เรือมนุษย์
ตอนที่ 13
“ขอบคุณค่ะป้า พิมพ์จะพยายามเลี้ยงดูเขาให้ดีที่สุด โตขึ้นจะได้ไม่เป็นเด็กมีปัญหา” พูดแล้วหันมาไล่ชัยพรกลับไปนอนห้องตัวเอง เขาหัวเราะน้ำเสียงเมานิดๆ
“พาไปเที่ยว ชัยยังไม่มีดีอีกเหรอ”
“ใจคอไม่ดีต่างหาก วันก่อนก็ขับรถชนคนตาย วันนี้เมาแล้วยังขับรถอีก ดีที่ไม่เจอด่าน ออกไปได้แล้ว”
ชัยพรงอนออกไป ถวิลแย็บว่าเขาก็น่ารัก แต่พิมพ์รสคิดว่าเขาต้องปรับปรุงตัวมากกว่านี้
ooooooo
เช้าวันใหม่ ไสเดินอยู่ในซอยบ้านสลัมกับไก๋และก้อง ไสคุยโอ่ดังๆให้ชาวบ้านได้ยินว่าเกียวได้ลูกชาย ไอ้หนูจะทำให้ตนสุขสบาย วาสนาคนเรามันแข่งกันไม่ได้จริงๆ
ไก๋โอ่บ้างว่า ชุมชนนี้เป็นของลูกเขย ต่อไปตนจะเป็นคนเก็บค่าเช่าที่ดินเอง ผ่องปรี่เข้ามาประจบให้เว้นค่าเช่าตนเพื่อนร่วมก๊วนเหล้าขาวด้วย ไสยังโอ้อวดอีกว่าเกียวคลอดลูกโรงพยาบาลเอกชน อยู่ห้องพิเศษใหญ่โต ค่าทำคลอดเป็นแสน ผ่องตาโตแต่ชาวบ้านทำหน้าเอือมระอา ประชดว่าให้เอาแผ่นทองปิดเท้าเอาไว้ยกมือไหว้บาทาตัวเอง ไสโวยลั่น
“อีพวกไร้วาสนา ถุย! คอยดูจะไม่มีที่ซุกหัวนอน”
ที่โรงพยาบาล พยาบาลเอาเด็กมาให้เกียวอุ้ม แต่พอเธอเห็นหน้าลูกก็ไล่เอากลับไป แล้วเอาลูกคนอื่นมาให้ตนอุ้มแทน
“แต่คุณเป็นแม่เขานะคะ จะเอาลูกคนอื่นมาเลี้ยงได้ไง ไม่ได้หรอกค่ะ”
เพลาเปิดประตูเข้ามาได้ยิน ขอร้องให้เกียวอุ้มลูก เธอกลับโวยให้เขาเอาไปอุ้มเอง แถมว่า
“ลูกหนูต้องไม่เป็นอย่างนี้...”
“เพราะอะไรล่ะ ตอนท้องเคยดูแลตัวเองไหม นี่แหละกรรมที่เธอทำกับลูก ยังไงก็ต้องเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด”
เพลาสุดทนตอกกลับ พยาบาลเห็นด้วยแต่เกียวยังไล่ให้เอาลูกออกไป เพลาจึงฝากพยาบาลดูแลเด็กไว้ก่อน เขาจะไปจัดการค่าใช้จ่าย
ไสพาไก๋ ก้องและผ่องมาเยี่ยมเกียว ผ่องตื่นตากับความโอ่อ่าของห้องพักคนไข้ ไก๋อยากเห็นหน้าหลาน เกียวบอกจะดูทำไมกับเด็กหัวโตตัวลีบ ก้องกับผ่องตกใจ ไสรีบกำชับผ่อง
“ขืนเอ็งปากโป้งเล่าให้อีพวกในชุมชนฟังล่ะก็ แม่ฟันหัวแบะ”
ไก๋ถามจะทำอย่างไรต่อไป เกียวปัดไม่เลี้ยง ให้เพลาเลี้ยงเอง ไสรีบแนะนำลูกสาวทันที
“อย่าโง่นังเกียว ถ้าลูกอยู่กับเรา เราก็ยังมีอะไรต่อรอง ไอ้แก่มันรักลูกมัน มันก็ทูนหัวทูนเกล้าทุกสิ่งทุกอย่างให้เอ็ง”
“ก็ฉันไม่อยากเลี้ยง...”
“เอ็งก็จ้างคนเลี้ยงสิ แต่ค่าเลี้ยงดู ค่าตัวเอ็ง ค่าใช้จ่ายจิปาถะไอ้แก่ต้องออก”
ผ่องชื่นชมความหัวใสของไส พอดีเพลากลับมา ไสรีบบอกว่าทุกคนอยากมาเยี่ยมหลาน เพลาจึงถามว่าเกียวจะกลับบ้านไสหรือบ้านตน เกียวสบตาไสให้เป็นคนตัดสินใจ...
