เล็บครุฑ

คมน์ให้เขาหยุดเครื่องการูด้าเดี๋ยวนี้ แต่จางซูเหลียงบอกว่าอะไรที่สั่งไปแล้วยกเลิกไม่ได้

“แต่มันจะมีประโยชน์อะไรกับชัยชนะบนซากปรัก หักพัง”

กริชเตือนออกไปแต่จางซูเหลียงตอบโต้ทันใดว่า

“ความสะใจไงล่ะ ถ้าข้าไม่มีความสุข คนอื่นก็อย่าหวังว่าจะมีความสุขอีกต่อไป”

“เนี่ยเหรอผู้ทรงอำนาจ เป็นถึงหัวหน้าสมาคมสิ่งเอ็ง แต่กลับต้องใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆเหมือนคนพเนจร แก่จนป่านนี้แล้วลูกหลานซักคนก็ไม่มี ชีวิตที่เหลือก็เหมือนนักโทษที่ถูกขังไว้ด้วยความเหงา น่าสมเพชจริงๆ”

คมน์จี้ใจดำจางซูเหลียง สิงห์ช่วยตอกย้ำอีกคนว่า

“นี่จะบอกให้นะนายท่าน ไม่มีลูกน้องคนไหนที่เขารักนายท่านหรอก ที่เขาเชื่อฟังก็เพราะเขาหวาดกลัว ถ้าวันใดที่นายท่านแก่ตัว วันนั้นนายท่านโดนจัดหนักแน่... ขอบอก”

ไม่แค่นั้น กริชยังเสริมให้เจ็บแค้นลงไปอีก “อุตส่าห์เก็บเด็กมาเลี้ยงเป็นร้อยๆคน แต่ไม่มีใครรักท่านสักคน บางที...เรื่องแบบนี้ก็ต้องพิจารณาตัวเองกันบ้างนะครับท่าน”

“ไอ้พวกสารเลว!!”

จางซูเหลียงโกรธจัดสะบัดฝ่ามือโดยใช้พลังไทชิ ทำให้ทั้งกริช คมน์ และสิงห์เซล้มกันไป

กริชชักปืนออกมายิงใส่ แต่จางซูเหลียงหลบกระสุนได้ ใช้พลังผลักกริชกระเด็นปืนหลุดมือ

ooooooo

นาฬิกาเดินมาถึงเวลา 15.40 น. ท้องฟ้ามีลมพายุหมุนรุนแรงเกิดขึ้นที่บริเวณทุ่งนารอบนอกกรุงเทพฯ ชาวบ้านพากันวิ่งหนีพายุ คนและสิ่งของลอยกระเด็น...

ผ่านไปสิบนาทีเกิดพายุลูกที่สองบริเวณใกล้เคียงกับที่แรก ชาวบ้านวิ่งหนีตายอลหม่าน

ขณะนั้นกริช คมน์ และสิงห์ยังพยายามเข้ารุมจางซูเหลียง แต่ก็โดนพลังไทชิกระเด็นกันไปไม่เป็นท่าหลายครั้ง จนกระทั่งต่างกระอักเลือด กริชนึกถึงคำพูดของตวนกูคัสตาฟา ก็พึมพำออกมา

“กายและจิตไหลลื่นอ่อนโยน...ประสานไปในทางเดียวกัน”

สิงห์งงว่าสารวัตรพูดอะไร กริชบอกว่า

“จุดอ่อนของจางซูเหลียงคือจิตใจ เราต้องตีให้ตรงจุด”

คมน์รีบถามว่าจะตีอย่างไร กริชสวนว่าไม่รู้...แล้วทั้งสามก็เข้าโจมตีจางซูเหลียงอีกครั้ง แต่ก็กระเด็นกันออกมาคนละทิศละทาง กริชกระเด็นมาตรงที่ปืนตกอยู่ คมน์มาล้มลงแทบเท้ามรกต เธอมองเขาแล้วยื่นมือให้เพื่อจะช่วยดึงให้ลุก

คมน์จับมือมรกตและสบตาจริงจังก่อนถามว่า “ยังจำฉันได้เหรอที่รัก”

จางซูเหลียงเห็นแล้วรู้สึกหึง จังหวะนั้นเองที่กริชคว้าปืนขึ้นมายิงใส่ทำให้กระสุนถูกจางซูเหลียงถึงกับเซ กริชจับจุดได้ทันที

“ใช่แล้ว ไอ้ชีพ...มันหึงแกกับมรกต”