สายโลหิต

“นี่มันทางเปิดให้คนเดิน ทำไมต้องให้บ่าวหลีก”

“บอกให้หลีก ก็สั่งหลีกไป อย่าถามซักไซ้เลยเจ้า”

ดาวเรืองมองขุนทิพอย่างรังเกียจ แล้วพยักหน้ากับบ่าว บ่าวสองคนค่อยๆถอยออกไป

“คุยกันก่อนสิ จะรีบร้อนไปไหนรึ”

“รีบเข้าวังค่ะ โอ้เอ้คุยกับใครไม่ได้หรอกค่ะ”

“คุยกันฉันญาติ คุณย่าไม่ว่ากระไรหรอก ก็เหมือนญาติของเจ้าอีกคน...หลวงไกรไงล่ะ เห็นโอ้เอ้คุยกันบ่อยๆ คราวไปไหว้พระที่วัดพนัญเชิงนั่นไง บ่าวไพร่หลงหานายเป็นจ้าละหวั่น”

ดาวเรืองใจวูบแต่ทำสีหน้าไม่สนใจ สงบนิ่งเฉยไม่มองหน้า ขุนทิพเปรยขึ้นว่า

“ได้ข่าวจากหัวเมืองเหนือบ้างหรือเปล่าล่ะ พวกที่ไปเชียงใหม่เขาว่ารบกันอยู่ตั้งนาน ข้าศึกมันตัดหัวไปได้ตั้งเจ็ดคน”

ดาวเรืองสะดุ้งถามเสียงพร่าว่า “รู้ชื่อแล้วหรือคะ”

“ม้าเร็วเพิ่งมาถึง กริ้วเป็นการใหญ่ จะให้ฆ่าเสียทั้งเจ็ดชั่วโคตร แต่ยกโทษไว้ครั้งหนึ่งก่อน เพราะไม่เป็นใจจะรบ ก็หนี...กลัวตายกันทั้งนั้น ใครว่าไม่กลัว อย่างหลวงไกรญาติของเจ้าอาจจะเป็นหนึ่งในเจ็ดนั่นก็ได้ เตรียมใจไว้ว่าไง”

ขุนทิพหัวเราะยั่วเย้า ดาวเรืองใจหายวับ ก้มหน้าลงหัวตาร้อนผ่าว น้ำตาเริ่มจะคลอ ขุนทิพทำท่าจะเข้ามา แต่ชะงักมองไปด้านหลังเห็นหลวงเทพยืนตระหง่าน ขุนทิพอ้าปากค้างเพราะหลวงเทพหน้าเครียดจัดจนน่ากลัว มิ่งกับมาก็ตระหนกอกสั่น

ทั้งนายทั้งบ่าวทำท่าจะไปจากตรงนั้นแต่หลวงเทพขวางหน้าไว้

“จะรีบไปไหน ขุนทิพเทวา”

“รีบ...เอ๊ย...ไม่ได้รีบ ถอยไปอย่าขวางทางข้า”

“เอ็งสองคนรู้หรือไม่ว่าไอ้คนคนนี้เป็นใคร มาจากไหน เหตุใดจึงกำเริบใจพูดจาแทะโลมดาวเรืองน้องข้า”

“ใครว่า...ไม่ได้แทะไม่ได้โลมเลยนะหลวงเทพ ขอท่านอย่าหาความข้า”

“ข้านี้หูพิการแลนัยน์ตาบอดรึขุนทิพ”

“ข้าไต่ถามสารทุกข์สุกดิบตามประสาคนเกี่ยวดองกัน เหตุใดจักทำไม่ได้”

“ต่อไปทำกับผู้หญิงอื่น อย่าบังอาจทำกับน้องสาวข้า”

“เอ๊ะ น้องสาวของท่านมิได้ชื่อแม่เยื้อนหรอกรึ หลวงเทพ”

เท่านั้นเอง หลวงเทพพรวดเดียวต่อยเปรี้ยงขุนทิพ

กระเด็น แล้วยังตามไปกระชากคอขึ้นมาจนประจันหน้า

“มึงมันคนชั่วโฉด...สิ่งใดที่มึงทำกับแม่เยื้อนไม่เรียกว่าเป็นคนทำ หากแต่เป็นสัตว์ทำ”

“หลวงเทพ น้องสาวท่านผอมแห้งแรงน้อยปานนั้นน่าจะเป็นฝีในท้องตายไปเอง จะมาเอาผิดกับข้าไย ข้ามิได้ทำอะไรแม่เยื้อนสักน้อย”