พรายสังคีต
ตอนที่ 11
สินอ้อนวอนว่าตนผิดไปแล้ว ตนยังไม่อยากตาย เทิดหักคอสินอย่างแรง กร๊อบเดียวร่างสินก็ล้มพับคารางระนาด เทิดหัวเราะลั่นประกาศ
“ไอ้อีหน้าไหนเอาเพลงกูไปร้อง มันจะต้องตายทุกคน”
โน้ตเพลงที่วางอยู่ลอยขึ้นมาจะลอยออกไป แต่พุกคว้าไว้ทัน พูดอย่างมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวว่า
“ฉันจะไม่ยอมให้พี่...ฆ่าใครได้อีกแล้ว”
แดงเปิดฝาหีบโบราณ พอพุกเอาโน้ตเพลงใส่ในหีบ แดงก็ปิดหีบอย่างเร็ว
“ไม่!!!” เทิดร้องลั่นแล้ววิญญาณก็ถูกกระชากหายวับไปในความมืด...
เทิดถูกกระชากกลับมาที่ห้อง พุกตามมาเตือนสติพี่ชายว่า
“ไอ้รูปปั้นบ้านี่มันหลอกให้พี่เทิดฆ่าคนเพื่อสะสมพลัง ตาสว่างได้แล้วพี่เทิด”
“มึงบอกกูมา...มึงเอาแม่ดวงไปซ่อนที่ไหน แม่ดวงอยู่ไหน!” เทิดหันขวับจ้องรูปปั้นอัปลักษณ์เขม็งแล้วเดินเข้าไปเขย่ารูปปั้นอย่างแรง รูปปั้นตาวาวตอบอย่างท้าทายว่า
“วิญญาณอีดวงเป็นของกู มึงช่วยมันไม่ได้หรอก”
พลันก็เกิดพลังสีดำพุ่งเข้ากระแทกเทิดอย่างแรงจนหงาย ดีแต่พุกรับไว้ทัน เทิดคำรามแค้น...
“ไอ้ไสยดำ...อย่าคิดว่ามึงจะมีอำนาจเหนือกู กูสร้างมึงมาได้ กูก็ทำลายมึงได้เช่นกัน”
“ทำลายโน้ตเพลงสิครับ มันจะได้ไม่ใช้เพลงไปฆ่าใครอีก” ยชญ์ตะโกนบอก
เทิดฉีกโน้ตเพลงท่วมธรณีแล้วปาใส่รูปปั้นอัปลักษณ์ รูปปั้นเกิดรอยร้าวที่กลางลำตัวด้านซ้ายพาดเฉียงลงมาแล้วขาดสะบั้นเป็นสองท่อนทันที!
ooooooo
ต่อมาเทิดไปยืนที่ชายฝั่งริมแม่น้ำ จ้องมองลงมาแล้วค่อยๆทรุดคุกเข่าลงอย่างหมดแรง มองเหม่อ ไปข้างหน้า แววตาเลื่อนลอยเต็มไปด้วยความเศร้าใจ
เทิดคิดถึงวันนั้น...วันที่ตัวเองกระชากผมกล้าที่ถูกซ้อมอย่างสะบักสะบอมขึ้นมาตะคอก
“กูให้โอกาสมึงอีกครั้ง ให้มึงตอบกูมาว่ามึงหรืออีดวงที่เป็นคนเริ่มเรื่องอัปรีย์จัญไรครั้งนี้ก่อน”
“ไม่ว่าพ่อจะถามฉันอีกสักกี่ครั้ง ฉันก็ตอบไม่ได้เพราะมันไม่ได้เป็นอย่างที่พ่อเห็น”
“เชื่อฉันเถอะจ้ะพี่เทิด เราทั้งสองคนไม่เคยทรยศหักหลังพี่เทิดเลย จะให้ฉันไปจุดธูปสาบานที่ไหนก็ได้” ดวงที่ถูกล่ามโซ่อยู่อีกมุมห้องร้องไห้ไหว้ขอร้องเทิด ถูกเทิดตะคอกอย่างดุดัน
“กูไม่เชื่อพวกมึง” แล้วหันไปสั่งสิน “ซ้อมมันให้หนัก ให้มันเปิดปากพูดให้ได้ไอ้สิน”
“จ้ะพ่อครู” สินรับคำแล้วซ้อมกล้าอย่าทารุณ เทิดถอยไปยืนมองอย่างเลือดเย็น ดวงร้องไห้หนักอย่างหวาดกลัวและเสียใจ พยายามขอร้อง
“พี่เทิด...พอเถอะจ้ะ ฉันขอร้องอย่าทำร้ายพ่อกล้าอีกเลย”
แต่เทิดไม่สนใจมองสินซ้อมกล้าอย่างสะใจ
เทิดคิดถึงเหตุการณ์วันนั้นแล้วร้องไห้ พึมพำอย่างเสียใจมาก...
“ข้ามันบ้าหึงหวงแม่ดวงจนหน้ามืดตามัว ข้าทำผิดอย่างมหันต์”
“พี่เทิดไม่ผิดหรอก” เสียงพุกแทรกขึ้น เทิดหันมองเห็นพุกยืนอยู่และพูดต่อ “พี่เทิดทำลงไปเพราะไม่รู้”
“แต่ข้าก็ไม่มีหน้าที่จะไปขอโทษใคร ข้าทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย ถึงกับใช้คาถาอาคมไสยดำสาปแช่งแม่ดวงและไอ้กล้า”
“ทุกคนเข้าใจพี่เทิดและไม่มีใครโกรธพี่ ถ้าพี่เข้าใจทุกอย่างแล้ว ข้าก็อยากให้พี่เทิดช่วยปลดปล่อยให้วิญญาณแม่ดวงได้พ้นจากความทุกข์ทรมานเสียที”
เทิดถามอย่างตื่นเต้นว่าวิญญาณดวงอยู่ที่ไหน
“ข้าเองก็ไม่รู้ มีแต่ไอ้กล้าเท่านั้นที่รู้”
