สายโลหิต
ตอนที่ 6
เมื่อขึ้นไปบนเรือน คุณย่ากับพระสุวรรณพูดคุยกับหลวงเทพเรื่องศึกสงคราม คนอื่นๆนั่งฟังด้วยความสนใจ
“มังมหานรธาเป็นแม่ทัพฝ่ายเหนือ เนเมียวสีหบดีเป็นแม่ทัพฝ่ายใต้ น่ากลัวเหลือเกินพ่อเทพเอ๊ย”
“ศึกคราวนี้เห็นจะหนักอยู่ กระผมฝากลูกเมียด้วย ถ้าไม่มีราชการด่วนก็คงไม่กลับเข้ากรุงอีกขอรับ ทัพทางราชบุรีจำเป็นจะต้องตรึงไว้ให้มั่น หาไม่ถ้าปล่อยให้ล่วงล้ำขึ้นมาบรรจบกับทัพทางฝ่ายเหนือก็คงลำบาก”
“เถอะพ่อเทพ อย่าห่วงลูกเมียทางนี้ อาอยู่ทั้งคน ลำดวนก็ลูกในไส้ ใช่แต่พ่อเทพ อาเองกับพวกเพื่อนๆ ฝูงๆก็เห็นจะนั่งนอนเฉยไม่ได้ ถ้าเข้ายามคับขัน”
“ทหารของเราจะตรึงข้าศึกที่ราชบุรีได้นานแค่ไหน ย่ายังสงสัยเหลือเกิน ฟังข่าวศึกแล้วใจแห้งเต็มที”
“เมื่อกี้พ่อเทพบอกว่าทางเหนือทัพเชียงใหม่ถอยร่นมาประจบกับทัพเมืองชัยนาท แล้วพ่อไกรล่ะพ่อเทพ
พ่อไกรเงียบหายไปเลย”
อีกครู่ต่อมา หลวงเทพลงมาเจอดาวเรือง สังเกตสีหน้าก็รู้ว่าแม่หญิงไม่สบายใจ
“ดาวเรือง...อย่าวิตกไปเลยนะเจ้า ทัพเชียงใหม่นั้นขึ้นไปจากกรุงศรีอยุธยาพ่อไกรไม่ได้อยู่ทัพนั้น พ่อไกรอยู่สุโขทัย อาสาออกรบพม่าอยู่ที่สุโขทัย เมื่อกี้พี่บอกคุณย่าไปแล้วไงเจ้า”
“หรือคะ งั้นพี่ไกรก็ไม่ได้อยู่ในเจ็ดคนที่ถูกข้าศึกตัดหัวไป”
“พี่ไกรของเจ้าเป็นคนมีฝีมือ เจ้าอย่าห่วงไปเลย”
ถึงอย่างไรดาวเรืองก็อดเป็นห่วงหลวงไกรไม่ได้ หลังจากหลวงเทพไปแล้ว บ่าวหลายคนมาเมียงมองดาวเรืองด้วยความเป็นห่วง แล้วคาดเดากันว่า
“คงจะเพราะได้ข่าวหลวงไกร...หลวงไกรไปศึกยังไม่กลับมา ไม่งั้นหลวงไกรก็มาที่นี่ มาพาพวกเราไปเที่ยวเล่นตามที่ต่างๆในเมือง ไม่มีใครรู้เรื่องเมืองพระนครได้เท่าหลวงไกรอีกแล้ว”
ดาวเรืองได้ยินหน้าเศร้าลงไปอีก หมุนตัวจะเดินหนีไปทางอื่น แต่ต้องตะลึงงันเพราะเห็นใครคนหนึ่งที่คุ้นมากยืนอยู่ตรงหน้า สองมือถือชะลอมข้าวของ... สองคนจ้องกันครู่หนึ่งก่อนที่ดาวเรืองจะตะโกนสุดเสียง
“พี่เยื้อน...พี่เยื้อนใช่ไหม พี่เยื้อนจริงๆ”
เยื้อนทิ้งทุกอย่างหมด สองคนโผผวาเข้าหากัน กอดกันพลางร้องไห้พลาง
ooooooo
ทุกคนดีใจที่นังเยื้อนกลับมา คุณย่าให้นังเยื้อนมาเป็นพี่เลี้ยงดาวเรืองเหมือนเดิมเพราะบ่าวคนไหนก็ไม่ถูกใจเท่าคนนี้
“เอ็งไปแล้ว ดาวเรืองก็ได้นังตาดเป็นเพื่อนใช้สอย แต่ก็ไม่ถูกใจเท่าหรอกนะ ที่ร้ายนักก็คือนังตาดมันจมน้ำตายเสียแล้ว”
นังเยื้อนสะดุ้งใจหายวาบ พระสุวรรณถามว่าอยู่ทางโน้นสุขสบายดีอยู่หรือ
