เรือมนุษย์

“พิมพ์ขอโทษ แต่พิมพ์ก็ออกมาแล้ว พิมพ์เข้าไปลาก็ไม่เห็นคุณเดชยับยั้งพิมพ์”

“โอ๊ย ใครเขาจะกล้ายับยั้ง จองหอง อวดดีทั้งผัวทั้งเมีย ไม่ได้ก้มลงมองตัวเองเล้ยว่าผิด...ยังไงผู้ใหญ่ก็ต้องถูกเสมอ เขาอาบน้ำร้อนมาก่อน”

นิธิมาสงสารหลานจึงเปลี่ยนเรื่องให้น้อยขนของขึ้นไปบนห้องพิมพ์รส มธุรสหงุดหงิดคิดจะขอโทษเดชอย่างไรดี ไสแกล้งกล่อมหลานดังออกมา มธุรสประชดช่างมีความสุขเหลือเกิน

“ค่า เห็นครอบครัวคุณนายอยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกหลาน อบอุ๊นอบอุ่น อิฉันก็ยินดีด้วย”

มธุรสจ้องหน้าจะกินเลือดกินเนื้อรู้ว่าไสแดกดัน

ในขณะที่เกียวมายืนอยู่ริมถนนย่านที่อยู่ตามนามบัตรของลิลลี่ ชัยพรเดินเท่เข้ามาทัก

“ดีครับ เหมือนเรารู้จักกัน ใช่เกียวหรือเปล่า”

“อ๋อ แฟนคุณพิมพ์น่ะเอง เมียคุณไปอยู่ที่บ้านแล้วนี่ เกียวเพิ่งเจอ”

“ก็แยกกันอยู่สักแป๊บ เผื่ออะไรจะดีขึ้น แล้วจะไปไหนเนี่ย”

เกียวส่งนามบัตรลิลลี่ให้ดู ชัยพรยิ้มรู้ทันทีว่าจะไปทำงานที่นั่น เกียวดีใจที่เขารู้จัก คิดว่าลิลลี่ต้องเป็นคนดังแน่ จึงขอให้ช่วยพาไป ชัยพรมองเกียวด้วยสายตาเจ้าชู้ พาไปแวะกินอาหารในร้านที่วัยรุ่นชอบนั่ง เกียวตื่นเต้นได้กินของดีๆ

“หนูน่ะอยากกินมานานแล้วแต่ไม่กล้าเข้ามาซื้อ สั่งไม่เป็น บางร้านนะต้องพูดชื่ออาหารเป็นภาษาอังกฤษ หนูไม่รู้เรื่อง”

“กินซะ คืนนี้จะพาไปหาเจ๊”

“อ้าว ทำไมต้องกลางคืนด้วย?”

“ผับที่ไหนเปิดกลางวัน ตอนนี้ยัยเจ๊ก็คงนอนหลับปุ๋ยรอเวลาทำงานกลางคืน ว่าแต่เราน่ะแน่ใจแล้วเหรอว่าจะทำงานกับเจ๊ลิลลี่”...เกียวพยักหน้าโดยไม่รู้ว่าต้องทำงานขนาดไหน

ในวันเดียวกันนั้น นิธิมาทานข้าวอยู่กับดัมพ์ เขาสังเกตเห็นสีหน้าเธอมีความกังวล จึงขอให้ระบายออกมา เธอจึงเล่าเรื่องชัยพรให้พิมพ์รสหอบลูกมาอยู่ที่บ้าน แล้วตอนนี้ตนก็ยังติดต่อชัยพรไม่ได้ ดัมพ์ถอนใจเกรงว่าต่อไปพี่ชายตนคงอยู่คนเดียวจนตาย

“ยัยพิมพ์เล่าให้นิฟังว่าคุณเดชโมโห เมื่อได้ยินเรื่องโฉนดของคุณดัมพ์”

“ถ้ารู้ว่าผมจะสร้างเรือนหอตรงนั้นด้วย คงโกรธไฟแทบไหม้บ้าน ใช่ไหมครับ”

นิธิมาพยักหน้า หลังทานอาหารเสร็จ ดัมพ์พานิธิมามาที่ที่ดินของเขา เธอรู้ว่าเขาเสียดายเพราะมันอาจจะหลุดมือไป เขายอมรับเพราะมันมาจากน้ำพักน้ำแรงของเขาเอง

ทันใดนั้นเดชขับรถมาจอด ทั้งสองตกใจ เดชถามว่าวางแปลนปลูกเรือนหอกันหรือ แล้วถามที่ดินผืนนี้จะขายเท่าไหร่ ดัมพ์แปลกใจที่เล็กเท่าแมวดิ้นตายพี่ชายจะเอาไปทำไม

“ทำสุสานไง สุสานรักของนาย...ว่าไงครับคุณนิ อยู่ที่นี่กว่าจะถึงที่ทำงานที่สีลม คงสายทุกวัน มิออกตั้งแต่ตีสามเหรอ ทำไมถึงชอบทำชีวิตให้ลำบาก ผมไม่เข้าใจ”