เรือมนุษย์

“สวัสดีจ้ะเฟื่อง นึกแล้วว่าต้องเจอเฟื่อง”

“ไม่มาได้ไง สำหรับครอบครัวคุณเดช ถึงไม่ใช่ ญาติก็เหมือนญาติ ไปมาหาสู่จนจะกลายเป็นบ้านตนเอง ไม่มาก็น่าเกลียดละ” เฟื่องทองพูดเชิงข่ม

มธุรสโกรธ ด่าอยู่ในใจ “โธ่เอ๊ย ญาติกำมะลอน่ะสิ แค่นจะเอามาคุย ทุเรศ” แต่ทำทียิ้มแย้มเข้าพูดเหน็บแนมเล็กๆ “นั่นสิ ฉันก็เป็นแค่แม่ของลูกสะใภ้คุณเดช ยังไม่สนิทสนมกับทางญาติพี่น้องคุณเดชเลยไม่เหมือนเธอ”

มธุรสพูดจบหันไปยิ้มให้บรรดาญาติ แต่ก็ถูกเมินหน้าหนี ฟ้าทองแอบยิ้มหยัน

นิธิมาเห็นเช่นนั้นก็ชวนมธุรสไปดูความเรียบร้อยในห้องเลี้ยงพระ พิมพ์รสชวนไปดูตาอุ้ยเพื่อให้แม่ไปพ้นจากตรงนี้ มธุรสยังไม่วายพูดข่มทุกคนอีก

“ดีๆ แม่จะได้ดูอีกทีว่าตาอุ้ยเหมือนแม่หรือเหมือนทางคุณเดช แต่หลานคุณเดชนี่นะ หลานสายตรง หลานชายคนแรกด้วย จะไม่เหมือนได้ไง”

แขกในงานกระซิบนินทา หาว่าครอบครัวนี้คิดมาเกาะเดช น่าทุเรศที่สุด

เฟื่องทองจะรีบไปดูเดชบนห้อง ในขณะที่พิมพ์รสกับนิธิมามาช่วยกันปลุกเดชที่เมาหลับอยู่ในห้องที่จัดให้นิธิมา ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น นิธิมาตัดสินใจปล่อยเขาไว้

“คงไม่รู้สึกตัวแล้วล่ะ อาว่าเราไปจัดการงานวันนี้ให้เรียบร้อยดีกว่า อย่าไปรบกวนคุณเดชเลย”

เฟื่องทองเข้ามาแหวใส่ “เธอจะพูดว่ารบกวนได้ไง บ้านนี้เป็นบ้านของเขา งานนี้ก็เป็นงานของเขา อ้อ หรือว่าเหมาไปแล้วว่าบ้านนี้เป็นของหล่อนฮึ คุณเดชเป็นยังงี้ สงสัยจะโดนอีพวกชอบปีนป่ายที่สูงมอมเหล้า”

“นิไม่เคยเหมาอย่างที่พี่เฟื่องพูดหรอกค่ะ แล้วก็ไม่จำเป็นต้องปีนป่ายอย่างที่พี่คิดด้วย นิคงไม่ต้อง ขยายความนะคะ ไปกันเถอะพิมพ์ หน้าที่ของเรายังมีอีกมาก”

มธุรสเดินเข้ามา เฟื่องทองจิกตาบ่นใส่ “เจ้ากี้เจ้าการยังงี้ แน่ใจเหรอว่าคุณเดชเขาพอใจจริง ระวังจะตกลงมาหลังหัก ยังไงรสก็ช่วยเตือนน้องสาวคุณเพลาด้วยนะ”

“ฉันจะเตือนเขาเอง เตือนให้เขาทำตัวดีๆ คุณเดชจะได้เมตตา” พูดจบมธุรสเดินยิ้มออกไป

ฟ้าทองบอกพี่สาวว่า ครอบครัวนี้มั่นใจว่าทำสำเร็จ เฟื่องทองแหวใส่ที่น้องสาวมีโอกาสมากกว่ากลับทำไม่สำเร็จ ฟ้าทองหน้าเจื่อน

พิมพ์รสอุ้มลูกเข้ามาหาชัยพรในห้องบอกให้เขาออกไปรับแขกเพราะตนไม่รู้จักใครเลย แต่เขากลับบอกว่าน่ารำคาญชอบถามเรื่องไร้สาระ พิมพ์รสถอนใจแล้วบอกว่า ตอนนี้เฟื่องทองทำหน้าที่เจ้าของบ้าน ตอบแทน ชัยพรถอนใจ

“รายนี้ก็เพิ่งออกจากห้อง พูดแต่จะให้ยัยฟ้าทองมาแทนอานิ ใครจะเปลี่ยนใจคุณพ่อได้”

“พิมพ์ก็เบื่อ ไม่อยากเจอหน้าใคร”