เรือมนุษย์

“แม่เลี้ยงที่อายุมากกว่าลูกเลี้ยงแค่สองปี ก็คิดได้แค่นี้แหละ หัดเตือนตัวเองด้วยจะดีกว่าไหม” ดัมพ์เหน็บให้สำนึกแต่กลับโดนตอกกลับ

“คุณก็แค่อา...ไม่ใช่อาแท้ๆ ด้วย จะวุ่นวายอะไรกับเด็กมัน ไว้ให้พ่อตัวจริงเขาจัดการไม่ดีกว่ารึคะ”

“เธอก็เป็นคนอื่น พี่เดชทิ้งมาวันไหน จะไม่เหลืออะไรเลย เตือนตัวเองไว้ด้วย” ดัมพ์เดินหนีอย่างขุ่นเคือง ถวิลแม่บ้านสูงวัยเข้ามาแขวะชุดา

“ถึงคุณดัมพ์จะไม่ใช่พี่น้องคลานตามกันมา แต่ก็เป็นเลือดย่อมข้นกว่าน้ำครำอย่างคุณ คนอย่างคุณเดชคงไม่เห็นขี้ดีกว่าไส้หรอกค่ะ”

ชุดาเต้นผางจิกด่าถวิล แล้วเดินขึ้นบันไดไปหาชัยพรบนห้อง...ชัยพรนุ่งผ้าเช็ดตัวกำลังคุยโทรศัพท์กับเพื่อนว่าหนีรอดไหม วิวัฒน์โอ่ว่าระดับเขาใครจะกล้าจับ มิวดึงโทรศัพท์มาพูดบ้าง

“หวัดดีพี่ชัย ได้ข่าวว่าพี่หล่อแล้วพ่อก็รวยมาก มิวอยากรู้จักจัง”

“อย่าพูดยังงี้สิมิว...หึง...เฮ้ย ออกมาเจอกันหน่อยดิวะ” วิวัฒน์ดึงโทรศัพท์กลับมาพูด

ชัยพรนึกสนุกรับปากจะออกไป พอวางสายหันมาเห็นชุดายืนส่งยิ้มตรงประตู แล้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ ถามมีปัญหาอะไรเผื่อช่วยได้

“ช่วยออกไปจากห้องผมดีกว่า ผมไม่อยากมีปัญหากับพ่อ ที่มีอยู่ก็ยังไม่รู้จะเคลียร์ยังไงเลย อาดัมพ์ก็ชอบฟ้องพ่อด้วย” ชุดาไม่สนกลับเล้าโลมจนชัยพรต้องขอร้อง “ออกไปเถอะพี่ชุ ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ จะได้มีแม่เลี้ยงคอยปลอบ”

ถวิลโผล่เข้ามาบอกชุดาว่าเดชโทร.สั่งจัดกระเป๋าเดินทางให้ด่วน ชุดาโวยให้ถวิลทำ เธอสวนว่าไม่ใช่เมียที่นอนร่วมเตียงจะได้รู้ว่าสามีต้องใช้อะไรบ้าง ชุดาฮึดฮัดรู้ว่าแม่บ้านตั้งใจขัดคอ

ooooooo

นิธิมาพาพิมพ์รสกลับถึงบ้านแล้วบอกว่าเรื่องนี้ต้องปรึกษาเพลา เด็กสาวมีสีหน้าหวาดหวั่น พจนากับมาลาทิพย์อยากรู้ว่าพี่สาวมีปัญหาอะไร นิธิมาไม่บอกกำชับให้ทั้งสองทำการบ้านกันไป...นิธิมาเข้ามาบอกเพลาในห้อง เขาตกใจมากจนกลายเป็นโมโห

“อีแม่มันเลี้ยงลูกประสาอะไร เป็นถึงนายกสมาคมสตรียุคใหม่ ปล่อยให้ลูกท้องคาบ้าน งามหน้าละทีนี้”

“พี่เพลาอย่าโมโหค่อยๆพูดไม่งั้นเด็กจะเตลิด พี่เพลากับพี่รสจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”

“แล้วที่ฉันมอบหมายหน้าที่ให้แกดูแลหลานนี่แกไม่รู้เลยรึว่ามันไปทำระยำอัปรีย์ที่ไหน”

“นิตามดูแกไม่ได้หรอก กว่านิจะกลับก็ค่ำมืด กลับมาก็ทำได้แค่เตือนให้ทำการบ้าน แต่วันหยุดแกออกไปเรียนพิเศษ แกจะไปไหนกับใครก็ได้ พี่เพลากับพี่รสก็ไม่เคยถามสักคำว่าลูกไปไหน คนเป็นพ่อเป็นแม่ยังไม่ว่า แล้วนิจะกล้าว่ารึคะ”

“ยัยนิ!” เพลาจ้องหน้าไม่คิดว่าน้องจะย้อนเข้าให้เดินบ่น “บ้านบ้าๆนี่มันน่าเผาให้วอดเลย อยู่แล้วมีแต่ปัญหา...”