เรือมนุษย์

เพลาเปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องพิมพ์รส หญิงสาวหน้าซีดกระถดกายหนี นิธิมาตามมาปรามพี่ชาย แต่เขาก็ตวาดถามลูกสาวว่า คนที่ทำให้ท้องเป็นลูกเต้าเหล่าใคร พิมพ์รสส่ายหน้าบอกแค่ว่า เขาชื่อชัยพร นามสกุลพงษ์สุภาพ...เพลาชะงักรู้ว่าเป็นตระกูลใหญ่ แต่ก็บ่นว่าลูก

“เจริญล่ะ นอนกับเขาจนท้องโต แต่ยังไม่รู้ว่าพ่อแม่เขาเป็นใคร ต่อไปนี้ก็เลิก ไม่ต้องเรียนมันแล้ว ถ้าเรียนแล้วไม่ทำให้แกฉลาดขึ้น...”

ที่หน้าห้อง พจนากับมาลาทิพย์แอบฟังอยู่หน้าตาตื่น พอได้ยินเสียงแตรรถแม่ก็มองหน้ากัน...นิธิมารีบขอร้องเพลาอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับมธุรส แล้วรีบลงไปรับหน้า

พจนากับมาลาทิพย์กำลังรายงานมธุรสเรื่องสมลาออก พอจะพูดเรื่องพิมพ์รส นิธิมาเข้ามาขัดจังหวะทัน ทำทีถามว่าอยากทานอะไรมื้อเย็น แต่มธุรสยังโมโหเรื่องสมต้องคุยกับเพลาว่าเสียรู้ไปเท่าไหร่...พอรู้ว่าจ่ายไปสองพันก็โวยวายใส่ว่า หน้าที่ใหญ่โตดันเสียรู้สาวใช้ เพราะสมเบิกล่วงหน้าไปแล้ว เพลาสวนจะไปรู้ได้อย่างไร ภรรยาได้ทีตอกหน้าว่าเขาไม่เคยสนใจเรื่องในบ้าน แล้วถามถึงสาเหตุที่สมลาออก

เพลาบอกสมบ่นว่าบ้านหลังใหญ่ทำคนเดียวไม่ไหว มธุรสว่าสมน่าจะกราบแทบเท้าที่มีวาสนาได้เข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้มากกว่า เพลาส่ายหน้ากางหนังสือพิมพ์อ่านปิดการสนทนา

ooooooo

เดชกลับถึงบ้านเตรียมตัวเดินทาง ชุดาออดอ้อนที่ทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียว เดชให้ออกไปช็อปปิ้งหรือเที่ยวทัวร์ได้ถ้าเหงา ชุดากระเง้ากระงอดไม่อยากไปคนเดียว

ดัมพ์เข้ามา เดชฝากดูแลบ้านและลูกชาย พอเดชเดินไปชุดาก็ระบายลมหายใจเฮือก ดัมพ์มองค่อนขอดให้ทำหน้าเหมือนเมื่อกี้ให้สมกับเป็นเมียน้อยมืออาชีพบ้าง

ด้านมธุรสเมื่ออาบน้ำสบายอารมณ์ขึ้น เพลาเดินกลับจากห้องพระแนะให้เธอหัดสวดมนต์บ้าง เธอแขวะว่าเขาน่าจะเป็นท่านมหามากกว่าอธิบดี เพลาหน่ายใจแล้วตัดสินใจบอกเรื่องลูกมีปัญหาให้ช่วยกันแก้ไขดีกว่ามาทะเลาะกัน เธองงมีเรื่องอะไรอีก

พอมธุรสรู้ว่าพิมพ์รสท้องก็เข้าไปกราดเกรี้ยวลูกในห้อง นิธิมารีบมาปกป้องหลานกลับโดนลำเลิกบุญคุณว่า ส่งเสียให้เรียนจนสูงกลับดูแลหลานให้ดีไม่ได้ เธอจึงตอกกลับอย่างเหลืออดว่าตลอดเวลา มธุรสไม่เคยทำหน้าที่แม่ เพลาเสริมว่าเธอเอาแต่เลี้ยงสังคม เลี้ยงลูกชาวบ้าน ไม่เคยเลี้ยงลูกตัวเอง เธอโกรธมากตอกกลับ

“แล้วคุณล่ะเคยเป็นพ่อที่ดีรึเปล่า วันๆก็เอาแต่เข้าวัด ถ้าฉันไม่ออกไปสมาคมนอกบ้าน ฝากฝังคุณกับภริยาคนใหญ่คนโต มีหรือที่คุณจะเป็นรองอธิบดีในวันนี้”

“สงบสติอารมณ์ดีกว่าคุณ แล้วก็คิดว่าจะแก้ปัญหานี้ ยังไง” เพลาเถียงไม่ออกอ่อนลง