครั้งนี้หนักหนาไม่น้อยใช่ไหม ไม่ต้องปิดย่าหรอก ดีร้ายแค่ไหนได้ทั้งนั้น พ่อไกรรู้อยู่ไม่ใช่รึ หาไม่พ่อจะรีบกลับทำไม”
“ขอรับ กระผมมากับพันสิงห์”
ooooooo
หลังจากพูดคุยกันนานโข พระสุวรรณให้หลวงไกรไปพักผ่อนนอนค้างเรือนนี้สักคืน โดยให้ดาวเรืองกับนังเยื้อนไปจัดห้องหับ
หลวงไกรได้โอกาสใกล้ชิดดาวเรือง หอมแก้มนวลเนียนของสาวสะพรั่งไปหนึ่งที
“เฮ้อ...ชื่นใจจริง พอคลายคิดถึง” แล้วหลวงไกรก็เปิดประตูกว้าง “รังแกเจ้าเท่านี้แหละ ไป...พี่พาออกไปข้างนอก”
สองคนออกมายืนรับลมที่ชานเรือน หลวงไกรมองหน้าดาวเรืองอย่างหลงใหล กล่าวจริงจังว่า
“ในชีวิตมีห่วงสองอย่างแล้วขณะนี้...ห่วงหน้าที่ห่วงชาติบ้านเมืองและห่วงเจ้า ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนักนะดาวเรือง ดาบเล่มนี้ดื่มเลือดมาหลายชั่วอายุคน พี่กับพี่เทพสัญญากันไว้ ทำสัตย์สาบานแก่กัน เป็นตายร้ายดีจะรักษาดาบบรรพบุรุษให้ตกทอดมาถึงลูกหลานเหลน เห็นไหม...นี่ชื่อเจ้าของดาบคนแรก ปู่ทวดรับช่วงกัน แต่ดาบเล่มนี้ประวัติงามนัก กู้เอกราชบ้านเมืองเทียวนะ นี่ชื่อจัน เจ้าของดาบ นี่พลอยสีประจำวันเกิดของปู่ทวด”
ดาวเรืองสัมผัสดาบเล่มนั้นแต่เพียงเบาๆ
“พี่จะไม่ยอมถอย สัญญาใจไว้แล้ว เกิดเป็นลูกผู้ชายตายหนเดียว ไม่ให้เสียที เสียชื่อบรรพบุรุษเคยหลั่งเลือดรักษาแผ่นดิน”
ดาวเรืองยิ้มชื่นชมความกล้าหาญของหลวงไกร
“เจ้าจะว่าอย่างไร พี่กลับมาคราวนี้ก็ตั้งใจมาสองข้อ ข้อแรกจะอาสารบ ข้อหลังพี่จะไม่รอช้าเหมือนกัน”
