เล็บครุฑ

คมน์ได้ยินเช่นนั้นก็สบตามรกตอย่างเข้าใจ ดึงตัวเธอเข้ามากอด จางซูเหลียงแทบคลั่ง ลุกขึ้นมองตาเขียว กริชฉวยโอกาสยิงซ้ำอีกนัด แต่พอจะตามไปยิงอีก ก้านเอาปืนจี้ตัวรจิตเดินเข้ามา

“เฮ้ย...หยุด!”

ทุกคนชะงักเมื่อเห็นว่ารจิตตกอยู่ในอันตราย แต่เธอกลับร้องบอกอย่างไม่กลัวตาย

“กริช...ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน จัดการจางซูเหลียงก่อน”

“เอาสิ ถ้าใครทำนายท่าน นังรจิตตายแน่” ก้านขยับปืนขู่

กริชเห็นก้านเอาแขนล็อกคอคนรักก็ฮึดฮัด สิงห์ต้องดึงไว้บอกให้ใจเย็น จางซูเหลียงลุกขึ้นมายืนอีกครั้ง ชูรีโมตในมือพร้อมเข่นเขี้ยว

“เห็นใช่ไหมว่านี่อะไร”

จางซูเหลียงกดปุ่มลงโทษกริช เท่านั้นสารวัตรหนุ่มก็ลงไปนอนดิ้นพราด

“รสชาติของการลงโทษสมาชิกสิ่งเอ็ง ที่แกไม่มีวันลืมแน่นอน”

จางซูเหลียงหัวเราะร่าแล้วหันมาทางสิงห์ “คราวนี้ก็ตาเอ็ง...ไอ้สิงห์”

“ฮ่ะๆ ข้าไม่ใช่ทาสของเจ้าอีกต่อไปแล้ว จางซูเหลียง”

สิงห์หัวเราะเยาะเพราะเขาได้รับการผ่าตัดเอาชิปที่ฝังอยู่ด้านหลังคอออกแล้ว

“โชคดีที่มีเพื่อนดี ข้าผ่าตัดเอาชิปออกแล้วโว้ย... นายท่าน”

จางซูเหลียงโกรธมาก รวบรวมพลังไทชิซัดทุกคนกระเด็นล้มลงทั้งหมดรวมทั้งมรกตด้วย แล้วสั่งก้านให้ฆ่าทุกคน ก้านรับคำและจะยิงใส่กริชเป็นคนแรก แต่รจิตกระโจนเข้ากัดแขนทำให้กระสุนพลาดเป้า กริชพุ่งเข้ารวบตัวรจิตล้มกลิ้งลง ก้านทำท่าจะยิงใส่แต่สิงห์พยายามลุกขึ้นหยิบมีดที่ซ่อนไว้ปาไปปักหัวก้านล้มทั้งยืนตายคาที่

จางซูเหลียงซัดพลังใส่อีกครั้ง สามหนุ่มกับรจิตกระเด็นล้มลงจุกตามๆกัน มรกตทำทีหวาดกลัววิ่งเข้าหาจางซูเหลียง แต่เขาตัดพ้อว่าเธอรักคมน์  หญิงสาวยืนยันว่า

“ฉันรักคุณคนเดียวค่ะ”

“แล้วทำไมยอมให้มันกอดจูบเธอ”

“คือว่าฉัน...”

“นังแพศยา!!” จางซูเหลียงตบมรกตล้มลงเลือดกบปาก

“ฆ่าฉันเลยสิคะ ฆ่าฉันเหมือนที่คุณฆ่าคุณน้า”

มรกตร้องไห้ จางซูเหลียงเห็นน้ำตาของมรกตก็เริ่มรู้สึกผิดที่ทำร้ายเธอ

“ไม่...ฉันจะไม่ฆ่าเธอ แต่ฉันจะฆ่าพวกมัน”

หัวหน้าสิ่งเอ็งโกรธแค้นหันไประบายอารมณ์ด้วยการซัดสิงห์กระเด็นอย่างรุนแรง กริชเข้าช่วยแต่ก็ถูกเหวี่ยงกระแทกผนังจนลุกไม่ขึ้น รจิตร้องลั่นด้วยความเป็นห่วง จางซูเหลียงยิ่งกราดเกรี้ยว จับรจิตเหวี่ยงไปหากริช ตวาดว่ารักกันมากก็ตายไปพร้อมกัน

คมน์ลุกเดินโซเซจะเข้าช่วย กลับโดนจางซูเหลียงซัดล้มแล้วกระทืบด้วยความเกลียดชัง ชักปืนออกมาจะจ่อยิง “เพราะแกคนเดียว เป็นเพราะแกคนเดียว ตายซะเถอะ”