สายโลหิต

เย็นวันนั้นปริกไปงานศพตาดที่วัดแล้วเจอกลุ่มของพระสุวรรณที่มาพร้อมบ่าวนับสิบคน บ่าวทุกคนจับจ้องมองปริกเพราะแน่ใจว่าลูกชั่วของนางเป็นคนล่มเรือ ปริกเองก็รู้เต็มอกจึงวางตัวนอบน้อมมาไหว้คุณย่าของดาวเรือง

“ไหว้พระเถิด”

“ได้ข่าวไม่งามเจ้าค่ะ ทำของมาถวายเพลพระถึงได้รู้เรื่องว่าบ่าวที่บ้านย่านิ่มจมน้ำตายรึคะ พระสุวรรณสืบความได้ตัวคนพิเรนทร์หรือยัง พระเณรพูดกันให้แซ่ด ใจคอหายหมด”

“จับมือใครดมไม่ได้ เห็นจะต้องยกให้กรรมเวร”

“อ้อ พวกเด็กวัดว่าอาจไม่ใช่คนนะเจ้าคะ เป็นผีน้ำก็ไม่รู้”

“ไม่ใช่ผีหรอก แหละก็คงไม่ใช่คน มันเป็นพวกใจยักษ์มาเกิด สนุกบนกองทุกข์ผู้อื่น ไม่กลัวบาปกรรม ไม่รู้จักนรกสวรรค์”

คำพูดของพระสุวรรณเล่นเอาคนฟังนิ่งอึ้ง ปริกพลอยกระเทือนไปด้วย คุณย่าถามเรื่อยๆเหมือนไม่ได้ตั้งใจว่า

“พ่อทิพไปราชการงั้นรึแม่ปริก”

“เจ้าค่า เขาอาสาจะฉลองพระเดชพระคุณค่ะ ไม่อย่างนั้นก็คงอยู่เวรรักษาพระนคร แต่พ่อทิพเขาเป็นทหารฝีมือ อาสาออกไปรบก็ได้ประทานรางวัล บำเหน็จเงินทองเสื้อผ้าตามตำแหน่งครบถ้วน”

บรรดาบ่าวพากันถอนหายใจเบื่อหน่ายไม่อยากฟังคนขี้โม้โกหก แต่ปริกไม่สนใจ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชื่นชมลูกชายต่อไปอย่างคล่องปาก

“ย่านิ่มทราบแล้วมังคะว่าพ่อด้วงเขาได้เลื่อนยศถาบรรดาศักดิ์เป็นขุนแล้วนะเจ้าคะ ไปทัพคราวนี้ได้แสดงฝีไม้ลายมือ ตั้งใจจะทำชื่อให้เด่นกว่าครั้งที่แล้ว”

ดาวเรืองนั่งพับเพียบอยู่ข้างคุณย่าเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาปริกมองอยู่จึงรีบก้มหน้า ปริกพิจารณาใบหน้าสวยบาดจิตของดาวเรือง เข้าใจแล้วว่าทำไมลูกชายถึงได้คลั่งรักนัก

ooooooo