เพลิงพรางเทียน
ตอนที่ 8
เพราะแตงสาเล่าว่าเทียนคำถูกฆ่า ถึงไม่บอกว่าใครฆ่าแต่คิดว่าคงเป็นคำสั่งของคนในคุ้ม
อุ่นเฮือนถามเทียนคำว่าแล้วคืนนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับเอ็ง เทียนคำบอกว่าตนถูกฆ่าจริงๆ
“แต่ฉันหนีมาได้ แม่กับพี่อุ่นเฮือนไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้พวกมันทำอะไรฉันไม่ได้แน่ และฉันจะเอาคืนให้สาสมที่สุด”
“เทียนคำ...เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร ถ้าเอ็งดับความโกรธแค้นได้คนที่มีความสุขไม่ใช่คนอื่นแต่เป็นเอ็ง รู้ไหม?”
“รู้แม่ แต่ฉันทำไม่ได้...แล้วก็ไม่คิดจะทำด้วย”
“อ้าว อีนี่”
กลินท์ไม่สนใจฉวยกระบุงเดินออกไป คำป้อกับอุ่นเฮือนมองตามทั้งกังวลและเป็นห่วง
“ถ้าข้าโดนอย่างเทียนคำ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน
นะแม่ ว่าจะให้อภัยได้ไหม ถึงกับจะฆ่าแกงกัน เป็นแม่ แม่ปล่อยวางได้รึเปล่า?”
“ได้สิ เพราะถ้าข้าปล่อยวางไม่ได้ เจ้าช่อเอื้องคงได้ตายด้วยมือของข้า ตั้งแต่วันที่เจ้าแม่ไม่ให้เทียนคำมันรำแก้บนที่หน้าพระธาตุจนทำให้พ่อหนานแก้ว
ของเอ็งต้องตายนั่นแหละ เกิดเป็นคนต้องเอาชนะใจตัวเองให้ได้ เอ็งเข้าใจที่แม่พูดไหม อุ่นเฮือน?”
อุ่นเฮือนพยักหน้าอย่างคล้อยตามแม่
ooooooo
คืนนี้ ไพคายกสำรับไปให้เจ้าน้อยบอกว่า
เจ้าวงเดือนให้เอามาให้ เจ้าน้อยขอบใจทำเป็นหยิบอาหารในสำรับแต่ตาชำเลืองมองกลินท์ที่ถือกระบุงจะไปตักน้ำที่บ่อน้ำใหญ่จนเดินลับสายตาไป
เจ้าน้อยหงุดหงิดที่ไพคาไม่ไปสักที บอกให้ไป ก็อ้างว่าไปไม่ได้เพราะเจ้าวงเดือนให้อยู่ดูแลเจ้าน้อย
เจ้าน้อยบอกว่าตนดูแลตัวเองได้ไล่ให้ไปเสีย
ไม่อย่างนั้นจะยกสำรับนี้สาดหน้า ไพคาจึงรีบลุกไป ส่วนเจ้าน้อยก็รีบลงบันไดไปทันที ไพคาเห็นก็รีบตาม
กลินท์ถือกระบุงเดินไปช้าๆ เพราะรู้ว่าเจ้าน้อยตามมาอย่างอยากรู้ว่าทำไมเทียนคำจึงมาตักน้ำในเวลาดึกดื่น กลินท์ยิ้มสะใจ นึกรู้ว่าต่อจากนี้...สนุกแน่!
กลินท์เดินไปเจอสิงห์ที่บ่อน้ำใหญ่ถามว่ามาได้ยังไง สิงห์ไปช่วยตักน้ำบอกน้ำเสียงจริงจังว่า
“สองยามเจ้าวงเดือนจะบุกไปหาเอ็งนะ” กลินท์ถามว่าทำไมต้องสองยามทำไมไม่มาจับตอนนี้เลย สิงห์ว่า “คงจะเกรงๆเจ้าพ่อเวียงสวรรค์น่ะ”
“ถือว่าบุญข้ายังมี ที่ข้ายังมีเจ้าพ่อเวียงสวรรค์คุ้มหัว แต่ข้าไม่เข้าใจจริงๆนะพี่สิงห์ ทำไมเจ้าวงเดือนถึงตามจองล้างจองผลาญข้า ในเมื่อข้าก็ยอมแพ้ ข้าไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวกับเจ้าน้อยอีก พี่ก็รู้”
“เจ้าวงเดือนก็คงหึงหวงผัวของท่าน”
กลินท์บอกว่าตนเข้าใจ ตนกลัวจริงๆ กลัวจะถูกทำร้ายอีก
