สายโลหิต
ตอนที่ 6
ลำดวนตามคุณย่าไปที่ห้องพระ พยายามสำรวมจิตใจตามที่ย่าบอกแล้วสวดมนต์ภาวนาขอพรพระให้หลวงเทพหายวันหายคืน
“ย่าเชื่อ...เชื่อว่าพ่อเทพไม่เป็นอะไร ย่าเพิ่งตรวจชะตาราศีเมื่อวันวาน มหาทักษาไม่พลาดหรอก ย่าตรวจถ้วนถี่แล้ว เจ้าสองคนยังต้องไปอีกไกล...ไกลเหลือเกินนะลูก”
ลำดวนฟังแล้วนิ่งไป แต่ใจไม่วายกังวลว่าลูกในท้องอาจกำพร้าพ่อ
ooooooo
ดาวเรืองแอบฟังหน้าห้องพระ พอตกค่ำเห็นคุณย่าร้องไห้ก็อดใจไม่ไหวคลานเข้ามาหาท่าน
“ดาวเรือง...มีอะไรหรือเจ้า”
“ดาวเรืองแอบได้ยินค่ะ คุณย่าบอกว่าพี่ลำดวนกับพี่เทพต้องไปไกลมาก...ไปไหนหรือคะคุณย่า”
“ดาวเรืองฟังย่านะลูก คนเราเกิดมาตั้งแต่วันแรกเหมือนเราเดินทางไปตามทางนี่แหละ จำได้ไหมเมื่อเจ้ายังเป็นเด็กเล็กๆ ทางของเจ้าก็มีแต่กิน นอนเล่น ร้องไห้บ้างเมื่อเจ็บ หัวเราะเมื่อสนุกสนาน ไม่มีทุกข์ใดๆ”
“ไม่มีเจ้าค่ะคุณย่า ดาวเรืองจำได้ ดาวเรืองมีคุณย่าเป็นแม่ คุณย่าเมตตาหลานเหลือเกิน”
“แต่เจ้าไม่ได้อยู่กับย่าแค่สองคน หรือแค่กับคุณพ่อ หรือพี่ลำดวน มีคนอื่นอีกหลายคนที่ทำให้เจ้ารู้ว่าเจ้าไม่ได้มีแต่สุขเท่านั้น แต่ยังมีทุกข์ด้วย สุขทุกข์ก็สลับกันไป แม้แต่เมื่อเจ้ามีรัก เจ้าก็ยังมีทุกข์ จริงหรือไม่”
ดาวเรืองซบหน้ากับตักคุณย่า ร้องไห้เงียบๆ เห็นแต่ไหล่ที่สั่นสะท้าน
“เส้นทางของทุกคนยาวไกลไม่เท่ากัน สุขทุกข์ไม่เท่ากัน แต่ต้องเดินต้องผ่านร้อนหนาว ผ่านทุกข์ผ่านสุขไปให้ได้”
“ถ้าผ่านไม่ได้ล่ะคะคุณย่า”
“ถ้าผ่านไม่ได้ ก็หมายว่าเจ้าจะหลงในสุขนั้นจนลืมตัว เมื่อสุขหมดไปเจ้าจะทุกข์ยิ่งกว่า เช่นเดียวกัน เจ้าจะจมปลักในทุกข์จนไม่มีสติจนหาทางดับทุกข์ไม่พบ”
“คุณย่าเจ้าขา...คุณย่าจะหมายความว่าพี่ลำดวนต้องเดินทางไปไกลแค่ไหน...ก็ต้องไปใช่หรือไม่เจ้าคะ”
คุณย่าพยักหน้าช้าๆ สีหน้าปลอบโยน ขณะที่ดาวเรืองร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่ได้ หลังจากนั้นไปเรือนพี่สาว จึงได้รู้ว่าลำดวนกำลังท้อง ต่อมาทั้งพ่อและย่ารู้เรื่องต่างยินดีกันยกใหญ่ รวมทั้งบ่าวไพร่ก็ตื่นเต้นกันถ้วนหน้า โดยเฉพาะยายชดกับทับแย่งกันไปเก็บบัวขาวสามดอกมาให้คุณย่า
“คนโบราณทำกันมา เมื่อผู้หญิงตั้งท้อง เอาดอกบัวหลวงสามดอกมาบูชาพระรับศีลห้า แล้วเอาดอกบัวหลวงสามดอกนั่นไปต้มเอาน้ำมากิน และทุกเจ็ดวัน สิบห้าวัน ต้องถือศีลห้า เท่านี้ก็จะได้กุศลแก่ตัวแม่และทั้งลูกที่จะมาเกิด”
